Categorie: Pix goes Interviews

Pix interviewt @patrice.vantrigt

Maar natuurlijk heb ik @Patrice leren kennen, virtueel, via PerfecteBuren.nl. Eerst hadden ze nog een blogspotblog. Maar ik kon het natuurlijk niet laten en heb hulp aangeboden bij het overzetten naar een WordPress-site. Waarom dit interview? Ik vind Patrice altijd een gezellige vrolijke meid als we appen met elkaar en vond dat zij als de absolute initiatiefnemer van PerfecteBuren.nl wel eens in het zonnetje mocht worden gezet. Bij dezen!

  1. Als je iedereen ter wereld mocht kiezen, wie mag er dan bij je komen eten?

    Patrice van Trigt
    Foto door: Jacomijn Dijkers fotografie
    De Dalai lama. Op reis in Azië hebben we hem ooit van een afstand gezien tijdens een boeddhistische dienst. Heel indrukwekkend. Die man straalde zoveel rust en wijsheid uit. Maar hij schijnt ook veel humor te hebben. Ik zou Italiaanse gehaktballen maken, daar is iedereen nogal dol op.

  2. Zou je beroemd willen zijn? Op welke manier?
    Publieke beroemdheid heeft me nooit aangesproken. Het lijkt me vreselijk om altijd in the picture te staan, dat anderen altijd een mening over je (menen te moeten) hebben. Ik zou daar heel onzeker van worden.

  3. Waaruit bestaat een ‘perfecte’ dag voor jou?
    Goh. Ik heb daar meerdere invullingen voor. Ik kan goed alleen zijn, wandel graag met onze hond Clint en lees ook veel. Maar ik vind het ook super wanneer de kinderen thuis zijn en hier met hun vrienden de boel op de kop zetten. Die gezelligheid is onbetaalbaar. Ik kook dan graag en hou van dat levendige. Dat heb ik wel gemist het afgelopen jaar hoor.
    De meest ideale dag is wanneer ik op reis ben. Dan maakt het niet uit wat we doen, als je me maar niet op een strandstoel zet. Hoe mooi ook, ik word daar erg onrustig van. Ben liever onderweg. Mensen ontmoeten,  nieuwe dingen ontdekken en foto’s maken. Ik denk dat dat ook een reden is waarom ik graag lees. Ben erg leergierig.

  4. Wanneer heb je voor het laatst voor jezelf gezongen? En voor iemand anders?
    OMG,  ik kan niet zingen!! Dus ik bespaar dat mezelf en anderen.
    M’n dochter heeft een karaoke-apparaat gekocht van d’r eerste salaris…vreselijk! Maar de lol die ze dan heeft om met vriendinnen te blèren is schaamteloos gezellig. Mits met oordopjes.

  5. Als je morgen wakker zou worden en je was een goede eigenschap of talent rijker, wat zou dat dan zijn?
    Qua eigenschap: ik ben een enorme controlfreak. Heb dat al behoorlijk leren loslaten maar dat lukt bij lange na niet altijd. Ik heb de neiging mezelf zwaar te belasten of te negeren om controle te behouden en dat is een valkuil.
    Qua talent: kanker genezen. Ik zou de wetenschapper willen zijn die dat voor elkaar krijgt.

  6. Als een kristallen bol je de waarheid zou kunnen vertellen over jezelf, je leven, de toekomst of iets anders, wat zou je dan willen weten?
    Oh, da’s gemakkelijk. Ik maak me enorm zorgen over de ontwikkelingen in de maatschappij en het klimaat. Ben erg pessimistisch over de manier waarop we daar als mensen nu mee omgaan. We zijn asociaal naar elkaar en naar de planeet. Dat gaat fout.

  7. Oefen je ooit voor een (telefoon)gesprek wat je gaat zeggen? Waarom?
    Nee nooit. Waarom wel? Je bent mede afhankelijk van de tegenpartij hoe een gesprek zich ontwikkelt. Ik hou van sparren, improvisatie en een goed gesprek. Het is dat ik te weinig tijd heb maar gesprekken van anderhalf of twee uur zijn geen uitzondering. Vooral met m’n zoon en beste vrienden kan ik daar enorm van genieten.

