Ode aan: @MiesHuib

Vanmorgen werd ik verblijd door een nieuwe volger. Hem lees ik zelf heel graag. Waarom? Hij schrijft met dat vleugje humor en zelfspot. Hij schrijft, zoals ikzelf ook graag zou schrijven: Mies.

Of het nou een blogpost over dat interessante boek is, of over zijn doorweekte tochten op de fiets, of zijn innige relatie met zijn viervoeter, tussen de regels door lees ik altijd weer die verfijnde schrijfkunde en wenste ik dat deze blogpost nooit ten einde zal komen.

Ik, en jij, moesten hem een tijdje missen omdat zijn expertise elders werd vereist, maar hij maakt weer een comeback. Dat zijn toeters en bellen maar lang als muziek mogen klinken, en dat dat verrekte alfabet hem opnieuw los laat gaan…