Help! Ik wil een pseudoniem!

Anoniem bloggen naast je gewone blog, het is een hype wat ik je brom. Hoe vaak ik niet bloggers tegen het lijf loop die allemaal verzuchten dat ze eigenlijk stiekem best wel dat stukje anonimiteit missen. Naarmate je beruchter wordt ontdek je eigenlijk dat er zoveel zaken zijn die je afremmen. Neem nou je werkgever of familie. Vrienden. Kennissen. Allemaal stukjes rem. Leuk dat ze er zijn hoor, ik zou ze voor geen goud willen missen, maar ik voel me aan alle kanten best wel beperkt over wat ik zou willen schrijven.

Ik begon met bloggen in de tijd dat er nog helegaar geen Sociale Media bestonden. In een donker hoekje van mijn kamer waar mijn pc destijds stond, begon ik met dat blog. Zonder er iemand over te vertellen. Echt, het was hét geheim tussen mij en die pc. En ik schreef over alles. Kon heerlijk luchten over zaken die me door het schrijven juist veel helderder werden. Er was toch niemand die me kende. Online.

Nu blog ik al een stief aantal jaartjes. Ik heb inmiddels menig blogger de hand mogen schudden in real life. En dat vind ik gewéldig. Ook dat zou ik niet willen missen, want juist door dat brainstormen met elkaar – iets gemeen hebben – kom je tot de ontdekking dat we eigenlijk allemaal liefst dat stukje vaagheid en onbekendheid terug willen.

Wat nou, jezelf nog van je meest kwetsbare kant laten zien? Men heeft je ontmoet. Je wil niet onderdoen voor je reputatie. Je bent stoer immers. En leuk. En je hebt helemaal geen schaduw- of andere duistere kantjes. Althans die wil je eigenlijk subiet vergeten, want je wilt blijvend die sociale vlinder zijde van jezelf laten zien. Dus eruit met die roem. En ergens anders een blog beginnen waar je je zuiverste proza en poëzie wél durft te beschrijven.

Vroeger of later, bloggen onder pseudoniem, we willen het allemaal…