“The best way to not feel hopeless is to get up and do something. Don’t wait for good things to happen to you. If you go out and make some good things happen, you will fill the world with hope, you will fill yourself with hope.” — @BarackObama
Dat las ik vanavond op Twitter, en ik herinner me dan een donkergrijs verleden waarin ik min of meer bedwelmd door de medicijnen aan mijn bank was gekluisterd. Ik zat daar maar te zitten, voor me uit te staren, en luisterde alleen nog naar muziek. Niet dat ik er vrolijk door raakte, want hee, mijn muziekkeuze was ook al ietwat triest te noemen, destijds.
Dat wil wat zeggen, als je medicijnen de schuld geeft van je malaise. Ik weet wel, dat ik in mijn hersenpan alle hoeken en gaten heb mogen zien. En nu niet bepaald kan stellen dat ik zelf de uitkomsten ervan als plezierig heb ervaren. Zelfs mijn psych vond het zorgwekkend, en schreef andere medicatie voor. Net op tijd, want ik ging eraan onder door.
Het heeft dan ook jaren van mijn ‘eigen’ wijsheid en misschien zelfs eigenzinnigheid gekost, eer ik pas goed begreep wat ik wel en niet moet doen in dit leven. En ineens was daar voor mezelf de oplossing. Waarom zou ik gaan zitten sikkeneuren? Ik kon toch nog genoeg doen en betekenen voor mezelf en voor anderen?
Ik heb in dat ene heldere moment al mijn oude hobby’s weer opgepakt. Stuk voor stuk. Ik tekende dat het een lievelust was. Ik danste en zong weer op vrolijker muziek. Ik zorgde ervoor dat het huis weer aan kant kwam. En door de moeheid, ’s avonds, van al dat klussen, doen en werken, viel ik in een diepe slaap des nachts. Zo diep, dat ik de volgende morgen verkwikt en uitgerust weer mijn bed uitstapte. Opgewekt om een nieuwe dag en uitdagingen aan te gaan.
Het vergt moed, aanpassingsvermogen en inzicht in je eigen patronen om die klus te klaren, maar uiteindelijk heb ik het zelf gepresteerd. En ik kan het iedereen die in een wat mindere periode verkeert van harte en oprecht aanraden. Blijf er niet mee zitten. Ga van je kont af, en doe iets.