Als poezenmoeder heb ik eigenlijk alleen maar katten in de vorm van katers gehad, en een poes die al vroeg ‘geholpen’ werd want kwam samen met haar broertje hier in huis. Nu heb ik altijd gezegd, dat mijn voorkeur uitging naar poezen, want ik dacht dat poezen liever zouden zijn. Haha.
Ze is ook heel lief en aanhankelijk, mijn Coco. Al bijt ze wat venijnig als ze genoeg heeft van mijn aai- en knuffelpartijen. Maar jemig, het is die tijd van het jaar, en Coco is krols. Nogmaals, ik had geen idee wat dat precies inhield, maar nu wel.
Gistermiddag kwam ik thuis van even weggeweest, en wrong ze zich in allerlei bochten en posities waar ik me als dame toch echt een weinig voor zou schamen. Maar goed, het is een beest die door haar hormonen geregeerd wordt momenteel. Dat alles gaat gepaard met luid gemiauw en uithalen waarvan ik niet het vermoeden had dat ze dat volume zou kunnen hebben. Ik word er zelf ook een beetje onrustig van. Je zou zelf ook maar hitsig worden van dat geheel. En op zoek gaan naar een vent. 😉
Bij vlagen, als ze zo jammerlijk miauwt, probeer ik haar dan ook ietwat te kalmeren door lieflijke teksten uit te braken, waar ze bij The Bold and The Beautiful nog van zouden kunnen leren. Dat helpt. Voor een poosje. Maar daarna vergeet ze me weer en kronkelt zich opnieuw een pad door het huis met haar maniakale lokroepen. Het is gewoonweg erbarmelijk. Vraag me af of mijn buren dat nu ook horen.
Je zou zeggen: laat haar steriliseren, dan heb je daar nooit meer last van. Het lijkt me alleen zo leuk als ik van haar één nestje zou krijgen. Van al dat kleine grut geboren zien worden lijkt me de sublieme bezigheid. Al denk ik dat ik never nooit niet afstand van zou kunnen doen van ook maar één kitten. En dan met een heel vol huis aan poezenbeesten kom te zitten.
Bovendien is Coco witharig en is die kleur dominant wat ze zal overbrengen op haar kittens. En tjonge, nu ik het over een nestje heb, kan het me allemaal niet snel genoeg gaan allemaal. Waarschijnlijk vanwege mijn vorige beroep; Kraamverzorgende, dat ik deze tijd taak zo graag op me neem. Ik geef haar dus nog een half jaartje om nog wat te puberen. En dan mag ze samen met mij op pad naar een vent.