Pix & her pets Archieven

Die tijd van het jaar

Uit eigen collectie

Als poezenmoeder heb ik eigenlijk alleen maar katten in de vorm van katers gehad, en een poes die al vroeg ‘geholpen’ werd want kwam samen met haar broertje hier in huis. Nu heb ik altijd gezegd, dat mijn voorkeur uitging naar poezen, want ik dacht dat poezen liever zouden zijn. Haha.

Ze is ook heel lief en aanhankelijk, mijn Coco. Al bijt ze wat venijnig als ze genoeg heeft van mijn aai- en knuffelpartijen. Maar jemig, het is die tijd van het jaar, en Coco is krols. Nogmaals, ik had geen idee wat dat precies inhield, maar nu wel.

Gistermiddag kwam ik thuis van even weggeweest, en wrong ze zich in allerlei bochten en posities waar ik me als dame toch echt een weinig voor zou schamen. Maar goed, het is een beest die door haar hormonen geregeerd wordt momenteel. Dat alles gaat gepaard met luid gemiauw en uithalen waarvan ik niet het vermoeden had dat ze dat volume zou kunnen hebben. Ik word er zelf ook een beetje onrustig van. Je zou zelf ook maar hitsig worden van dat geheel. En op zoek gaan naar een vent. 😉

Bij vlagen, als ze zo jammerlijk miauwt, probeer ik haar dan ook ietwat te kalmeren door lieflijke teksten uit te braken, waar ze bij The Bold and The Beautiful nog van zouden kunnen leren. Dat helpt. Voor een poosje. Maar daarna vergeet ze me weer en kronkelt zich opnieuw een pad door het huis met haar maniakale lokroepen. Het is gewoonweg erbarmelijk. Vraag me af of mijn buren dat nu ook horen.

Je zou zeggen: laat haar steriliseren, dan heb je daar nooit meer last van. Het lijkt me alleen zo leuk als ik van haar één nestje zou krijgen. Van al dat kleine grut geboren zien worden lijkt me de sublieme bezigheid. Al denk ik dat ik never nooit niet afstand van zou kunnen doen van ook maar één kitten. En dan met een heel vol huis aan poezenbeesten kom te zitten.

Bovendien is Coco witharig en is die kleur dominant wat ze zal overbrengen op haar kittens. En tjonge, nu ik het over een nestje heb, kan het me allemaal niet snel genoeg gaan allemaal. Waarschijnlijk vanwege mijn vorige beroep; Kraamverzorgende, dat ik deze tijd taak zo graag op me neem. Ik geef haar dus nog een half jaartje om nog wat te puberen. En dan mag ze samen met mij op pad naar een vent.

Gechipt en geplukt

Uit eigen collectie

Van de week nam ik me voor was het tijd mijn kleine katje te laten chippen. Ze komt vooralsnog niet buiten. Nee, want ik ben zo’n neuroot dat ik wel inzie dat ze – mocht ze van de rand van mijn balkon ontsnappen – ze hier nooit meer terug kan komen.

Alle deuren hier in dit complex zijn namelijk per sleutel toegankelijk. En een kat trainen op… Nu ja of nee… Dat gaat ‘m niet worden. Vooralsnog houd ik haar dus nog maar even in huis.

Dierenarts galore

Maar goed, ik was dus weer eens bij een dierenarts. En gelijk wat Euri’s lichter, nadien. Want hee, wat gaat dat makkelijk allemaal, zo’n dierenvriend plukken. De dierenarts vond geen vlooien, maar was er heilig van overtuigd, en probeerde ook mij ervan te overtuigen, dat de paar zwarte stofjes in de huidharen van Coco, vlooienpoep was. Dus inderdaad, gauw een vlooien- én ontwormingskuur. Plus vanzelfsprekend de absoluut noodzakelijke vaccinaties tegen de katten- en niesziekte à € 50,=. En de chip à € 40,=. Kedang.

Als liefhebber van katten zie ik natuurlijk ook wel in, dat je dat beestje wil beschermen tegen allerlei kwaadaardige invloeden, maar mijn knip zei nadien wel “Ouch!”

