Ik ben soms wat obstinaat. Je hebt websites en blogs. Je hebt blogs die blogs zijn en websites die zich voordoen als blogs omdat het louter ‘How-to’s’ betreft. Tenzij je Blogtrommel.com heet, maar dat terzijde.
Het zou natuurlijk mijn pret niet mogen drukken, maar ik twijfel onderhand erg aan de principes van een blog of waarom men het zo noemen wil. Het gaat dan ook allemaal aan mijn hart en zelfs -mag ik eerlijk bekennen – ook mijn eigen inspiratie.
Blijkbaar lees ik liever een verhaal dan een ‘How-to’ website. Als ik iets wil weten of leren dan Google ik het onderwerp wel.
Tja, het leven van een blogger die niet per se een influencer wil heten, gaat niet over rozen.
UPDATE 11:09 uur: Voor diegenen die niet weten wat de definitie van blog is:
Een weblog of blog is een persoonlijk dagboek op een website dat regelmatig, soms meermalen per dag, wordt bijgehouden. Meestal gaat het om teksten die in omgekeerd chronologische volgorde verschijnen.
Jaren geleden schreef ik voor aboutblank.nl (een blog over all things webloggen). In eerste instantie (rond 2007, jawel) deed ik de boekreviews van bloggers die reeds een heus boek hadden geschreven en gepubliceerd. Ik weet nog goed hoe Aukje mijn werk altijd redigeerde. En dat was nodig mensen, hard nodig. Aukje had nog net geen zweepje bij de hand. 😉
Maar mettertijd begon ik me overal mee te bemoeien, want had een te veel aan ambities, waarschijnlijk. Terwijl het gewoon, doodgewoon, tot me doordrong dat bloggen me echt op het lijf geschreven was of in de genen zat. Hoe dan ook, na verloop van tijd kregen de meeste bloggers ook andere prioriteiten (dat vond ik pas raar ;-)) en stierf a:b (aboutblank.nl dus) een zachte dood (dat was zo rond 2012).
Gister tijdens onze kleine #weblogmeeting m.b.v. Zoom, sprak ik Ton (Zijp) daarover. En terwijl hij aangaf dat het a:b hem destijds te veel stress opleverde, waaruit maar weer ‘es blijkt hoe de meningen kunnen worden verdeeld, blijkt toch dat hij ons gezamenlijke blog misschien toch wel stiekem mist. Al durven wij dat nooit te bekennen natuurlijk. 😉
We mailden in de groep en blogden wat af, dagelijks, maar ook en eens per maand stond er dan een nieuwe editie klaar.
Vanuit die functie en taken heb ik ook de sites van de Dutch Bloggies Awards (rond 2009) nog tot stand gebracht, onder bezielende leiding van Roswitha Kamps en Ton. En ook de Dutch Bloggies Awardsuitreiking, de laatste, heb ik nog meegemaakt.
Vanwege mijn bezieling met de boeken had ik daar een boekenstand met alle gepubliceerde boeken door bloggers, die ik verkocht en waarvan de opbrengst naar de stichting ging.
In die functie zag ik heel wat bekende bloggers binnenlopen. In real life. Ik herinner me vooral dat ik nog nauwelijks @electricluna (want zij is een te coole babe ook in real life) durfde aan te spreken. Terwijl ik wel het lef had, om met haar te FB-chatten om mijn webdesignhulp aan te bieden.
Overigens en dat terzijde hebben we samen nog heel wat sites aangepast en gemaakt. Natuurlijk Maanisch.com (van Pivot naar PivotX en ook nog naar WordPress met een nieuw design), Ploesiepoesie.nl (mijn en ook Luna’s eerste webshop) en later nog Climaximaal.nl. Door met haar samen te werken groeide mijn zelfvertrouwen enigszins. Wat heet: ik was gloeiend trots op ons werk en dat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds.
