Exit man nummero 2

En dat was exit man nummero 2. En eigenlijk had ze niet anders verwacht. Ze liet hem dan ook de echtscheiding aanvragen, dat leek haar het eerlijkst. After all, was zij degene die al een tijdje aan het schwärmen was met potentiële echtgenoot nummer 3. En kon ze er wel iets aan doen? Zoveel mannen, en zo weinig tijd. Wie het gepresteerd had te roepen dat er maar één soul mate voor je rondloopt op deze aardkloot, was overduidelijk niet bij z’n volle verstand.

Neem nou man 2. Hij was lief geweest de eerste jaren, vooral toen ze bezig was met de adoptie van haar eerste kindje, een meisje, die ze graag omdoopte tot Claudia. Het duurde daarna niet lang voordat ze zelf zwanger raakte van hun eerste eigen kindje. En dat na al die mislukte IVF-pogingen, ze had het een hele prestatie gevonden. Natuurlijk vergat ze daarbij voor het gemak even dat de adoptie haar rustiger had gemaakt. De druk en noodzaak van het zwanger worden, was er niet langer. Ze had immers nu een kindje.

De bevalling was een heel ander verhaal. Ze had natuurlijk liever terug gegaan naar het nuchtere Engeland, maar de artsen verboden haar gedurende de laatste maanden nog te vliegen, dus bleef ze maar in Californië in die vervaarlijke claimcultuur. En terwijl zij aan het puffen zonder persen sloeg, werd al snel duidelijk dat die verrekte gynaecoloog geen risico wilde nemen. Toen haar bloeddruk de pan uitsteeg werd het bed waarin ze lag losgekoppeld om richting de operatiekamers te worden gereden voor een keizersnede.

“Ho, waar gaan we heen?” ze schreeuwde het uit. Terwijl ze zo haar best deed dit kindje op de meest natuurlijke manier te laten komen, raakte ze in paniek. Ze had zichzelf nog zo voorgenomen, géén pijnstillers, géén keizersnede, ze zou het kind gewoon zelf droppen. Zoals al die miljarden moeders dat voorheen ook gedaan hadden.

Maar David was onvermurwbaar, hij stond als altijd weer achter die verdomde doktoren. Terwijl ze beiden donders goed wisten dat hier het grote geld sprak. Ze was immers voor miljarden verzekerd. Het kon toch niet zo zijn dat een verzekeringsagent zich zou gaan bemoeien met de geboorte van haar kind? Zelfs niet dat zo’n eikel een gynaecoloog maande geen risico te nemen en linea recta te gaan voor een keizersnede?

Dat was toen al een heikel probleem tussen hun, als man en vrouw. En terwijl ze – onder heftig protest – richting de lift werd gereden met bed en al, slaakte ze een keiharde gil en perste in één klap haar eerste kind eruit. Bloed en vocht vloog hun om de oren. Mensen die daar ook stonden in de gang, kregen de schrik van hun leven. Maar dat kon haar niks schelen, haar baby was er immers en zonder keizersnede. Dat ze even gehecht moest worden, deerde haar niks. Dat ze de rest van die week vrijwel voor pampus lag, ook niet.

Jaren later, suggereerde ze bij man 2 dus nog een kindje, en werd haar even – gelijk het mes op haar keel – duidelijk gemaakt dat hij geenszins van plan was om nog maar een keertje seks te hebben. Als de dood dat ze weer zwanger zou raken en weer bijna het leven zou laten.

Dat deed hun huwelijk absoluut geen goed. Ze leefden sindsdien min of meer in een soort van broer-zus-verhouding. En wat ze ook deed, om haar man te verleiden, hij ging daar in alle liefde voor haar leven, niet op in.

Zelf was ze dus nauwelijks verbaasd over deze echtscheiding. Wat haar betreft was de kans voorgoed verkeken op nog meer kids. En dat nam ze hem heel kwalijk. Naast dat nummer 3, in potentie, dan tenminste inzag dat seks een drijfveer is om een relatie spannend te maken en ze de afgelopen jaren – de beste van haar leven – vrijwel op een houtje had moeten bijten. Ze had zichzelf meer dan eens voorgenomen om dan maar vreemd te gaan.

De oceaan met nog mooiere vissen was immers rijk genoeg.