Na een diepe buiging volgde een daverend applaus. Voorzichtig kwam ze weer overeind om het grote boeket bloemen in ontvangst te nemen. En boog nogmaals. Eigenlijk kon ze nog nauwelijks op haar benen staan. Zoveel had ze van zichzelf gegeven. Moe was ze. Uitgeput. Toch wilde zich haar publiek nog een laatste schaterlach meegeven, dus maakte zich dat voor haar bekende gekke bokkesprongetje en verliet onder luid gejoel het podium.
Ze liep linea recta richting haar prachtig gedecoreerde verkleedkamer en de wc en kotste de zenuwen eruit. Niet een keer, nee, meerdere keren. Die verdomde stage fright die ze altijd had moest eruit. En dat kon alleen door minstens een kwartier de inhoud van haar woelige maag te legen. Nog shakend kwam ze omhoog, want werd geroepen vanuit de kamer ernaast. Strompelend wist ze haar houvast te vinden aan een deurpost.
Haar manager stond haar eens aan te kijken. ‘Mijn God, wat had ze een show gegeven,’ dacht hij. En gaf haar een klopje op haar schouder.
“Top show!” gaf hij haar mee en schonk een flinke borrel in die hij haar lachend aanreikte.
Nog steeds wankel nam ze het glas dankbaar aan. Dat betekende dat ze niet weer hoefde te eten. De alcohol en het witte poeder op de aanwezige salontafel staarden haar dankbaar aan. Twee snufjes ervan en ze was weer boven water. Ze zeeg neer op het bankstel en gaf zich over aan de cocaïne. Keurige lijntjes maakte ze ervan en snoof het op. Veegde daarna ruw het topje van haar neus af, anders zou dat verraden in welke hoedanigheid ze zich werkelijk bevond.
Nog tien minuten had ze om zich om te kleden voor het feestgewoel dat altijd na haar concerten plaatsvond. Eigenlijk had ze er helemaal geen trek in gehad, maar haar manager deed zo zijn best om haar populariteit op die wijze in stand te houden.
De overgave aan drank en drugs voorkwam de aanwezige irritaties toen ze bij zichzelf bespeurde dat ze die al lange tijd had als ze dacht aan die best wel enge man die hij was geworden. Een grote vleeshomp die het zich goed liet smaken en genoot van alle weelde die de roem en geld met zich meebracht. Al was hij dan wel altijd heel goed voor haar en zorgde hij dat het haar in niets ontbrak. Vooral niet qua voorzieningen van alcohol en drugs. En zelfs de juiste medicijnen wist hij te regelen. Als ze haar mond maar hield en zich niet bemoeide met zijn kant van de zaken.
Haar ouders en de rest van de familie die ze sinds lange tijd niet meer gesproken had zouden nu weer eens op de proppen komen. Dus moest ze wel komen opdagen. Ze kleedde zich om en hulde zich in het meest ordinaire jurkje dat ze kon vinden. Het zou haar onafhankelijkheid alleen maar bevestigen. Nog steeds vocht ze tegen haar jeugd en afkomst. En had de perfecte manier gevonden om in alles uit te dragen dat ze eigenlijk alleen maar schopte. Tegen alles waar een normaal mens voor stond.
Tijdens het feestgewoel maakte ze een aantal vrienden en schudde wat handjes. Er werd haar een gitaar aangereikt en speelde nog wat liedjes voor de incrowd. Toen ze een poging deed op te staan, stortte ze definitief in en werd afgevoerd naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Haar familie kwam erachter dat ze niet alleen verslaafd was aan drank en drugs, maar ook heel weinig tot niets at. En kwamen met de dokter tot het gezamenlijke besluit haar manager voor eens en altijd te ontslaan.
Een paar weken later verliet ze het ziekenhuis en werd doorgestuurd naar een afkickkliniek. De drugs echter, hadden hun uitwerking niet gemist. Ze moest keer op keer worden geopereerd aan haar neus. Haar KNO-arts, die zich tevens had gespecialiseerd in plastische chirurgie, viel als een blok voor haar. En het was dan ook niet dat ze met hem trouwde uit liefde, maar voornamelijk omdat ze volkomen blut was geraakt en haar carrière inmiddels gestrand. Optreden deed ze nog nauwelijks en als het kon alleen nog maar incognito, want dat applaus verwerd tot het enige vuurwerk in haar leven…