Stop met zeggen: 'Is dit het nou?'

Verwachtingen en verveling. Het wil wat. Meer dan eens sla ik mezelf voor mijn kop als ik weer eens te hoge verwachtingen heb en ik teleurgesteld raak over de uitkomsten van het een of ander. Of als ik verveeld raak in het kader van die verwachtingen. Leg de lat eens lager. Niet alleen om jezelf tevreden te stellen, maar vooral omdat het niet eerlijk is. Niet ten aanzien van jezelf, maar zeker niet ten aanzien van die ander.

Be the bigger person. Wees vriendelijker en minder veeleisend.

Het is sowieso een bevrijding als je eenmaal verwachtingen kunt loslaten. Vooral als je die niet vooraf duidelijk uitspreekt met degene van wie je iets verwacht. Mensen kunnen helaas nog steeds niet ruiken wat er in jouw koppie omgaat. En zolang je niet aangeeft wat je graag zou willen zien, gebeurt er helemaal niets.

Bedenk hoe je een uitstapje maakt naar je favoriete stamkroeg samen met je lover. Uiteindelijk blijkt hij uren zoet te zijn met darten terwijl jij daarom de tijd hebt, je verveelt, en dus uren oeverloos kunt zwammen én flirten met de bartender.

Je vraagt je achteraf af hoe de avond zo stompzinnig heeft kunnen verlopen. Je ervaart daarbij al je doorgestane emoties zoals boosheid, verdriet, teleurstelling en verbazing. Al weet je nu wel dat die bartender een verdomd lekkere vent is. En dat die flirt je zelfvertrouwen weer een flinke boost heeft gegeven. Wat leidt tot blijheid, verrassing en ook weer die algehele verbazing.

Je verwachtte in eerste instantie dat je lover die aandacht aan jou zou besteden. Dat is probleem 1, maar omdat je dat oploste door stiekem bijna aan de haal te gaan met de bartender heb je het probleem laten verdwijnen. Probleem 2 was dat je lover helemaal opging in het dartspel, terwijl jij daarvoor je verfijnde neusje ophaalt.

Natuurlijk kun je voor een volgende keer afspreken dat je de avond zo niet meer gaat doorbrengen samen. Desnoods ga je apart, ieder naar je eigen stamkroeg. Of sta je je lover toe dat hij zich gewoon uitleeft en jij ook. Dan laat je het idee van valse controle geheel los.

Het punt wat ik hiermee te zeggen is dat de bartender ongetwijfeld meer opties biedt dan jouw lover, al is dat maar op tijdelijk niveau. In de eerste plaats had je waarschijnlijk überhaupt geen verwachtingen van een vent als bartender, waardoor de avond toch iets soepeler verliep.

Door alle verwachtingen los te laten ten aanzien van die ander ervaar je het moment zoals het zich aan je presenteert. Misschien komt daar wel iets leukers en beters uit. Meestal wel. Weet dat je dat ook van jezelf mag verwachten. Of toch niet… Hoe ingewikkeld dit.

Waarom ik blij ben dat ik van het psychiater-circus ben verlost

‘Hoe voelt dat voor je?’ is wel een van de lastigste vragen die je me kunt stellen. Naast de vragen wat je plannen zijn voor vandaag en hoe je om wenst te gaan met de rest van je leven. Vragen, vragen, vragen, en ik ondervond destijds al zo’n moeite met opstaan, laat staan ademhalen. De vragen werden steeds benauwender. Ik had het gevoel te moeten wegkruipen in een heel donker holletje in een hoek van de kamer, waar ik liefst ongezien de dag verder kon doorbrengen.

Die indringendheid, dat (onder)zoekende, maar zeker ook de angst om voorgoed achter gesloten deuren te moeten verdwijnen maakten dat ik het hart niet op de tong droeg. Misschien dat mijn eeuwige scepsis de overhand had genomen. Waren die pyschiaters en hun verpleegkundigen immers niet ook een beetje maf?

Ik kon sowieso geen antwoorden bedenken op die vragen. Sloeg op tilt. Had geen zin om dat stukje verantwoording af te moeten leggen aan een volmaakte vreemdeling. Misschien was ik wel obstinaat maar ik voelde dat ik steeds meer verwijderde, ver weg van mezelf. Had er heel veel moeite mee om zaken te benoemen. Als er iets is, wat me aan anderen vrijwel altijd verbaast is dat zij dat wel zo goed kunnen.

Ik heb voor altijd dat gevoel dat ik wat uitstel nodig heb om iets een plek te geven. Wat een heel vreemde eigenschap is als je net zo ongeduldig bent als ik. Maar daarentegen ben ik een Weegschaal, en van nature graag aan het wikken en wegen voordat ik een helder antwoord kan formuleren.

Ik heb me nooit zo onzeker gevoeld als in die tijd dat ik wekelijks gesprekken voerde met de psych, danwel een verpleegkundige in die sector. Ik wist eerlijk gezegd ook niet hoe snel ik weg kon wezen.

En toen eenmaal dat verlossende antwoord kwam dat men me los ging laten als ik dat zelf maar aandurfde (?!?), zolang ik maar beloofde dat ene pilletje dagelijks te nemen, voelde ik me intens bevrijd. Ik stopte met twijfelen omdat ik niet langer bang was voor een weerwoord of het advies hoe ik het beter zou kunnen doen. Ik was blij dat men niet langer zat te wroeten in mijn familiegeschiedenis en wat de rol van mijn ouders waren in dit geheel. Ik was vooral blij dat men me niet langer op een dwaalspoor zag, maar dat ik het waard was alleen verder te gaan.

