Aria's vanuit de automatiek

Aan de overkant had een slager een automatiek waar je op ieder moment van de dag een zak patat en meer van dat soort snacks uit de muur kon trekken. Voor de prijs van – toen nog – een kwartje.

Als klein meiske checkte ik altijd hoe het stond met de patat. Dan ging ik de slager op de hoogte stellen als de automatiek leegliep en samen met de slagersvrouw – onderwijl mijn meest charmante zelf weg koutend – verse patat bakken om weer aan te vullen. Was daar kind aan huis, dat begrijp je, want kreeg van de weeromstuit ook wat patatjes. Dat kwart Belgische bloed komt toch af en toe naar boven borrelen, hè? Maar dat terzijde, want ik dwaal af.

Die automatiek was destijds een geweldig podium – vaak ’s nachts – voor dronkaards. Hele aria’s hebben wij – in het aanschijn van een vaak volle maan – mogen aanhoren. Het ritme zat erin, maar bij sommigen ontbrak wat melodie. Ook hoorden we vaak driestemmige varianten, luid, vals, maar altijd met die volledige overgave.

Dan begaf ik me naar het raam van mijn boudoir, en keek ademloos naar beneden. Zag ze dan een microfoon in de hand veinzen of zelfs luchtgitaar spelen.

Op dat moment zag ik dat buitenaardse geloof in hun eigen kunnen, dat ik wilde dat ze dat zouden vasthouden. Al vermoed ik nu, dat hun talenten in nuchtere toestand meestal wel verstoppertje willen spelen…