Planten vind ik een absolute must in mijn piepkleine huis. Vooral de groene planten, ik houd niet van bloeiende met bloemetjes, die toch maar weer verwelken. Ik zie er op toe dat mijn planten groeien en de ruimte krijgen om uit te dijen. En ow wee, als ik eens per ongeluk vergeet ze water te geven. Dat gegeven vind ik een onoorbaar iets.
Nu staan er wat planten tussen die uitgroeien en stekken produceren. Hoe leuk is dat? Om een nieuwe pot op te snorren, het te voorzien van verse aarde, en dan heel voorzichtig de stekjes een nieuw bestaan te geven. Ik vind het een wat keutelig avontuur. Het geeft me echt het gevoel dat ik tot een echte huismus verworden ben, die haar leven louter wat opfleurt met groeiend groen.
Maar met al dat groen werken, dat bepotelen van de aarde, dat voorzichtige overplanten van die kleine gevoelige stekjes, dat maakt me altijd weer compleet ZEN. Ik kan het niet laten elke dag een kritische blik te werpen op de newborn plant, en hoop elke dag vurig dat hij het redden zal en uit zal groeien tot een volwassen en uit de kluiten gegroeid mirakel.
Het is me inmiddels al met drie stuks gelukt. En ze zijn wat dat betreft mijn heuse baby’s. Ik praat nog net niet met ze. Al spreek ik ze dan wel bemoedigend toe, zolang ze ‘het’ maar blijven doen. Het is ware liefde, wat ik je brom.
