Het zal zeven of acht jaar geleden zijn geweest. Toen had ik dat gesprek met haar. Ze was aan het stoeien met een vent. En aan de verhalen die ze me vertelde was het ‘maar’ een vent. Niet eentje waarmee je een verder leven zou willen opbouwen. Toch geschiedde dat mirakel, en ze raakte zwanger.

Gisteravond was ze hier. En met de grootste moeite en kracht kon ik een “Told you so (zie je wel)” wegdrukken, toen ze me uit de doeken deed wat haar relatie these days nog behelst. Ze blijven louter bij elkaar voor het kind, dat inmiddels zo’n 7 levensjaren telt. Welgeteld zijn ze al die jaren nog samen die heel blij en gelukkig hadden kunnen zijn, ware het niet dat hij haar ziet als een huishoudster met bijkomende lasten. Zo zegt zij. Natuurlijk heb ik ‘zijn verhaal’ nooit mogen horen.

Zo vaak dat ik in het verleden dat soort verhalen heb moeten aanhoren, waarbij de dames uiteindelijk ‘kozen’ voor een zwangerschap om de man maar vast te houden. Zo vaak these days, dat ik blij ben dat ik mezelf heb verschoond van dat principe ‘huisje, boompje, beestje’. Zo vaak dat ik mezelf nog liever heel eenzaam zie oud worden, in plaats van dat idee dat je ‘er maar bij moet horen’. Zo vaak dat ik hoopte dat iemand, datzelfde patroon zou doorbreken…

Regelmatig word ik voorbij gescheurd door rasechte fanaten die sporten als joggen of het racefietsen beoefenen, tijdens mijn ochtend- en middagwandelingen. Dat deert me niets. Ik bekijk ze wel wat kritisch, lach er vervolgens om en loop dan weer gestaag door. Naast wandelen wegens de gezondheid en het pure buiten vertoeven, geniet ik van de wind tijdens deze Herfst. Wind heeft iets koesterends. Iets in haar kracht, in het toenemende maar ook afnemende, in die ruis langs mijn oren, door die stoere wervelwinden te dulden, weet ik mijn gedachten altijd weer te ordenen.

Achter die ferme wandelingen van mij, op slakkengang, zit een logische denkwijze. Ik heb tot tweemaal toe rugklachten gehad. Nee, niets serieus of ernstig, maar ik loop de pijn er als het ware zomaar uit. En hoewel mijn enkels niet al te sterk zijn, vooral nadien, voel ik me toch altijd weer wat leniger en veerkrachtiger omdat ik dat alles kan trotseren.

Ik weet dat iedere Herfst me opnieuw kan prikkelen. Zijn mooie momenten voortbrengt. Al was het alleen al vanwege de kleursetting vanwege het langzaam veranderen van de kleur van vallende blaadjes, die hoe triest ook, zachtjes worden losgelaten door zijn stam. Al was het om kastanjes te zoeken, en een Herfstbord te creëren, voor op tafel thuis als een continue herinnering aan hoe goed en mooi dit leven is. In al haar pracht…

Destijds volgde ik een opleiding, en ik meen dat het in een van de paragrafen in een definitie stond van het eerste hoofdstuk van het boek Bedrijfseconomie of iets dergelijks. Daar stond heel duidelijk: ‘de eerste prioriteit van een bedrijf is voortgang’. Ik vond dat een hele logische definitie, eigenlijk. Maar natuurlijk wil iedereen iets dergelijks, niet alleen bedrijven.

Vandaar mijn redenering dat ik nu het gevoel lijk te hebben in een vicieuze cirkel te zijn beland, hetzij door omstandigheden, hetzij door wat ik zie, voel, denk en hoor. In het kader van mijn welbevinden, neem ik vandaag even een pas op de plaats. Een pauze op zondag lijkt dan een juiste dag. Als was dat een confessie, een belofte aan mezelf.

Soms moet je even buiten je kaders gaan zitten. Jezelf ook buiten al die beperkende kaders plaatsen. Dan moet je jezelf het tegendeel kunnen bewijzen. Het kan slecht, maar het mag beter. Alles mag onzinnig lijken, maar het kan ook zinvol zijn. Op die fiets.

Soms wilde ik dat ik het geduld had even te gaan zitten, en te haken, of breien voor mijn part. En dat ik tijdens dat werkje louter mooie gedachten kon koesteren, zonder op hol te slaan. Normaliter kan ik dat ook wel vinden in het coderen van een site, bijvoorbeeld, maar nu even niet. Of misschien toch wel, als ik mijn gedachten maar op nul heb kunnen zetten.

Die nulzone, die is me vandaag heilig. Maakt niet uit wat die ander wil. Maakt niet uit, hoe hoog of laag men springt. Per vandaag draai ik de rollen om. En wie weet, bevalt me dat wel…