Mijn 5 vragen aan Dyezzie

Steevast word ik des morgens via Facebook vrolijk wakker geschud met een grappige afbeelding en een evenzo goed gemutste goedenmorgenwens door Dyezzie. Mijn nieuwsgierigheid bekruipt me. Wie is toch die vrouw achter Madbello?

Hieronder mijn vragen en haar antwoorden. Enjoy!

1. Wie ben je (beschrijf jezelf op de meest sappige, vrolijke en intense manier)?

   Mijn naam is Dyezzie. Ik ben een mix tussen een Bulgaar en een Friezin. Dit klinkt als een mop? Zo voelt dat ook wel eens. Vaak genoeg zeg ik, ‘Ja hoor, het zal ook eens normaal gaan bij me!’ Of het nu positief of negatief is, ik haal zelf het positieve er wel uit. Niet altijd meteen, maar uiteindelijk wel en dan heeft alles een goede afloop.

2. Waar kom je vandaan (beschrijf je jeugd, familie, relatie, kinderen, huis, woonplaats)?

   Mijn vader was Bulgaars en mijn moeder Nederlands, Fries dus. Mijn vader kwam naar Nederland en ik ben opgegroeid in Franeker. Mijn jeugd was dat het bestond uit 2 culturen. De Nederlandse vrijheid en de Bulgaarse strengheid. Met de regelmaat ben ik met mijn ouders naar Bulgarije bij familie geweest. Ik heb het communisme van dichtbij meegemaakt en gevoeld. Vrijheid is voor mij wel belangrijk geworden daardoor. Ook het respecteren en accepteren van anderen vind ik erg belangrijk. Het kan mijn keus niet zijn, maar keuzes die ik maak, zullen anderen niet maken.
   Van jongs af aan wilde ik al wel Friesland uit. Ik voelde me daar niet thuis. Dit had te maken met de sociale controle en ik vond de meerderheid te veroordelend over elkaar was. Vaak genoeg zei ik dat ik liever een nummer en mijn eigen wil(de) gaan.

3. Neem me stap voor stap mee in het proces dat ertoe heeft geleid om (hier) te komen waar je vandaag de dag bent. Wat was het eerste wat je deed? En het volgende?

   Bij ons thuis stond creatief zijn wel hoog aangeschreven. Zo hebben mijn ouders elkaar ontmoet toen hij als pianist in een band zat en ze in Franeker kwamen optreden.
   Muziek dat had hij van huis uit meegekregen. Zijn vader was de dirigent geweest van het Bulgaarse staatskoor. Daar zong mijn oma en zij voedden hun zoons muzikaal op. Mijn vader wilde echter de Kunstacademie gaan volgen en deed dit. Hij ging echter eerst als pianist aan de slag. Na veel moeite te hebben gedaan om in Nederland te kunnen blijven begon hij hier ook een koor, daar zong mij moeder ook weer bij. Hij kreeg echter de kans om teken- en schilderleraar te worden en besloot vol voor die passie te gaan. Van hen kreeg ik de liefde voor het creatieve mee, al ontpopte zich dat bij mij op het schrijfvlak.
   Als kind was ik een dromerig meisje die vooral van het mooie en liefdevolle hield en voor wie lachen erg belangrijk was en ook is gebleven. Lachen ontlaadt! Bassie en Adriaan vond ik te eng, ik keek liever naar Heidi in de bergen. Speelde ik eerst vooral met poppen, zodra ik kon schrijven kwamen mijn dagboeken en schreef ik graag verhalen. Verhalen van hoe ik later zou leven in bergen als geitenhoedster.
   In mijn pubertijd veranderde dat. Ik ontdekte Madonna en later The Cure. Door de eerste leerde ik niet te luisteren naar mijn ouders en door de tweede werd ik vaak aan het denken gezet over de wereld om me heen. Mijn oude karakter bleef wel, ik wilde (en nog steeds) het beste voor iedereen. Zo kwam het bijvoorbeeld dat ik op mijn zestiende aan mijn ouders vertelde dat ik later geen kinderen wilde. Ze moesten lachen, maar waren stil toen ik zei dat ik die verantwoording met deze wereld niet aan wilde gaan, want ik kon hun veiligheid niet garanderen.
   Later ben ik 2 keer getrouwd geweest, maar 2x had ik niet geluk in de liefde. De laatste was een keiharde leerschool. Ik kreeg te maken met huiselijk geweld. Daar kan ik nu over praten en ik schrijf er ook over. Ik ben bezig aan een boek daarover. Wat gebeurde er met mij, hoe werd ik gebrainwasht, hoe verloor ik mijn sociale leven en hoe kon het dat mijn dierbaren niets doorhadden. Mijn drijfveer is om het taboe er een beetje af te halen en anderen te laten zien dat de uitspraak “1 klap en ik ben weg” lang niet altijd opgaat.
   Na dat huwelijk kreeg mijn moeder de diagnose Alzheimer. Inmiddels was ik gaan bloggen. Ik blog op mijn eigen site dyezzie.nl over mijn avonturen in het leven, dingen die me opvallen en ook over de Alzheimer van mijn moeder. Dat laatste ben ik ook gaan doen voor mantelzorgelijk.nl. Ik neem de lezers mee aan wat we meemaken en hoe dat voor mij is. Ik ben open over mijn emoties, want die zijn er. Ook hierover ben ik met een boek bezig. Mijn blogs hierover wil uitbreiden, bundelen en uitgeven.

