Memoires aan mijn boudoir

Twintig jaar geleden ontving ik met bibberende handen de sleutel van mijn huis uit handen van mijn notaris. Bij die eerste bezichtiging was het al meteen raak en ademloos vroeg ik de makelaar of ik er ook een optie op mocht nemen. Verder heb ik niet eens naar andere huizen gekeken.

Mijn zonnige tempel verklaarde ik net zo heilig als die eigenliefde die ik ooit in mijn hart moest gaan sluiten.

Twintig jaar later is mijn tempel veranderd in een klassiek en sensueel boudoir zoals ik het zelf het liefst zie. En hoewel deze muren vele geheimen qua herinneringen aan emoties herbergen, voelt mijn thuiskomst altijd weer als een warme deken. Waar het geluk louter een open deur nodig heeft…