Sinds een week of wat

Heb ik een kanjer van een evenwichtsstoornis. Ik kan mijn kop niet keren zonder een gigantisch gevoel voor duizelig- en misselijkheid. Lastig wel. Maar gaat vast weer over.

Ik kan een heleboel hebben voor een hele lange poos, en ik wil best een heleboel dingen doen of betekenen voor anderen, maar er knapte vorige week iets in mijn hoofd, en dan gaat er een heel naar doosje open, waardoor ik ook werkelijk alle perken te buiten ga.
En dan word ik heel onredelijk. Zonder grenzen. Ik besef dat. Meestal achteraf. En te laat. Maar menschen zouden menschen niet zijn als ze je daar niet op wezen.

Ook ik heb af en toe een ongenadig pak op m’n donder nodig. Om de rem er op te zetten. Naast dat ik voor mezelf had moeten inzien dat ik rust en pauze in had moeten lassen. Om te herstellen. En bij te komen. Ik ken mijn eigen grenzen, puur ook omdat ik vanwege stoerheid mezelf niet wil laten kennen, niet of wil ze niet zien.

Ik kan ook dermate kritisch zijn dat het niet langer redelijk is. En mensen heel erg diep beledigen.
Dat spijt me. Meestal achteraf, want zo oud als ik ben moet ik nog leren veel vaker op m’n tong te bijten. Tot tien tellen en niet direct gaan schrijven als ik onredelijk ben. Mijn excuses, voor als ze niet te laat komen, zijn dus wel op zijn plek. Het lijkt er dan op dat ik een wereldverbeteraar wil zijn, en dat is niet echt mijn plek of wens.

Iemand vertelde me ooit me niet feilloos op te stellen en open te blijven staan voor anderen. Een open houding te blijven houden en te blijven luisteren naar wat anderen je proberen te vertellen…