En nog steeds waak ik ervoor niet weer terug naar dat circus te moeten. Wat heeft dat zenuwslopende gedoe een indruk achter gelaten. En wat zijn de affirmaties van mezelf geloofwaardiger dan van die wroetende tranendal kwekers.

Tegenwoordig leer ik te bouwen op mijn intuïtie en onderbuikgevoelens. En dat schept zowel vrijheid als zelfvertrouwen. Laat mij maar zelf aanmodderen, dan kom ik er heus zelf ook wel. Misschien duurt het wat langer die weg, maar dan nog kan ik stellen dat ik het wel helemaal zelf heb gedaan.

Waarom ik als blogger een stamkroeg nodig heb

‘Jij hebt zó’n uitstráling!’ riep A. mijn hooggewaarde collega in onze stamkroeg van destijds. Ik vroeg me toen al af of dit hét vervangende signaal was dat mensen je niet rechtstreeks durven te vertellen dat het wel nooit zal klikken met een vent. Maar goed, we waren op pad, het Haarlemse Jazz festival roelde en de mannen waren niet veilig. We namen ze in de zeik. We flirtten er vrolijk op los. En man, oh man wat hadden we een lol. We leefden daarvoor. Het was of hun of wij, maar wij wisten wel beter.

Die tijden, die mis ik. De opmerkingen van toen, die ben ik niet vergeten.

Het ongegeneerde stappen met dames die op eenzelfde niveau denken. Dat samen kunnen klagen, kunnen scrummen, elkaars plannen overwegen en die veer bij elkaar erin steken. Elkaar ongezouten de waarheid vertellen. De ruzietjes, de schermutselingen en als we echt in zak en as zaten dat léven met een hapje, drankje en babbels overkomen.

Er is veel gebeurd sindsdien. De dames zijn allen een andere richting uitgegaan. Namen ontslag, verhuisden, trouwden alsnog, begonnen een hectisch nieuw leven. Elders.
Ook ik ben onverwachts een heel andere richting uitgegaan. Als je mij tien jaar geleden had verteld dat mijn leven er nu zo zou uitzien had ik waarschijnlijk met mijn wijsvinger richting je voorhoofd gewezen. Dat ik koos voor een vrij technisch beroep vrouwzijnde. Ik bedoel ooit was ik dat vrouwtje met niets anders dan de wens die geschikte peer te vinden waar ik een gemoedelijk en vooral gezellig leven mee zou opbouwen. Die wens heb ik gek genoeg laten varen. Voornamelijk omdat ik mezelf de tijd en moeite moest getroosten om zelf dat mens van vlees en bloed te worden. Noem het volwassen wording. Noem het keuzes maken.

Ik verwijt mezelf vaker dan ooit dat verwaarlozen van een wekelijks uitstapje naar een stamkroeg. Verdomd als het niet waar is, dat die kroegverhalen me misschien een beetje beter op het rechte pad kunnen houden.

Ik verwijt mezelf ook dat ik geheel opga in het veilige van Social Media op afstand. Er is een reden voor. Niet goed genoeg, maar het leeft wel heel sterk bij me.

Ik verzuip tegenwoordig altijd een beetje in de groep. Het is net alsof ik mezelf ondergeschikt maak aan de rest. Al denk ik ook dat het deep down een beetje afhankelijk is van het introvert zijn, hoewel ik van tegenovergestelden aan elkaar hang. Soms ben ik ook giga-extravert, maar dat is meestal als ik alleen ben. Pas dan besef ik dat ik er zelf op uit moet om die ander te benaderen. Het komt van twee kanten immers. Dat blijft zo.

Niet soms maar meestal dus denk ik dat ik dringend aan een stamkroeg toe ben. Dat is ’s morgens als ik dat ludieke verhaal wil bloggen. Dat zijn van die momenten dat ik me afvraag of mijn leven wel interessant genoeg is. Then again. Dat te kunnen beschrijven en tot deze conclusie te komen was het alles al waard…

Op stoom (Gedichtendag 2012)

Vanmorgen uit bed gerold
Met wat koffie en sigaretten gesold
waarna ik moest bepalen mijn levensweg
want wat komt daarvan terecht?

Mijn huishouden moest danig op de schop
maar liever ging ik naar Pukkelpop
uiteindelijk heb ik naar tevree
mezelf gered uit de puree.

Nu zit ik hier wezenloos te staren
en op een beeldscherm te verhalen
wat ook weer mijn levensmotto is
en rook daarbij een joint van cannabis.

Ik laat het idee maar lekker varen,
want kan er niets zinnigs uit halen,
liefst schrijf ik blogjes van hoezee
opdat u lachend moet naar de plee!

Chagrijnfestijn (Gedichtendag 2011)

Oh, rode zondvloed,
u werkt in op mijn gemoed,
doet mijn onderrug heel veel pijn,
ik zal er niet op mijn best door zijn.

U doorkleeft mijn stemmingen elke maand,
PMS daaraan voorafgaand,
weet u mij te vinden en een vrouw te zijn,
ik kan er nooit te vroeg vanaf, aldus mijn brein.

En elke maand sterft af een cel,
maar maakt mij geil in liefkozend spel.
doet mij wenen in alwetend chagrijn,
nee, menstruatie is voor mij geen festijn.