“Neehee!” schreeuwde ik. En schrok zelf van het volume van mijn eigen stem op dat moment.
“Niet hier, nog niet!”
We reden op een autoweg, op snelheid en wilden net rechtsaf slaan, toen ik zag dat het een parkeerhaven was die daar een kilometer te vroeg verkeerd gelegen is. Met de schrik remde de chauffeur net op tijd af, want bijna hadden we doorgereden tot in de naastgelegen sloot.
Normaal heb ik er een grote hekel aan, dat ‘meerijden’. Zie dan een voet dat automatisch naar een denkbeeldig rempedaal glijdt. Of dat men angstig steeds blikken werpt op de snelheidsmeter.
Zo’n risicorijder waan ik mij niet.
Totdat ik besef dat geluk een richting is, en geen punt hoeft te zijn.