Hier in het nabij gelegen winkelcentrum Schalkwijk is het momenteel droevig gesteld voor wat betreft de leegstand. Hele étalages zijn voorzien van houten panelen met grote foto’s bedekt, waardoor het lijkt of je zo een luxe kapsalon binnenstapt, of die prachtig uitgedoste winkel die er in real live nog niet zo zou uitzien met al die prachtige feestjurken. Er is nog wel een slagersbedrijf, ergens tussen de leegstand in, en de techbedrijven lijken te blijven floreren. Ook daar.
Hoe anders was het vroeger, met die kaaswinkel naast ons, de melkboer die nog langs kwam met zijn gigantische levensmiddelenkar, en de bakker zat nog op de hoek. Supermarkten waren er nog niet. En de tijden dat men vlug, vlugger, vlugst daar zijn inkopen doet en geërgerd raakt als een oudere persoon toch een vriendelijke babbel heeft met ook die gehaaste caissière die daar eigenlijk geen tijd voor heeft of vrij wil maken.
Ik mis dat af en toe wel. Al bespeur ik dat na de meest recente recessie klantvriendelijkheid en -behulpzaamheid weer in een hoger vaandel staat. Hoera!!
Ook was er in mijn straatje in het centrum van Haarlem, destijds, een Chinees afhaalrestaurant, de Turkse groentenboer, een Thais restaurant, een snackbar en een shoarmabar, waardoor ik tijden never nooit hoefde te koken, want de oplossing was voor een weinig geld altijd wel dichtbij.
Maar de nood voor eerstgenoemd winkelcentrum is bijna voorbij, want er zijn plannen en wordt reeds gebouwd aan een groter centrum met liefst een cinéma en restaurants. Ik vraag me dan weer af, of dat luxere gebeuren niet ten koste gaat van de toch al torenhoge huurprijzen. Ooit heb ik zelf een delicatessenwinkeltje in snoepwaren gehad, en ik weet dat je met een lage omzetmarge per klant heel hard moet (op)boksen om die huurprijs te kunnen bekostigen. Leve de webshops ook, tegenwoordig. Need I say more?
En nog steeds knaagt het bij me, want al is die ervaring van super hard werken het me dubbel en dwars waard geweest, ergens zie ik mezelf toch nog altijd als ondernemer van een shop of anders. Ik zie mezelf dan al helemaal zo’n geweldig retro lunchroom of restaurant (dat mag ook) leiden, waar men tussendoor ook kan genieten van een welverdiende massage. En meer van dat futuristische wellness-gebeuren. Een buuf en ik hebben hier meermaals langdurig samen hele ongebreidelde fantasieën op los gelaten, dat snap je.
Ik wacht dus nu al die ontwikkelingen gespannen af. En weet dat ik toch weer – tussen neus en lippen door – ga informeren naar huurprijzen en overige kosten, zodat ik nadien met een gerust hart weer een droom definitief vaarwel zeg ofwel in vervulling kan laten gaan. Who knows?