PixTja, ik weet niet hoe het met jou zit, en je ideeën over je schrijfcapriolen, of waar die zin daartoe überhaupt vandaan komt. Mijn eerste herinnering aan mijn wil om te schrijven, dateert uit de tijd dat ‘Het Dagboek van Anne Frank’ verplicht leesvoer was op school. Ik was toen twaalf en we kregen lessen over De Tweede Wereldoorlog en zijn verschrikkingen.
Ik keek in die pittige ogen op de cover van dat boek, en besefte min of meer dat Anne wel een levendig en interessant mens moest zijn geweest. Ze straalde dat op die foto zo onmiskenbaar uit. En die humor en opeenvolgende tranen heb ik heel wezenlijk gevoeld tijdens het lezen. Dat Dagboek had ik dan ook in no time uit.
Met een zucht legde ik het boek uiteindelijk neer en wist, ondanks die rottige en vooral miserabele wetenschap hoe haar leven eindigde, dat ze me min of meer het startsein om zelf ook te gaan schrijven had geschonken.
En ergens vind ik het wel zo respectvol haar die credits toch eens te geven. Hier… en plein public.
Waarom weet ik niet, maar ik vermoed zomaar dat ik niet de enige ben die dit zo ervaart. Wat jij?
Ik begon met een dagboek toen ik haar dagboek had gelezen. Het heeft echt heel veel indruk op me gemaakt
@Ali: Ha, grappig, jij dus ook. Ja inderdaad, ik was ook helemaal onder de indruk.
Ben niet door iemand aangezwengeld om te schrijven, puur uit mezelf gehaald omdat ik in mijn hoofd totaal vastliep door allerlei gebeurtenissen…dat was al in mijn jonge jeugdjaren, maar het heeft nog wel even geduurd voordat ik de moed had te beginnen.
@Ellie: Hoe dan ook, wie schrijft die blijft… 😉