iPIXtitude

Twittertoestand

Tjemig. Eigenlijk ben ik zelf maar een raar wezen, denk ik zomaar. Want ik ben het volledig eens met @elonmusk dat Twitter een podium moet bieden aan het vrije woord. Totale vrijheid van meningsuiting dus.

Alleen al om daaruit op te maken wat er zoal leeft onder onze mensheid.

Ik ben ‘principieel’ natuurlijk volmaakt tegen elke complottheorie die thans bestaat en wordt geuit, ook nog eens luidkeels, bijvoorbeeld. Aan de andere kant, als ik heel eerlijk mag zijn, weten we daardoor weer wel wat er leeft en speelt bij anderen en dat beschouw ik als zeer belangrijk. Al ga ik de complottheorieën niet hoogstpersoonlijk opzoeken op dit wereldwijde web en ook niet ontkrachten. Dat beschouw ik dan weer niet als mijn persoonlijke taak.

Ik lees ze. Neem het voor kennisgeving aan. Ik reageer niet. Ik scroll er liefst gauw voorbij. En denk het mijne ervan. Ik spreek ze niet tegen, omdat ik maar al te gauw besef dan in een oeverloze en eindeloze discussie te belanden, wat mijn mentale gezondheid uiteindelijk niet ten goede zal komen.

Dat ben ik. Of liever, zo ben ik. Ik mag inmiddels uit ervaring spreken als ik zeg dat de complottheoristen graag zouden zien dat je zelf op onderzoek uitgaat door tijd en aandacht te besteden aan ‘hun waarheden’ en uiteindelijk een medestander wordt. Maar, zoals eerder gesteld, neem ik ‘mijn vrijheid’ door dat niet te doen. Daar word ik zelf een gelukkiger mens van dan ik al was.

Dat even kort is mijn mening over de vrijheid van meningsuiting die zo belangrijk is. Zelfs met het oog op alle onzin die daarover wordt uitgekraamd, maar waarop ook wordt gereageerd. Al dan niet terecht. Ieder zijn meug.

Inmiddels heb ik op Mastodon wel alvast een account aangemaakt. Dit met het oog op een eventuele terugkeer van een zekere politicus/zakenman in de VS, wiens naam ik niet eens meer wil noemen, vanwege mijn persoonlijke grondige afkeer van louter zijn aanblik. Hoe veil wil je het hebben? Maar niets menselijkers en vooringenomen dan ikzelf. 😉

En ergens is deze zoektocht en voortgang wellicht goed voor ons als mensheid. Omdat geen mens uiteindelijk een eiland is.

Digitale klankbord opgezegd

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Vorige week heb ik mijn gehele webhostingpakket plus aanverwante domeinnamen abrupt opgezegd, met name vanwege de schier oplopende kosten van zulks. En nee, ik heb er nog geen spijt van. Hoewel ik me wel stiekem afvraag, of ik het ga redden in de wetenschap online niets meer te delen.

Mijn brein vraagt zich nu af, waar ik mee bezig ben? Je mag toch wel een hobby hebben? En natuurlijk is dat zo, maar mijn hobby is een beetje de spuigaten uitgelopen.

In 2005 kwam ik thuis te zitten, als in met een burn-out, wat overigens toen nog niet dat koosnaampje had. Mijn hele toekomst als Secretaresse was in rook opgegaan, en dat voornamelijk vanwege mijn slechthorendheid en het feit dat met de komst van de computer, ik mijn beroep, dat verder was gedegradeerd tot uitgeschoven typemiep zonder al te veel verantwoordelijkheden, niet langer kon en wilde uitoefenen.

“Wat nu?” Dacht ik nog vertwijfeld.

Een paar jaar eerder kreeg ik mijn eerste computer thuis. Het was zo’n geweldig joekel, maar Windhoosgebeuren. En natuurlijk vertoefde ik vaak op het Internet, moest ook gewoon nog inbellen, volgens mij. Ik las ook vaak weblogs, en dacht, dat kan ik ook. Ik bestelde een domeinnaam: ‘sereneirene.nl’ met webhostingpakket, maar was never nooit niet tevreden met de uitstraling ervan.

Dus begon ik te prutten en fröbelen dat het een lievelust was. Dag in, dag uit. Elke vrije minuut, nee, seconde, zat ik aan dat beeldscherm gekluisterd. Ik ging niet meer uit. Ik ging niet meer op pad. Nee, ik bleef thuis en trouwde als het ware met mijn digitale klankbord.

“Maar wat vond je daar dan?”

‘k Denk dat ik weer een stukje eigenwaarde terugvond wat ik elders was verloren, naarmate bleek dat ik toch wel in staat was PHP-taal (de taal waarin weblogsystemen is geschreven) te begrijpen. En daarmee te prutten en stunten net zolang, totdat ik kreeg wat ik voor ogen had. En dat doe ik tot op de dag van vandaag nog steeds. Al moet ik wel zeggen, dat de continue herhaling van zaken me dan ook wel weer jeuk brengt. Het lijkt inmiddels al te veel op werk.

