Soms twijfel ik ongenadig aan mezelf / mijn blogkunstje / mijn schrijfcapaciteit. Of ligt het aan iets anders? Als ik zo bezig ben met technisch fröbelen aan een website, vergeet ik ten eerste de tijd. Want hoeveel tijd heb je dan nog over om weer naar die andere mindset te switchen? Als ik aan mijn magic box werk, maar bitter weinig, ik zweer het je. En daarnaast vereist die technische mindset een soort van knop, wat men heeft vergeten te ‘installeren’ tijdens mijn totstandwording, zeg maar.
Maar hoe bepaal je nu waar je blij van wordt?
Ik zou zo ontzettend blij moeten zijn, dat ik mag fröbelen aan andermans website. Dat men je dat vertrouwen schenkt. Dat ik steevast doorga tot het gaatje, weet niet van opgeven, ook als iets wat moeilijker gaat dan wenselijk. Ik zou blij moeten zijn met dat resultaat. Er staat iets. Iets of iets anders, immers. Maar ik hobbel weer drastisch verder naar het volgende project. Dat geeft al enigszins aan, dat ik nauwelijks stilsta bij iets. Ik vergeet te genieten van het afgerond zijn van dat traject. Dat mag anders, vind ik.
In wezen, zou ik even die rust moeten kunnen vinden. Die ander te vragen een mooie testimonial te schrijven, om daar elke dag stiekem een blik op te werpen. Dat wordt je echter nooit aangeleerd. Trots mogen zijn op jezelf en je prestaties. Dat is ook een soort van Kunstje, zonder het te willen kleineren door dat ’tje’ erachter.
En men is vaak achteraf heel blij, want dat bespeur ik nadien aan de wijze waarop men met me blijft omgaan. Soms verbaast me dat, oprecht, maar dan is daar toch weer stiekem dat sprongetje van mijn hart.
Ik mocht willen, dat onze jeugd dat stukje ’trots zijn en eerlijk praten over prestaties’ al vroeg leert op school. Dat komt niet alleen ten gunste van hunzelf, maar kan zeker ook behulpzaam zijn bij toekomstige sollicitaties. Maar dat terzijde, ik dwaal af.
Uitzoeken waar mijn hart van blijft bouncen
Des morgens wandel ik. Dat doe ik expres. Als je zo’n hele dag bivakkeert op een bureaustoel krijgen alleen je vingers een oefening. Dus sinds jaar en dag, waag ik het een bepaald ritueel in te zetten. Poeslief wekt me al vroeg door me pootjes te geven, terwijl ik nog slaap, want ze wil kattensnoepjes, ze heeft waarschijnlijk honger. Ik sta op, en laat de douchekop zijn werk doen. Geloof me, ik zie er ’s morgens uit als een overjarige Punk. Ik verslind daarna loads of coffee, snack een sandwich weg, en kleed me aan. Daarna wil ik – no matter what happens – even naar buiten de frisse ochtend opsnuiven. Dat ritueel daar ben ik blij mee. Nog steeds.
Want ik zie tijdens zo’n wandeling heel even de sereniteit van de natuur. Alles is zoals het moet zijn en dat wil ik – zonder meer – klakkeloos accepteren. Ik wil vaker mooie foto’s schieten, maar vaker wel dan niet vergeet ik het im Moment.
Waar het hart vol van is
Ik word blijkbaar erg gelukkig in een bepaald moment. Het zijn lichtpuntjes. Dat duurt nooit eeuwig, maar als je het geluk heel even op zijn staart trapt, dan kan dat moment je hart weer doen opleven.
Vroeger haalde ik dat vaak het lezen van biografieën. Ik probeerde manhaftig uit te vinden hoe een ander dat nou deed, leven. Tegenwoordig neem ik liever zelf verantwoordelijkheid. Ik ben – denk ik – dan toch maar mooi bijna mens geworden.
Mijn hart leeft op als…
- mijn poezelige kat me ’s morgens pootjes geeft en wekt
- ik mijn eerste kop koffie nuttig
- ik wandel en de overweldigende sereniteit en straling vanuit de natuur mag zien
- iemand vriendelijk glimlacht of groet in het voorbijgaan
- ik iets oplos, fix, of repareer wat kaduuk was
- ik mijn planten zie in mijn boudoir (lees: woonkamer)
- ik voor anderen mag kokkerellen en samen ervan mag genieten
- ik mijn parasols in de warme zon mag opzetten
- mijn buuf/of vrienden spontaan langskomt/en om even samen te scrummen
- mijn moeder me ’s morgens via SMS meldt wakker te zijn
- ik ’s avonds best wel moe, mijn hoofd neervlij op een kussen en ik in een diepe slaap sukkel
Zo’n lijstje dagelijks samenvatten
Om het goed te doen, zou ik liefst aan het eind van de dag dat lijstje eens moeten opsommen. Dat werkt voor mij beter, dan des morgens die morning papers te schrijven. Want vaker wel dan niet, ontaardt dat in een zielig gezeur, zeker als ik het niet te lang volhoud.
Waar maakt jouw hart een sprongetje van?
Zoals altijd krijg ik inspiratie van een ander… Ditmaal van Anneliesje.nl. Wie oh wie, neemt het stokje over?