  8. Waarvoor ben je het meest dankbaar in je leven?
    Meerdere dingen. Maar als ik moet kiezen dan zijn dat de kinderen.
    Er werd ons gezegd dat we kinderloos zouden blijven. Dat we beter een staatslot konden kopen omdat we meer kans hadden op het winnen van de hoofdprijs (letterlijke uitspraak van de arts toen). Met de nodige uitdagingen en veel geduld hebben we twee fantastische kinderen gekregen. Onze zoon is net 25 geworden en onze dochter wordt bijna 17. Dus we boffen.

    9. Wil jij ook geïnterviewd worden, geef dan even een reactie of laat het me op een andere wijze weten. Altijd leuk.

Mijn eigenste sollicitatieblunders

Uit eigen collectie

Eigenlijk was ik voor een sollicitatiegesprek nooit echt mijn relaxte zelf. Wat heet: ik was altijd supernerveus. En dat wreekt zich dan op gruwelijke enerverende wijze. Het leek mij wel leuk om die bloopers eens in een blogpost te melden. Opdat jij er lering uit trekt.

Waar ging het fout?

  1. Ik ben altijd bang te laat te komen. Dus rijd ik de route vooraf liefst een paar keer. En arriveer dan op het afgesproken tijdstip minstens twintig minuten té vroeg. Men roept dat vijf minuten voordien aankomen genoeg is, maar hoe plan je dat in met files etc. these days?;
  2. Ik doe niet aan voorbereiding tekstueel. Aangezien ik altijd vermoed dat gesprekken net iets anders verlopen dan dat ik denk, laat ik mijn voorbereiding maar voor wat het is. Maar ja, het is toch wel handig om te weten, waarom jij de meest geschikte kandidaat bent, en dat je andere minpunten kunt benoemen dan gruwelijk ongeduld (omdat je even niet op iets anders kunt komen);
  3. Altijd té overdressed. Ik kleed me altijd iets te netjes voor de functie. En ik ben daarna dan die sloddervos die vooraf nog even een toilet bezoekt en een ladder in de panty trekt, of dat de achterkant van mijn rokje nog half in mijn rokje hangt te slobberen. Maakt geen goede indruk als je niet gewend bent aan zo’n levensstijl;
  4. Durf niet te melden dat ik koffie met suiker en melk drink. Want ik begin terstond te bibberen (alweer die nervositeit) als ik zo’n zakje suiker of melk in de koffie pleeg te doen. Met als resultaat dat ik rustig dat kopje omver stuiter en de halve vergadertafel onder ligt. Lachwekkend, achteraf, dat dan weer wel;
  5. Ik stelde geen gerichte vragen over mijn potentiële nieuwe functie. Nee, eigenlijk was ik louter opgelucht dat we dan aan dat bittere eind van zo’n gesprek waren gekomen, dat ik zo gauw mogelijk weer weg wilde. Jammer wel.

Tip: vraag aan bekenden

Durf te vragen aan je ouders, collega’s, je buren, je vrienden- en kennissenkring wat nu jouw plus- en minpunten zijn. Waar je goed in bent. Wat men zo waardeert aan je. Schrijf dat op. Vooral de minpunten kun je ombuigen naar positieve antoniemen. Weet ook voorbeelden te benoemen, waarin die eigenschappen naar voren kwamen. Aarzel niet om gerust over jezelf een beetje op te scheppen. Dat noemt men zelfbewustzijn. En moest men eigenlijk vanaf de lagere school al leren.

Dertig jaar later

Nu, járen later, besef ik, dat ik die jaren een ongelooflijk overbezorgd tutje was die niet kon inzien dat zo’n gesprek voor beide partijen informatief kan zijn. En dat het voor beiden een oriëntatie is. Zet eens een gezellige boom op met die mensen. Een wederzijdse uitwisseling van ideeën. Dat mag. En wordt gewaardeerd. Wees niet, net als ik, dat angstige tutje van vroeger, die al schrok als iemand tegen haar sprak. Stap eens over die verrekte verlegenheid, je verdient het.

Overtuigingskracht

Toch is het me ooit eens gelukt om een geheel andere baan te verkrijgen waartoe ik niet eens was opgeleid. Hallelujah. Ik stapte dan ook in dat gesprek met het donkerbruine vermoeden dat het me niet zou lukken. En onverwachts, werd dat gesprek zo gezellig en spontaan leuk, dat ik die lui heb kunnen overtuigen de juiste kandidaat te zijn. Nooit eerder was ik zo blij. En daarna verliepen de gesprekken dan ook veel soepeler. Ik moest waarschijnlijk eerst een verwachting loslaten, er onverhoeds in stappen, overtuigen, en doodgewoon gewaardeerd worden om mijn eigen krachten.

