Ik herinner me van mijn vroegste jeugd uiterst erotische dromen. En ik geloof beslist dat ik vroeger dan leeftijdsgenootjes voor het eerst verliefd raakte. Kan me elk warmbloedige hartstochtelijke interesse in die ander nog heel goed voor de geest halen. Soort van wellustige wulpsheid in ontwikkeling binnen in mij.
Eigenlijk ben ik reeds mijn hele leven verliefd, ware het niet dat ik spontaan val op karaktereigenschappen van mensen en daarna een poosje hoteldebotel ben. Je-weet-wel: karaktereigenschappen als optimisme, creativiteit, maar ook en vooral uiterlijke kenmerken als gelaatskleuren of haardracht. Dat laatste valt me de meest recente periode pas op. Raar, maar waar.
Maar is dat nu louter fascinatie of verliefdheid? Is dat vallen voor of is het wezenlijk jaloers zijn op zo’n eigenschap? Wil ik dat karakter integreren in mijn leven? Hoe verklaar je een ander dan dat soort liefde? En wil ik hiermee niet al te veel analyseren waar het gewoon – doodgewoon – liefde betreft? Of bagatelliseer ik het door er alweer over na te willen denken? Want lieve mensen, ik zit echt te veel in mijn, dat, hoofd.
Ik wilde vroeger een man en veel kinderen. En ook veel huisdieren. De eerste twee zijn er nooit van gekomen. Alsof ik onbewust zoveel mogelijk fouten wilde uitstellen.
Ik heb wel vriendjes gehad. Ja, echt waar. Maar nooit langdurig. Het was alsof ik plotseling besefte dat ik me te veel voegde naar die ander wat dan ten koste ging van mijn eigen ik. Dus zocht ik het de laatste jaren ook niet meer op, relaties of vriendschappen met heren. Vond het wel prima zo. Onzijdige ik. Dacht ik nog.
Tegelijkertijd kon ik me mateloos opwinden in negatieve zin over die pedante arrogantie van mannen. Aardig zijn wordt maar al te snel opgevat als groeiende verliefdheid. Uiteindelijk heb ik dat aardig zijn maar afgeleerd want het leek er maar al te vaak op dat ik werd afgewezen terwijl ik voor het gemak koos voor de liefde voor reeds gesettelde mensen (lees: heren). Als je kiest, nadrukkelijk, voor onbereikbare liefdes, dan is er iets pas goed met je mis, besloot ik aldus.
Maar na mijn vijftigste besefte ik niet alleen dat ik verliefd raakte op andermans ziel of karakters, maar dat die zielen of karaktertrekken vaak toebehoorden aan mijn eigen sekse. En hoewel ik gedurende mijn tienerjaren genoeg heb mogen observeren en praktiseren, verbaast me dat zelf nog het meest. Hoewel het dan wel weer een eyeopener is, dat dan weer wel.
Ik ben nu enigszins verdwaasd en beetje aan de trage kant geland in een andere wereld dan die ik voorheen kende. Of waarvan ik meende dat ik er thuishoorde. Bijna aarzelend ga ik deze ontdekkingstocht dan ook aan. En wie weet dat deze landing een zachte vering betreft, waardoor ik dan eindelijk de rest van mijn verdere leven in een vertrouwder gevoel voor mijn eeuwige verliefdheden kan zwelgen.
Nou had ik de publicatie gemist.
Of het nu een man of een vrouw is, waar je je hart volledig aan verliest….dat maakt helemaal niet uit.
Waar het om gaat is liefde en houen van, lijkt mij.
Ik maak wel een onderscheid….dat zie ik in jouw post nog niet helemaal terug. Is het liefde of is het lust?
Ik ben heel benieuwd naar het vervolg van jouw ontdekkingstocht!
@Karin: geeft niks.
Ik weet nog niet echt of het liefde betreft. Dat zal mijn verkenningstocht moeten uitwijzen. 😉