   Dat ik ben gaan bloggen, deed ik al voor ik Mike, mijn geliefde, tegenkwam. Echter, niet zo fanatiek als hij. Hij heeft me geholpen met het opzetten van mijn eigen pagina op WordPress en stimuleert mijn creativiteit. Hij maakt zijn eigen muziek onder de naam Madbello. Met de regelmaat zing ik mee en ik presenteer ook de podcasts in het Engels. Was ik al creatief, ik heb me in de afgelopen 2,5 jaar hier nog veel meer in ontwikkeld.
   Wat ik ook ben gaan doen in het laatste half jaar is gaan Photoshoppen. Dit leer ik autodidact, want dat is voor mij de lekkerste manier. Fouten maken en durven maken en dan opnieuw doen. Ik leer steeds meer en ook hierin wil ik me nog veel verder ontwikkelen.

4. Als een kind op je afstapte en je advies zou vragen en je had maar een paar minuten de tijd om het beste van jezelf te geven, wat zou dat dan zijn?

   Als een kind op me af zou stappen en advies zou vragen, zou ik hem/haar adviseren om het leven flink in te kleuren tot een positief geheel en daarbij flink buiten de lijntjes te kleuren. Juist door buiten de lijnen te kleuren ontdek je nieuwe paden in je leven. Wordt echter een respectvol mens naar anderen toe, want wat je zaait verdien je ook terug van anderen.

5. Waar wil je liefst heen (met je blog/) je leven?

   Waar ik het liefst heen wil met mijn leven. Eigenlijk wil ik gewoon mijn steentje bijdragen aan een mooie wereld voor iedereen, want ik vind het juist wel belangrijk om een goede wereld door te geven aan de generaties na mij. Ik zoek nog steeds naar een baan die echt bij me past, waar ik mijn hulpvaardigheid, mijn creativiteit en mijn optimisme in kwijt kan. Voorheen was ik Receptioniste en dat deed ik graag. Tegenwoordig kijk ik ook naar ondersteuning voor, bijvoorbeeld dementerenden, de zorg. Daarnaast wil ik mijn creaties blijven maken met het Photoshoppen en dit eventueel ook voor anderen gaan doen.
   Qua blog wil ik iedereen een moment van plezier geven. Alsof ik aan de keukentafel over mijn avonturen zit te vertellen, zodat anderen even kunnen ontspannen. Tegenwoordig zet ik echter mijn blogs ook in om dingen aan de kaak te stellen. Nu ik meemaak hoe de zorg in Nederland is wil ik daar ook meer mee doen. Zoals ik net schreef, mijn steentje aan een mooiere wereld bijdragen.

Well, Dyezzie, hartelijk dank voor je antwoorden. Ik heb ervan genoten, en ik weet zeker, mijn lezers ook…