Wat jij?

Ken jij ook die grappige verhalen van sollicitatieblunders? En hoe sta je er tegenwoordig dan in? Ik hoor het graag in de reacties.

Mijn 8 vragen aan @Elizenn.com

Dat iedereen weet dat ik vaak knutsel aan WordPress-themes, dat mag bekend zijn. Maar dat Anne Aelise me naar de kroon steekt voor wat betreft die gekte, had ik zelfs in mijn stoutse dromen nooit kunnen bevroeden.

Het werd dus tijd om ook op haar mijn 8 vragen af te vuren:

  1. Als je iedereen ter wereld mocht kiezen, wie mag er dan bij je komen eten?

    Zij van Elizenn.com

    Mijn moeder 😊 Ze heeft 14 jaar lang voor me gekookt, en voor wat – hoort wat! Niet? Daarbij weet ik wat ik aan haar heb (hier spreekt mijn innerlijke, onvoorspelbare-situaties-mijdende ‘ik’): bij ma zit ik namelijk altijd goed, wát ik ook voor haar neerzet. Ik houd ervan om te experimenteren met koken en een kritische fijnproever zou mijn eigen eetlust gewoonweg verpesten – en niet zo’n beetje.

    Ma was 22 jaar lang vegetariër (ze begon weer met vlees eten toen ze mij in zich droeg) en zelf heb ik het vega dieet 5 jaar lang aangehouden. Sinds het samenwonen heb ik echter geen linzen, quorn, tofu, of ander ‘vreemd voer’ meer gezien of gegeten. Jammer! Dus ja, een etentje met ma zou het perfecte excuus zijn te buiten te gaan aan hippie-hapjes 🙂

  2. Zou je beroemd willen zijn?

    Nee

    Op welke manier? Niet

  3. Waaruit bestaat een ‘perfecte’ dag voor jou?

    Sowieso een urenlange schrijf-flow! Voorafgaand een ochtendje struinen over een neverending-boekenmarkt en door wat ‘minder doorsnee’ stationary-winkeltjes. Na de urenlange woordenstroom zou ik graag één van mijn vriendinnen op bezoek hebben, om onder ’t genot van een bakkie of ‘taske thee’ heerlijk bij te kletsen – maar vooral ook om zwelgend in semi-nostalgie herinneringen op te halen. Op gegeven moment gaan we over op de wijn waarna ik (na het begeleiden van vriendinlief naar d’r ‘kwijtgeraakte’ auto) in een comateuze toestand kan nestelen tot de volgende dag láát in de middag (als ik die middag ook nog mag hebben, alsjeblieft? 😉)

  4. Wanneer heb je voor het laatst voor jezelf gezongen?

    Ik denk nog geen 2 uur geleden. Laatst rees het besef pas dat ik eigenlijk altijd – en dan bedoel ik ook: ALTIJD(!)- een liedje in mijn hoofd heb. Vaak poog ik het ‘er uit’ te jassen door het lied in kwestie flink hard te draaien en mee te blèren, maar het blijft een gok. De kans is namelijk ongeveer 50/50 dat juíst door het lied af te spelen, het nóg hardnekkiger in mn bol blijft galmen.

    Nu is het liedje Dominique door Soeur Sourire aan de beurt – ken je het nog? Het gekmakende liedje dat gewoon ALTIJD draaide in het asylum in seizoen 2 van American Horror Story – zo gaat het er onder mijn schedel dus ook aan toe. Yayks.

    En voor iemand anders?

    Hahahahahaha, god hebbe zijn/haar arme ziel – Ik kan het me zelf gelukkig niet meer heugen.

  5. Als je morgen wakker zou worden en je was een goede eigenschap of talent rijker, wat zou dat dan zijn?

    Mag ik wensen? Of moet ik neertypen wat het meest ‘likely’ is?

    In het eerste geval: Integriteit.

    In het tweede geval: Dat ik eindelijk eens een ontbijtje neem!