Tijdens de Bloggies Awardsuitreiking zag ik zelfs ook Marco Raaphorst en Karin binnenlopen. Maar wegens mijn gruwelijke verlegenheid durfde ik ook hen niet aan te spreken. Zelfs toen Karin me benaderde over een gemeenschappelijke kennis (Katja Linders) online, hield ik mijn adem van de spanning even in. Evenals dat mijn adem letterlijk stokte uit diezelfde verlegenheid, toen Arnoud de Jong me het jaar daarop spontaan een dikke pakkerd ter begroeting gaf. :-p
Zo zie je maar, dat je online werkelijk kunt bloeien en groeien. Dat allemaal van achter je eigen computerscherm. En dat je je onschuld lijkt te verliezen door járen ervaring en misschien zelfs wijsheid.
Welnu, gister vond dus een kleine #weblogmeeting plaats met behulp van Zoom, in verband met deze Coronashit. Aanwezig waren wél, zoals eerder genoemd, Ton Zijp, Marco Raaphorst, Terrebel, en ondergetekende.
Het verbaast me zelf nog het meest dat die gruwelijke verlegenheid van mij, het op zo’n moment – spontaan en plotseling – gelukkig liet afweten. Dat ik gezellig mee kon babbelen en die gruwelijke verlegenheid en mijn onzekerheden, over het leven in het bijzonder, even langs me weg kon laten glijden. Want oh oh oh, wat kan dat je leven toch beperken.
Eén van de redenen dat ik begon met bloggen was dat ik me veilig waande. Geheimzinnig verstopt achter een computerscherm en een toetsenbord. Ik zou lekker anoniem online bezig zijn. Waar ik zwoeg, bijna elke dag, over blogposts die met bloed, zweet en tranen tot stand komen.
Alles is cool, daar op die plek, in mijn veilige schrijversholletje. Het enige waar ik me in beginsel zorgen over maakte was een tekst te kunnen schrijven, een afbeelding op te snorren die er een beetje bij past. En dan op die verrekte publiceerknop te drukken, en afwachten of daar een reactie op komt.
De verhalen die ik op mijn blog zou plaatsen zouden niet echt over mijn eigen leven gaan. Het moest een geromantiseerde versie worden van mezelf. Over mezelf. Ik had totaal geen restricties in gedachten. Het kon elke kant uitgaan, immers, die ikzelf maar wilde. En geloof me, ik beleef daar elke dag opnieuw een gigantisch plezier aan.
Meer dan eens verbaas ik me over mijn eigen pennenvruchten. En kennelijk verbaast het die ander ook. Meer dan eens krijg ik complimenten, en waar ik het vaak het meest verwacht, juist ook weer helemaal niet.
De laatste jaren ontvang ik meer mails of ik mijn blog wil lenen aan de commercie. In deze uitnodigingen wijdt men uit over mijn talent om hun producten te voorzien van een positieve dan wel negatieve recensie. Men ziet graag dat ik dan liefst driemaal een link leg naar dat product op de site van dat bedrijf en stelt daar een bepaald bedrag tegenover. Iedere handige dodo weet dat daarover te onderhandelen valt. Bij mij valt het gelijk stil, echter.
Ik heb dan ook direct een geldig excuus voorhanden, dat ik geen extra inkomsten mag genereren. En ik verschuil mezelf daarachter alsof ik er oprecht blij mee ben. Ik ben er ook oprecht trots op. Net zoals ik mezelf achter dat beeldscherm en toetsenbord verschuil. Want, ik hoef niks meer, maar ook niks minder.
Sommigen begrijpen dat gratis bloggen niet langer. Ze vinden dat het geen recht doet aan hen die wel een inkomen weten te halen uit hun blog. Ik vind dat echter niet zo onverzoenlijk als dat het lijkt. Ieder mag – wat mij betreft – zijn eigen ding doen. En probeer iedereen in zijn eigen waarde te laten.
Ik vertel mezelf dat dit nu de meest romantische versie van mezelf is. Voortkabbelend tussen zin en onzin. Een verhaal of het echte leven. Ik ben maar die blogger en niet die broodschrijver. En zolang ik voor mezelf die nuance kan vinden, blog ik fijn verder op deze fiets.
