Sinds poeslief vorig jaar rond Kerstmis het leven liet, vind ik het leven van mezelf en haar broertje Binkie maar erbarmelijk. Ergens denk ik, dat hij het super fijn vindt dat alle aandacht nu zijn kant op komt. Aan de andere kant is hij met zijn 15 levensjaren nog zo speels, dat ik hem een maatje toewens.
Gelukkig ben ik altijd opgegroeid met beesten in huis. Mijn ouders hebben me opgevoed met het idee dat beestenliefde meestal heel wat menswaardiger is, dan de liefde tussen de mensheid zelf.
Dus nu volg ik op Facebook allerhande groepen en pagina’s waar dat jonge grut voorbijkomt, maar ook die groepen waar een aanbod is van de al wat oudere feline soort. Nee, natuurlijk niet alleen van dat. Ook van het canine soort, dus honden. Niet te groot, nee, gewoon een leuk hondje. Hoeft niet eens raszuiver te zijn.
Ik kan je vertellen, dat ik inmiddels een stief maandje verder, bijna Facebook niet meer durf te openen. Iedere keer, immers, word ik geconfronteerd met de meest schattige foto’s en zelfs snoezige video’s die je maar kunt bedenken. Iedere keer denk ik, ik wil ze állemaal. En iedere keer moet ik weer slikken en wegklikken.
De afstanden nopen mij daartoe. Ik woon namelijk in Noord-Holland, en ik wil gaarne een kitten (lees: poesje) of een pup (lees: teefje) adopteren, maar het lijkt wel of alleen in het uiterste westen en zuiden van ons piepkleine landje dat grut wordt aangeboden.
Ik zie dan hele rampscenario’s voorbijkomen. Dat ik zo’n beestje ophaal, en die bij de eerstkomende gelegenheid gelijk weer ontsnapt. Had zelfs een droom dat ik per ongeluk mijn eigen verse hondje in zijn achteruit, overreed. En dat we nooit heelhuids aankomen op ons thuisadres. Met andere woorden, ergens zal ik eerst een bench aan moeten schaffen, voor een waarborg van een veilige thuiskomst. Maar geen paniek, dit is louter emotionele chaos. Dat snap je.
En ook, ergens wacht ik even af, dat probeer ik althans manhaftig, totdat deze gruwelijke coronaperiode achter ons ligt. Om het beestje te kunnen redden van hen die wel even dachten een huisdier aan te schaffen, maar voor wie het achteraf toch zo tegenviel.
Ik wil dus nog even geduld betrachten. Ja, ik kan dat, terwijl geduld, echt niet mijn sterkste kant is. Die schakelaar zijn mijn ouders immer vergeten tijdens dat passionele moment van mijn ontstaan.
Maar oh, oh, oh, wat is dat lastig en hoe vaak moet ik een gruwelijke prop wegslikken, dat trotseren, om ze niet allemaal een gouden mand te bieden.
Je kunt immers niet bij elke hartenklop je deur wagenwijd openzetten, al is het dan wel verschrikkelijk aanlokkelijk. En dan klik ik maar weer weg.
Lieve Irene,
Veel te lang geleden dat ik van me heb laten horen. Maar wat begrijp ik je goed in deze. Gek op dieren als ik ben, moet ik regelmatig afgeremd worden anders zou ik inmiddels een hele dierentuin thuis hebben. Sinds kort hebben we 3 kippen erbij en wat is dat leuk maar ook weer het nodige werk en de nodige zorg. Ik vind het dus knap dat je het geduld kunt opbrengen.
Met veel plezier weer gelezen en ik ga mijn best doen om vaker te komen buurten bij je.
Ha die @Sonja: Wat fijn dat je er weer bent. En ja, leuk, dat samen delen dat we zo gek zijn op dieren. Kippen hadden we vroeger ook. Ze prikten altijd in mijn korte beentjes als ik de eieren kwam wegpikken. Dat doet wel wat met je…
Ik snap je. Een dier kan een enorm verschil maken. In alle eerlijkheid: zonder is ook wel gemakkelijk. Dadelijk huppelt er na drie jaar bij ons weer een hond rond. Ik kan niet wachten tot het zover is en ik hoop dat de rust nog even duurt. Ik ben een tweeling qua sterrenbeeld. Dan krijg je dat hè.
@Mies: Ow ja, ook dat snap ik. Kan die typische lieve starende hondenogen nooit goed verdragen, en verwen (pardon: verpest) ze altijd te veel… 😉
Misschien eens bij de dierenambulance in de regio aankloppen. Die hebben heel veel contacten en weten veel van de dieren af.
@Rianne: Ja, da’s ook nog een optie. Dank je wel. 😀