  6. Als een kristallen bol je de waarheid zou kunnen vertellen over jezelf, je leven, de toekomst of iets anders, wat zou je dan willen weten?

    Zelf leg ik tarot en daarmee bereik ik zowel bij mezelf als bij anderen (wildvreemden incluus) erg accurate en/of waardevolle inzichten. Maar de toekomst voorspellen? Daar geloof ik niet in.. Ik denk dat lang niet alles ‘vast staat’ – en dat niemand zich kan verschuilen achter een bepaald ‘lot’. Ik denk dat dat laatste érg belangrijk is om in te zien: we hebben ons leven zélf in handen.

    En als ik de toekomst wél kon zien?.. Dan zou ik me er verre van houden, om me niet van de essentie van het leven (‘leven zelf’) te beroven.

  7. Oefen je ooit voor een (telefoon)gesprek wat je gaat zeggen?

    Ja

    Waarom?

    Omdat ik wegens langdurig medicijngebruik problemen heb ontwikkeld met mijn slikken. Mijn keel klapt dan letterlijk dicht – erg pijnlijk en ongemakkelijk / onhandig. Ik merk dat dit vooral opspeelt bij zenuwen en onvoorspelbare situaties (ook al houd ik niet van voorspellen, inderdaad) – dus bereid ik me meestal voor.

    Toch sla ik vaak nog dicht bij het – hoe ironisch – inbellen van mijn herhaalrecepten.

  8. Waarvoor ben je het meest dankbaar in je leven?

    De ervaring die het me heeft opgebracht. Het stelt me in staat daadwerkelijk ‘diep’ met een ander te connecten – terwijl ik ook erg graag op mezelf ben en kan zijn.

    Ondanks mijn geïsoleerde situatie (arbeidsongeschikt, geen aansluiting in de ‘nieuwe’ woonplaats) voel ik me zelden écht eenzaam. Ik weet wat ik aan wie heb – en ik waardeer mijn eigen gezelschap.

Mijn 8 vragen aan @Salamistinkt.nl

Als ik voor iemand bewondering heb, dan is het wel voor deze dame. Nee, natuurlijk heeft het er niets mee te maken dat ook zij blogt. Welnee. Maar ondertussen.

Mijn 8 vragen aan haar:

  1. Als je iedereen ter wereld mocht kiezen, wie mag er dan bij je komen eten?

    Jacqueline van @Salamistinkt.nlIk zou me alleen maar ongemakkelijk voelen als er een vreemde zomaar bij mij zou komen eten. Dus ik zou liever een vriendin aan tafel willen hebben, eentje die ik al een poos niet heb gezien. Bijvoorbeeld een vriendin van me die al jaren in Duitsland woont. Of een vriendin die ik al vanaf de basisschool ken, maar waarbij het contact de laatste jaren verwaterd is. Ik weet zeker dat we genoeg hebben om over bij te kletsen en dat het weer als vanouds zou aanvoelen.

  2. Zou je beroemd willen zijn? Op welke manier?

    Dat zou me best leuk lijken. Niet zo beroemd dat je de deur niet uit kunt zonder dat je je een weg moet banen door de paparazzi. Maar herkend worden op straat, gevraagd worden voor optredens, dat lijkt me wel wat. Dan zou ik het liefst een beroemd rolstoeldanser willen zijn: uitverkochte theaters, interviews op radio en tv… ja hoor, kom maar op!

  3. Waaruit bestaat een ‘perfecte’ dag voor jou?

    Vanwege mijn fysieke beperkingen (veroorzaakt door het Ehlers Danlos Syndroom) moet ik echt een goede balans in mijn dag hebben. Inspanning en ontspanning afgewisseld van elkaar. En als ik het goed voor elkaar heb, dan zou een perfecte dag voor mij zijn dat ik iets actiefs en nuttigs heb kunnen doen, een gezellig contact met familie, vrienden of collega’s en daarnaast dus voldoende rust, zodat ik aan het eind van de dag zonder pijn en oververmoeidheid mijn bed weer instap.

  4. Wanneer heb je voor het laatst voor jezelf gezongen? En voor iemand anders?

    Zingen voor mezelf doe ik eigenlijk altijd wel als de radio aanstaat. Vooral in de auto vind ik het heerlijk om mee te blèren. Nu zitten daar mijn kinderen ook vaak bij, maar of zij er blij mee zijn, is een ander verhaal.