De dierenartsassistente probeerde me ook met een horrorverhaal een sterilisatie van Coco aan te praten. Want de bevruchting van een poes verloopt niet zo fijntjes, zo zei ze. In eerste instantie had ik aldus een datum afgesproken waarop arme Coco zou worden gesteriliseerd. Maar de volgende dag bedacht ik me, dat dat gerust ook een paar maanden later kan, zodat mijn knip er niet gelijk al te veel onder hoeft te lijden.

Ook even huishoudelijk wat info

De stoel op bovenstaande foto is overigens een nieuw krijgertje. Heb ik gekregen van de voorzitter van de stichting van mijn vrijwilligerswerk. Het zou anders maar naar een kringloopwinkel zijn verhuisd, maar hemel wat vond ik die stoel gelijk al mooi. Het heeft dan ook de naam: ‘loveseat’ en dus ben ik bijna automagisch verliefd geraakt op het model. Zo te zien, vindt Coco het ook geweldig.

Ik heb nu een plantenspuit klaar staan. Mocht Coco deze stoel ook als krabpaal gaan benutten, dan is ze bijna gegarandeerd een koude douche rijker…

Coco in rust en ander nieuws

Uit eigen collectie

Het gaat wel lekker met mijn nieuwe kleine kittenaanwinst. Af en toe komt ze heerlijk troelen. En als ze het zat is, begint ze me speels te bijten. Nooit eerder een katachtige gehad die zo beet, maar het is vast haar speelsheid, denk ik.

Deze week, ter voorbereiding op onze ‘hittegolf’ hebben we speciale kiepraambeveiligingen aangebracht, zodat Coco te allen tijde veilig is mocht ze de wens hebben hier te ontsnappen. Daartoe heb ik zelfs een heuse boormachine aangeschaft, want ik presteerde het natuurlijk di Mama’s boormachine bijna geheel te slopen. Dat terzijde, er komt nu meer lucht in huis omdat beide kiepramen in de slaap- en logeerkamer ook weer open kunnen. Dat is met dit weer best fijn kan ik wel stellen.

Ik doe ook wat

Inmiddels ben ik qua vrijwilligerswerk aardig gevorderd. Er zijn twee websites klaargezet en ‘live’ gegaan, voor elke taak van de stichting waarvoor ik dus vrijwilligerswerk verricht. Ik heb flyers gemaakt, visitekaartjes ontworpen, de huisstijl in diverse documenten ingezet, kortom, ooit wordt het nog wat.

Het leukste van dit alles vind ik dan: ik koop altijd vectorafbeeldingen van vectorstock.com en zie daarin gelijk mogelijkheden hoe ze naar eigen wens toe te passen. Met de apps Affinity Designer (i.p.v. Photoshop en andere Adobeproducten) kun je daar lekker mee aan de slag. En dat is een reuze leuke hobby geworden. De flyers en visitekaartjes zien er dus heerlijk sprankelend uit. Echt eyecatchers, zoals dat dan heet.

Pittig

Het is echter niet alleen maar mooi en leuk allemaal. Deze week zou mijn broerlief jarig zijn geweest. En die dag werd pittig, niet alleen voor mij, maar ook voor di Mama. Ik geef het je ook te doen, een zoon verliezen. Te overleven, zelfs. Op sommige deelwaardige momenten heb ik nog steeds de neiging mijn broer appjes te sturen. En dan word je toch weer even geconfronteerd met het feit dat hij er niet meer is.

Het zou wat fijn zijn als hij toch vanaf een wolkje met ons mee blijft kijken. Dat is dan weer een troostrijke gedachte die ik mezelf zo af en toe gun.

Knagende onzekerheden

Afbeelding van Pexels via Pixabay

Na mijn vakantie zag ik – neen, dat is niet waar, deze vacature stond daarvóór ook al – een leuke vacature voor Front Office Medewerker (kortweg: Receptioniste) in een hotel hier in de stad. Ik schreef enthousiast mijn motivatie, paste mijn curriculum vitae iets aan, en verstuurde het. De maandag erop ontving ik ’s morgens een uitnodiging voor een kennismakingsgesprek. Mijn Eureka!-gevoel tierde welig, dat kun je je voorstellen. Zo blij was ik met deze uitnodiging!

Diezelfde middag echter ontving ik alweer een e-mail met de melding dat ze inmiddels toch iemand anders hadden aangenomen. Wég enthousiasme! Wég blijheid! Het is dat ik diezelfde middag ook Coco (mijn nieuwe kat) had opgehaald, want anders…

Het schiet niet op!

