Je kent ze wel, die mensen die altijd reageren met: ‘Nee, geen last van!’, als jijzelf gewoon – doodgewoon – eenvoudig en eerlijk bent door een oprechte statusverhandeling te geven op de vraag hoe het nu met je gaat.
‘Het leven is toch ge-wel-dig?!’ is hun stelselmatige respons.
Waardoor je gelijk de neiging krijgt om ze eens flink door elkaar te rammelen. En ze daarna eens flink onderhanden te nemen met een wel heel direct vraagvuur. Mijn meest confronterende vraag is dan of ze ooit ook eens wat ‘menselijks’ meemaken?
Want laten we wel zijn, dat overdreven optimistische gedoe zet een normaal humaan gesprek op slot. Want iedere idioot weet tenminste dat niet optimisme, maar inlevingsvermogen uiteindelijk muren en deuren open breekt.