Stoeien met papillotten

Letterlijk mijn hele godganse leven stoei ik al met de lengte van mijn haar, al zit het dan meestal heel goed volgens de rest van de wereld. Dank je. Maar het is allejezus om de goden te verzoeken, want ik verbeeld me altijd weer dat lang haar me nóg beter zou staan, wat de meeste kappers me af zullen raden, maar ja, die denken dan aan hun kassa, want kort haar vergt immers meer knipbeurten. Ja toch? Niet dan?

Dagelijks trek ik altijd stiekem even zachtjes aan mijn haar. Bid er wat tegenaan. Opdat het wat sneller groeit, dat snap je. En ik dank de hemel dat ik nu dan eindelijk over die verrekte nuffige boblijn heen ben.

En als mijn haar niet alle kleuren die niet eens overeenkomen met de regenboog had gehad was ik nu reeds op de gewenste lengte. Edoch, iedere keer weer meen ik dat zo’n rare haarkleur laten uitgroeien geen optie is, dus gaat de schaar er dan – onder het genot van luid steunen en zuchten – weer in.

Maar hee, dan ben ik er nog steeds niet. Nee, joh, ik wil natuurlijk haar dat nóg veel beter valt. Dus kocht ik een doosje met van die rijk gekleurde staafjes die in de volksmond ook wel papillotten heten.

In gedachten zie ik dan dat koppie van dat verwende nest Nellie Oleson uit Little House of the Prairie. Een spuuglelijk kind natuurlijk (oei, mag ik dat wel zeggen?), getuige haar karakter ook, maar wel met een mooi hoofd aan pijpekrullen die mij natuurlijk nog veel beter zouden staan.

Enfin, ik toog dus aan de slag. Met een haarversteviging als voorafje, bespeurde ik vrijwel meteen dat één luttele handeling om een papillot om een streng haar te wikkelen een schier onmogelijke handigheid vergt. Handelingen die ik totaal niet meester ben, want hee, ik heb twee linkerhanden, en de vaardige souplesse van een olifant die een piepklein porseleinen beeldje nog zou vermorzelen al was het dan nog zo voorzichtig.

Ik raakte in de knoei met mijn vingers, kreeg er spontane krampjes van, mijn pink raakte zelfs even uit de kom, mijn duim raakte verzeild in een streng, en schoot alras ook in pijnlijke scheuten. Hoe – vroeg ik me af – kon ik het geduld leren hebben om mijn hele kop te voorzien van al die staafjes?

Na twee strengen in die toen reeds verfoeide staafjes te hebben gekregen, was ik het al zat. En ben van opperste vermoeidheid én verveling maar gaan slapen. Werd nog wakker met die papillotten op mijn voorhoofd. Maarrrrr… daar prijken nu echter wel twee prachtige pijpekrullen waar zelfs Nellie jaloers op zou zijn.

Zodra ik die (lees: alle) papillotten meesterlijk kan betrachten – en ook het geduld – waag ik me aan een selfie die hier dan zal prijken. Het zal dan hoogstwaarschijnlijk een eenmalige gebeurtenis zijn, maar hee, ooit zal het me lukken. En ja, ik ben nog steeds niet echt blond.