    Mijn jongste dochter was begin januari jarig, dus toen heb ik uiteraard voor haar gezongen. Maar buiten mijn gezin is het niet aan te raden om mijn zangkunsten te vertonen.

  5. Als je morgen wakker zou worden en je was een goede eigenschap of talent rijker, wat zou dat dan zijn?

    Wheelies kunnen maken met mijn rolstoel, dat is wel een talent wat ik zou willen bezitten. Gewoon op mijn achterwielen kunnen rollen alsof het totaal geen moeite kost. Nu red ik het wel om een snelle wheelie te maken om een drempeltje te nemen, maar ik zou het graag langer en stabieler vol kunnen houden. Dit is iets wat ik mezelf maar niet aangeleerd krijg, hoeveel ik ook oefen. Mijn lijf is gewoon te wiebelig daarvoor.

  6. Als een kristallen bol je de waarheid zou kunnen vertellen over jezelf, je leven, de toekomst of iets anders, wat zou je dan willen weten?

    Dat vind ik een lastige. Over hoe ik nu in mijn leven sta, ben ik tevreden. Daar zou ik verder niets over willen weten wat ik nog niet weet, want stel je voor dat ik daardoor ineens niet meer zo tevreden ben?

    En over de toekomst… ik weet dat ik een aandoening heb die een progressief verloop kan hebben. Maar wil ik weten hoe ver ik nog ga aftakelen? Stel dat die kristallen bol zou zeggen dat ik over tien jaar twintig uur per dag alleen nog maar kan liggen. Dan zou ik misschien nu wel alles uit mijn dagen willen halen wat maar kan en daarbij flink over mijn grenzen gaan. Met als gevolg dat dat misschien wel over vijf jaar al zover is dat ik mijn dagen liggend moet slijten.

    Of juist andersom: stel dat de kristallen bol zegt dat ik in de toekomst mijn rolstoel niet meer nodig heb. Dan zou ik enorm gaan twijfelen of ik ‘m nu dan niet wat vaker al aan de kant kan laten staan. Ga ik weer over mijn grenzen en dus weer sneller achteruit.

    Nee, ik denk dat het enige wat ik zou willen eten is of ik terecht tevreden kan zijn met hoe ik mijn leven nu leid. Of waar ik nog in kan verbeteren, zonder dat het ten koste gaat van andere leuke dingen.

  7. Oefen je ooit voor een (telefoon)gesprek wat je gaat zeggen? Waarom?

    Niet zozeer dat ik oefen voor een gesprek, maar ik zet vaak wel op een rijtje wat ik wil gaan vertellen of vragen. Zeker bij belangrijke gesprekken als een sollicitatie of een bezoek aan een arts. Dat schrijf ik dan ook op, zodat ik het niet kan vergeten.

  8. Waarvoor ben je het meest dankbaar in je leven?

    Heel cliché, maar toch wel mijn man en kinderen. Met mijn man ben ik ruim twintig jaar samen en ik zou niet anders willen. We zijn samen gegroeid, zijn maatjes door dik en dun. En die prachtige, lieve meiden van ons zijn daar een product van.

Bij dezen wil ik Jacqueline hartelijk bedanken voor haar openheid en gave beantwoording van mijn 8 vragen.

Wil jij ook deze vragen beantwoorden, aarzel dan niet en stuur ze toe via mijn contactpagina.

Pix over vriendschap

Volgens de filosoof Aristoteles kan een mens niet zonder vriendschap. Vaak wordt er gesteld, dat je immers je vrienden kunt kiezen en je familie niet. Over dat laatste kan ik dan wel wat wrevelig zijn. Ik bedoel, waarom accepteert men zelfs familie niet als een mogelijke vriend voor het leven. Dan ineens weet ik dat het leven uit keuzes bestaat.

  1. Hoeveel vrienden heb je?

    Op dit moment zijn mijn vriendschappen op een hand te tellen, maar ik heb nooit veel vrienden gehad.
    Vroeger voelde ik me een rasecht buitenbeentje. Vond mezelf niet echt passen binnen enig kader of gezelschap. Dat was een keuze, snap ik nu. Misschien was ik wel te hard op zoek naar mijn eigen individualiteit.
    Naarmate ik ouder word, besef ik dat ik meer behoefte heb aan mensen om me heen. Het lijkt wel, of ik plotseling ontwaakt ben, en mijn individualiteit voldoende is uitgeput. Misschien ook dat mijn oogluiken zijn open gegaan en dat ik me realiseer dat ik helegaar niet die vreemde snoeshaan ben, waarvan ik dacht dat ik die was.
    Tegenwoordig zie ik overeenkomsten. Ik zie grappige herkenbaarheden. Ik ontmoet mensen, en kan ze heel interessant vinden. Plots.

