Vaak lees ik reviews over films en boeken – al weet ik dat het puur een kwestie van smaak is – en laat me maar al te vaak leiden door negatief gewauwel. Vooral met betrekking tot komedies of iets dat door moet gaan voor een fijn ontspanningsmoment kun je er prat op gaan, dat er een kritische beoordeling te verwachten valt. En ik vraag me altijd af, waarom dat zo is.
Het is een beetje als kiezen voor veel drama in je leven, wat beduidend makkelijker is, dan een weinig relativeringsvermogen aan de dag leggen. De humor – zo essentieel in het leven – ligt op straat, maar probeer het maar eens te vangen in een scène voor ofwel een boek dan wel een film. Daarom heb ik uitermate veel respect voor hen die een beetje scherts tentoon – kunnen – spreiden. En natuurlijk valt dat allemaal samen met een kwestie voor smaak bij diegene die het ziet, hoort of leest.
Het afgelopen Pinksterweekend gingen we naar de film Mother’s Day, nadat we eerst de wat afkeurende review hadden gelezen. En echt, het zet je op het verkeerde been op zo’n moment. Bijna hadden we naar aanleiding daarvan niet naar die film gegaan. Maar aangezien ik de ervaring heb, dat het je eigen smaak is wat de recensie betreft, laat ik zo’n review dan van me afglijden. Soms worden alle wetten van het fatsoen onverbiddelijk met de voeten getreden, wat ik dan zo jammer vind. De film was best om aan te zien, wat mij betreft. En heeft best wel wat Karmapunten verdiend.
Het Karma van zo’n recensent is natuurlijk dat hij denkt dat ieder mens recht op zijn mening heeft en dat hij daar later wel voor gestraft zal worden. Al weten we allemaal dat de beleving van die ene, niet de realiteit van de ander hoeft te zijn. En natuurlijk geldt daarbij ook dat het delen een beleving an sich is. Ik weet wel, dat ik bij elke volgende recensie opnieuw zal twijfelen.
Natuurlijk is niemand perfect, maar een recensent laat dat wel heel erg goed merken.