‘Grrrr,’ zag ik hem denken. Terwijl ik daar zwierig kwam aangewandeld in mijn favoriete tijgerprintvelletje. Ik schatte hem een jaar of 23 en een half, ofzo. En hij deed hartgrondig zijn best mijn ogen waar te nemen na zijn enthousiaste introductie: “Wel, hallo, zeg!”.
Maar mijn ogen waren nog niet duidelijk zichtbaar; half schalks verscholen achter mijn bruine meekleurende glazen, die me zo fijn beschermen tegen overdadig zonlicht. En al te nieuwsgierige blikken, dat ook.
Ach, het was niet zozeer dat hij schrok van mijn lachrimpeltjes. Nee, want volgens mij kickte hij daar juist op. En hij deed toch oprecht een poging mijn telefoonnummer te bemachtigen om ‘eens ergens een koffietje gevolgd door een wijntje te doen…’ zoals hij al stotterend en stamelend over probeerde te brengen. Al was dat best schattig.
Maar ergens vond ik het ook weer een beetje voorspelbaar, toen hij zei dat hij nooit meer zijn hand zou gaan wassen, terwijl ik mijn nummer er wat slordig opkrabbelde met een stift die we leenden van een caissière.
Ik voelde me zelfs onwaarschijnlijk groeien en bloeien op dat moment. Zelfs op plekken waar alleen mijn favoriete douchekop bekend is.
Nu bedenk ik me plotseling, dat ik het volledig zou snappen als hij toch besluiten zal, dit afspraakje te annuleren onder het mom van een of andere zotte smoes. Want deze naïeve flirt was voor heel even dat grootste compliment dat je me deze dag kon geven…
En nu maar hopen dat je van de opwinding niet een paar cijfertjes omgewisseld hebt.
@Mies: Whahaha… Echt, ik vermoed dat ik dat nooit écht te weten zal komen…