  2. In hoeverre zijn je online-vrienden je echte vrienden?

    Ik koester wat dat betreft geen illusies. Online kun je immers een sterke verwantschap ervaren, die in real life als sneeuw voor de zon kan verdwijnen, getuige de diverse dates uit het verleden. 😉

  3. Hoeveel vrienden had je vroeger?

    Ook vroeger had ik niet veel vrienden, en die vriendschappen sloot ik eerder met mannen dan vrouwen. Zelfs als de mannen meer wilden dan dat, zag ik dat gemakshalve maar over het hoofd. Ik vond vrouwen altijd wat ingewikkeld. Ja zeggen, maar nee denken. En als je ruzie kreeg, dan bleef het een levenslange strijd, leek dat wel. Terwijl je van een man een stoot voor je kop kon krijgen, en het misverstand daarmee opgelost werd.
    Ik ben niet iemand van jaren onenigheid. Ik ben die persoon die na een stevige ruzie, de eerste is die de telefoon oppakt omdat het leven te kort is om te lang in onmin te leven.

  4. Geloof jij het idee van een best-friend-forever? Of kunnen vriendschappen komen en gaan?

    Ik heb in de loop der jaren veel best-friends-forever versleten. De reden dat ik ze versleet is dat ik me tijdelijk opwond over de eenzijdigheid van die vriendschap. Dat is wat anderen noemen: dat verrekte verwachtingspatroon dat je ten aanzien van die ander hebt.
    Mocht ik me ergens in de steek gelaten voelen, vanwege mijn idee dat het van mijn kant meer geven dan nemen was, dan kon ik een vriendschap subiet opzeggen. Vaak leidde dat tot vele vraagtekens bij die ander.

  5. Kies: is vriendschap iets wat je actief moet zoeken of is vriendschap iets wat je overkomt?

    Wat mij betreft is een goede ‘klik’ al die motivatie om elkaar eens nader te onderzoeken. Meestal ben ik dan de eerste die het initiatief neemt om de ander van harte uit te nodigen eens een koffie, biertje of wijntje te gaan verbrassen op een zonnig terrasje.

  6. Met wie – uit je verleden – zou je wel weer contact willen opnemen (maar misschien niet durft)?

    Ik had een vriendin – sinds mijn dertiende – die ik een jaar of wat geleden, vanwege dat verrekte verwachtingspatroon, de deur heb gewezen. Vaak kreeg ik het idee dat ze wegens een verschil in zwaarte en afhankelijkheid altijd weer de baas wilde zijn. Soms mis ik haar. Nog steeds.

  7. Moet je iets gemeenschappelijks hebben om vrienden te kunnen zijn?

    Zolang die ‘klik’ er is, en je samen gezellig honderduit kunt babbelen over legio onderwerpen is vriendschap altijd mogelijk.

  8. Moet je ongeveer even oud zijn om elkaars beste vrienden te kunnen worden?

    Wat mij betreft zijn vriendschappen in elke leeftijdsklasse mogelijk. Dat is niet afhankelijk van leeftijd, zolang die ‘klik’, dat ‘verbond’ er maar is.

  9. Wat moet je bij jou dus doen om vriend-af te worden?

    Zodra ik het gevoel krijg, dat ikzelf of die ander in een soort van afhankelijkheidsmodus verdwaal, dan kan ik heel erg in paniek raken.

  10. Met welke bekende Nederlander zou je wel bevriend willen zijn?

    In mijn geval wordt het een Belgische, en wel Goedele Liekens. Ze lijkt me een aangenaam, vriendelijk en charmant mens en interessant om beter te leren kennen.

Wie volgt? Beantwoord ook deze vragen

En post ze op je eigen blog. Vergeet niet de link naar je blogpost onder deze van mij – in de reacties – achter te laten. Ik beloof je dat ik het lees, en een welgemeende reactie terugplaats…