We leven momenteel maar in onzekere en verontrustende tijden. Dat – in mijn nederige opinie – vraagt om goed leiderschap. Je-weet-wel zo’n markante en zeker ook charismatische persoon, uiteraard niet noodzakelijk in een mannelijk keurslijf gewrongen, die ons zal vertellen dat het allemaal ‘wel goed komt, schatje’.
In eerste instantie denk ik dan gelijk aan een soort Obama, maar waar is hij, dezer dagen? En waarom spreekt hij niet tot ons? Is ook hij er moe van? Of mag je als je eenmaal bent afgetreden als werelds’ prominentste president niet meer als inspirerend leider fungeren? Hoe zit dat, eigenlijk?
Aan de andere kant, hebben we zo’n peptalk met z’n allen nu wel heel hard nodig? Of houdt de situatie zoals die nu is ons ook scherp? We kunnen immers alle richtingen uit, en dat zie ik dan nu ook gebeuren. Meer nog dan me lief is.
Soms kijk ik om me heen en constateer dat iedereen een weinig confuus is, en ook maar doet wat hij momenteel tot zijn beschikking heeft. Soms zie ik die twijfel in de ogen van mijn medemens. Maar wat ik dan toch zo waardeer is, dat men gestaag voorwaarts blijft trekken, ondanks het gebrek aan gedegen leiderschap.
De mens is maar een miraculeus wezen. In tijden van angst en onbestendigheid lijkt hij niets aan krachten in te boeten. Integendeel, het zet de mens op scherp, en het lijkt de uitdaging aan te gaan. Al hoor je dan wel eens mensen zuchten en steunen.
En als ik dan zo om me heen kijk en anderen net zo hard zie worstelen als mezelf, dan weet ik weer waar ik het ook alweer allemaal voor doe. De wereld móét dóór. En dat kan alleen als we gestaag voorwaarts blijven strijden.