Denk dat iedere blogger het wel met me eens zal zijn: taboes zijn er om met blote handen, eventueel heimelijk ginnegappend, doorbroken te worden. Vandaar dat ik lukraak iedereen aan zou raden om er zoveel mogelijk over te schrijven. Of te bloggen. In welke vorm dan ook.
Als kind snapte ik het begrip ‘taboe’ al niet. Ik kan me herinneren dat ik elf was, toen ik op de verjaardag van mijn opa nu 42 jaar geleden, voor het eerst ongesteld werd. In eerste instantie dacht ik bij het constateren van die bloeding nog dat ik wellicht gauw de dood zou gaan vinden. Terwijl mijn moeder achteloos zei dat ik ‘gewoon’ ongesteld was. Voor mij een mijlpaal. En ik vond het wel waard om dat groots aan te kondigen gedurende die feestelijke familiekringviering op opa’s verjaardag. Echter, ik werd gelijk met de neus op de feiten gedrukt: het was ‘helegaar’ niet bijzonder. En al helemáál niet ‘vermeldenswaardig’, getuige het feit dat iedereen zich op dat moment even geneerde voor deze hachelijke situatie.
Hoe ouderwets was dat? En hoe raar vond ik het dat men niet eens dieper inging op zo’n belangrijk moment voor een kind dat nog lang niet volwassen was. En niet eens de beginselen begreep van dat alles. Meteen wist ik ook dat mensen behoorlijk hypocriet konden reageren op iets wat eigenlijk normale gespreksstof zou moeten zijn. En ik nam me voor om de rest van mijn leven álles te doen om vooral maar tegen alle taboes in te gaan. Louter en alleen om een soort van revanche te nemen op dat geveinsde gedoe.
Ik bedoel, iedereen heeft seks, om maar iets te noemen. Maar nee, ook daar wordt niet openlijk over gesproken. Nog steeds vind ik die houding vreemd, schijnheilig en enigszins belachelijk. Dergelijke hypocrisie wil ik dan ook expliciet belachelijk maken. En daarom moedig ik iedereen aan, datgene wat als taboe heerst, met harde hand te kraken. Gá er tegenin! Doe je eigen ding. En praat erover.
We leven niet voor niets anno 2020. Die verregaande roze vertrutting en verpreutsing dezer dagen moeten we echt tegengaan, want het gaat ten koste van onze humor. En die zullen we nog heel hard nodig hebben voor onze toekomst.
Deze blog verscheen tezelfdertijd op hoevrouwendenken.nl.