Op je gezondheid

Onlangs begaf ik me naar de apotheek voor dat ene pilletje wat ik al jarenlang trouw elke dag slik. Alsof ik het min of meer verwachtte – want hoor daarover nu eenmaal niet veel goeds – kreeg ik opeens een ander merk. Dan ga ik gelijk steigeren en de discussie aan met de verkeerde persoon. Dat mens doet ook alleen haar werk. En in haar ogen las ik dat ze me gelijk gaf, alleen haar werkgever wil ánders.

Zelfs als je je huisarts hierover aanspreekt, krijg je nul op het rekest. Drie weken nadien bespeurde ik zelf wel dat weliswaar minimale verschil, maar volgens mijn vertrouwensman was ‘dat niet mogelijk’.
Ik slik dan even drie keer erg hard een paar vloeken door, want vloeken dat is ‘my middle name’ dezer dagen.

Zo kijk ik er zelfs niet eens meer van op – als ik hoor dat de mens die ADHD benoemd heeft en gekwalificeerd als een stoornis – op zijn sterfbed heeft opgebiecht dat zulks werkelijk niet bestaat, maar in het leven werd geroepen om de farmaceutische industrie nog meer geld op te leveren.

In zo’n wereld leven wij dus. Daarom is dat verdomde geld dus rond en niet vierkant, het moet kunnen rollen.

Gisteravond laat belde ik de huisartsenpost vanwege die lage rugpijn genaamd spit in de volksmond en een plots opkomende obstipatie. Van voor en van achter – kun je je voorstellen – had ik onnoemelijk veel pijn en krampen. Ik kon niet meer liggen, zitten, staan, en mijn stemming werd er ook niet veel beter op. ‘Neemt u maar een sneetje bruin brood extra. Bouw een spiegel op, met om de 6 uur 2x een paracetamol van 500 mg. En neem maar wat extra rust.’ Daar kon ik het mee doen. Half creperend van de pijn heb ik gelukkig de nacht goed doorstaan, uiteindelijk viel ik met tranen op mijn wangen in slaap.

Maar ik maak me toch wat zorgen. Niet eens zozeer met betrekking tot mezelf, maar vooral jegens de rest van de mensheid. Ik zal niet de enige zijn, die het alleenstaand moet doen. Want als zieke wil je toch maar mooi één ding – waar anderen 1.001 andere wensen hebben – namelijk gezond zijn.