Hoewel ik me wel weer kan verblijden met nieuw vrijwilligerswerk. Het takenpakket dat daarin voor me ligt, is vrij immens. En daar beginnen wat mij betreft de knagende onzekerheden.

Vanzelfsprekend ben ik blij dat ik van de straat en nog belangrijker: uit de kroeg word gehouden, maar het niet ontvangen van een degelijk salaris gaat uiteindelijk wel wringen. Zeker als je weet, dat je alle taken zult moeten doen, die je in een rechtgeaarde en betaalde functie ook zou moeten kunnen en doen.

Nogmaals, ik zou ontzettend dankbaar moeten zijn dat er zoiets bestaat als vrijwilligerswerk! Het heeft me al die jaren dat ik geen baan had toch maar weer wel ontzettend verstandig en op pijl gehouden. Ik mag zelfs stellen dat mijn onzekerheid daardoor iets minder ging knagen. En dat ik wat vrijer kon zijn in mijn doen en laten.

Dan toch die aarzelingen

Terwijl ik weet dat dat bezig gehouden worden met zinvolle zaken me uiteindelijk ook een soort van voldoening zou moeten schenken. Het is ~~potdorie!~~ niet een salaris! Nochtans kan ik haast niet wachten te beginnen en er een punt van te maken een mooie en goede prestatie neer te zetten. Tja, zo ben ik dan ook wel weer.

Meet Coco!

Uit eigen collectie

Goh wat voelde ik me nerveus en afschuwelijk, sinds ik dat verlegen poesje die ik tot Coco omgedoopt heb, in huis nam. Op het moment dat ik haar losliet uit de reismand, helemaal na de reis vanuit Nijkerk, heeft ze zich uren verscholen. Iedere keer als ik ging kijken of er al een beetje beweging in zat, en of ze wellicht al de moed had opgevat, om de boel hier eens te verkennen, keek ze me wel heel lieflijk aan. Knipperde eens met haar ogen. Alsof ze wilde zeggen, ‘Joh, het komt wel goed, maar geef me wat tijd.’

En tijd is iets waar ik maar zo weinig van heb, of beter, ik maak me zorgen. Verplaats me in het kleine kattenkopje met de vraag of ik hier nu wel goed aan gedaan heb. Ze wordt immers uit haar vertrouwde omgeving losgerukt, ineens, en krijgt daar mij en mijn wat chaotische huishouden voor terug. En of ze daar nu zo blij mee moet zijn?

In ieder geval was ik wat moe van de lange autoreis, en warm van de hitte buiten, dat ik in slaap was gekukeld in bed. Uren later, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet beknotten en ging eruit om te kijken of ze nu nog steeds diep verscholen achter de krabpaal in mijn logeerkamer lag. Maar nee, nergens te bekennen.

Tot ik besloot haar water- en etensbakjes die ik voor haar neus had gepositioneerd, weer terug te plaatsen op hun vaste plek in de keuken. Ze lag plotseling, zo zag ik ineens haar witte staart, in de woonkamer achter de grote bank. Hoera! Zei mijn hart. Als het donker is, en de nacht van haar, gaat ze wel op onderzoek uit.

Anderhalve dag later

Komt ze ’s avonds zo tegen de donkerte tevoorschijn. Ze at in de keuken op het geijkte plekje haar eten op en drinkt wat. Ze vindt het al bijzonder fijn om aangehaald te worden, ook tijdens het eten. Alleen is ze nog niet echt zindelijk, maar ik denk dat dat aan de kattenbakkap ligt? Die vindt ze wellicht nog een stap te ver.

Enniehoo, ze volgt me sindsdien op de voet. En blijkt erg nieuwsgierig, want ze is al tig keer komen kijken terwijl ik ’s nachts in bed lag. De volgende dag om 6 uur moet ik even toiletteren en zie haar rustig uit het raam in de logeerkamer kijken.

Enniewee, ik vind haar prachtig. Zo’n mooie witte poes had ik nog niet eerder gezien. En hoewel ze zeggen dat witte katten van nature wat dovig zijn, reageert en komt ze nieuwsgierig als ik rammel met haar snoepjes. Ik hoop dat ze nog lang bij me kan blijven, want tjonge, ze is een geweldige aanwinst.