“Waarom vertel je dit allemaal?”

Nog steeds probeer ik als manhaftig uit te vinden wat me nu zo boeit aan dat hele internetgebeuren. Inmiddels zijn we al heel wat jaartjes verder. Inmiddels ben ik 55. Inmiddels denk ik dat ik hier nu toch wel overheen gegroeid ben.

Na 1 mei volgend jaar ben ik dus klankbordloos. De tijd zal leren of ik het zonder kán. Mijn hart zegt van niet… 😉

WOT, deel 43: transparant

Afbeelding van Myriams-Fotos via Pixabay

Ook zo’n mooi woord dat om haverklap gehanteerd wordt, in zaken, maar zelfs in de politiek. En vaak zie je dat dat het tegenovergestelde de werkelijkheid is.

Elke keer als dit woord gehanteerd wordt is dat genoeg voor een big smile op mijn pokerface. Het zegt mij genoeg. Niet alleen krijg ik accuut eczeem, maar ook het gevoel dat ik weer eens word bedonderd waar ik bij sta.

Het #WOT-woord is:

Transparant: 1) doorschijnend 2) doorzichtig 3) helder

Wat denk jij bij transparant?

En nu ben ik natuurlijk benieuwd wat jij me over dit woord allemaal kunt vertellen.

Ik lees het dan ook graag weer hieronder, in de reacties.

Schrijf je mee?

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzin ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden kun je in het archief vinden.

Treurwilg

Uit eigen collectie

Ze staan er in groten getalen, de treurwilgen, in het zuidelijkste puntje in die buitenwijk van mijn stad. Op de een of andere manier weten ze altijd weer mijn aandacht te trekken.

Volop in bloei, nu al vrijwel geheel in Herfsttooi, en de zwaartekracht met alle macht trekkend aan de stam van die prachtbomen. Altijd als ik op dat ene moment fiets langs bovenstaand plaatje moet ik even met open mond gapen naar al dat prachtgeweld.

Gek, want ik heb echt nooit zoveel aandacht gehad voor de natuur. Tot ik eens dat ene boek las, waarvan ik me de titel niet meer kan herinneren, waarin stond dat zelfs planten en bomen een aura hebben. En die poog ik altijd weer te zien als ik des morgens met mijn half ochtendziekkige kop naar buiten wandel.

Ik waag het zelfs te beweren dat al dat licht dat vanaf die planten en bomen, ja zelfs vanaf een grasveld, afstraalt, maakt dat ik me wat serener voel. En me rustiger maakt, ondanks al dat interne gewoel en al dat hectische gebeuren om me heen.

Doe eens net als ik een poging. Knijp je ogen halfdicht, open ze daarna weer rustig, en zie wat een energie er vanaf straalt in het midden van de natuur. Zie dat licht, hun aura’s, en waan je heel even kort in sprookjesland.

Die pep en dat inspirerende heb ik dagelijks even nodig om mezelf al was het maar voor heel even te vergeten en weer op te laden. Op het gevaar af, dat ik vanaf vandaag een ware nieuwe bijnaam (‘de zweefteef’) zal krijgen, weet ik dat jij dat net als ik zult zien, en als een nieuw mens herboren zult worden.

Even over weblogs & -design enzo

Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay

Tja, nu staat er alweer een nieuw design hier. Van de week ergerde ik me plots aan het vele scrollen op mijn blog. En ook, ik vond het design wat ik hiervoor had te mooi, té clean, en dat nodigt mij dan weer niet uit om te schrijven.

Al deed het dan wel recht aan de proporties van de afbeelding, de vorige lay-out. En gaf het ook weer waar ik de afbeelding vandaan had geplukt. Ik erger me nl. ook altijd te erg aan de immens grote afbeeldingen die bij een blog worden weergegeven. Of ze worden weergegeven bóven de blogtitel. Of in absurde formaten. Dus ga ik dan zelf maar weer aan de slag.

Zo wilde ik ook 2 columns, en zo min mogelijk scrollen in het desktopformaat. Met een smartphone ontkom je helaas niet aan scrollen, daar stoei ik dan ook niet mee. Die 2 columns worden netjes door de Custom Style Sheet verdeeld, wat me dan weer een boel werk scheelt. Hoef ik niet in de PHP te rotzooien.

Nu alleen nog vers voer vinden om weer eens een leuke blogpost neer te zetten. Het is niet dat er hier niets gebeurt. Nee, vanzelfsprekend niet, maar de dingen die gebeuren zijn mijns inziens té persoonlijk om er een beschaafde blogpost van te brouwen. En dat lieve mensen, bezorgt me al hoofdbrekens genoeg…