Soms wil ik het wel van de daken schreeuwen als men weer eens een typische dooddoener oppert op mijn sores. De laatste paar weken waren behoorlijk heftig. Ik krijg er zo langzamerhand een depressie van. Geen energie. Geen zin om zaken op te pakken en af te ronden. Liefst kom ik mijn bed niet uit. En dan krijg je dus te maken met mensen die graag dooddoeners gebruiken: ‘Ga wandelen’ en ‘Neem een hond om mee te wandelen.’ Of de vraag of ik ‘wel gezond eet en genoeg beweeg?’ Het gesprek is daarmee blijkbaar afgerond. Volgende onderwerp, dus. Terwijl ik nog niet eens aan de kern van mijn verhaal was begonnen.
En jij, bij wie huil jij normaliter uit? Doe je dat liever thuis met behulp van familie en vrienden, of denk je vaker wel dan niet dat een psycholoog een betere uitkomst is? Louter omdat jij van mening bent dat inzake jouw eigen psychische gesteldheid jouw eigen kring te veel ‘dooddoeners’ in plaats van ‘gezond boerenverstand’ verspreidt?
Ergens heb ik het heel gauw geleerd om dooddoeners of zij die ze menen te kunnen gebruiken, als de pest te mijden. Want ik ben het zat om in gesprek te gaan met hen die dooddoeners heel graag gebruiken. Soms lijkt het ook wel een volmaakt mislukte grap, zo’n dooddoener. En laten we het daarop maar houden.
Wat is nu precies het verschil tussen een ‘dooddoener’ en ‘boerenverstand’?
Ik zocht het even voor je op.
Een dooddoener is een uitspraak met weinig inhoud die toch het gesprek verstoort al dan niet abrupt beëindigt, waardoor jij plotseling wil zwijgen. Omdat het het gesprek doet doodslaan als het erop aankomt jouw verdriet of levensperikelen met die ander te delen.
Iemand die gezegend is met boerenverstand heeft het gewone, gezonde verstand zonder de ballast van een theoretische vooropleiding. Gewoon klinkklare volkswijsheid, dus. En iemand die dat heeft is best bereid te luisteren en eventueel advies te geven, dat laatste niet noodzakelijkerwijs, naar jouw sjoege.
Gelukkig heb ik in mijn familie-, vrienden en kennissenkring het juiste onderscheid weten te maken. En bezoek ik verder die psycholoog of zelfs psychiater alleen nog in uiterste en uit pure noodzaak, vanwege dat toch onmisbare pilletje. En zoek ik het liever binnen eigen kring om mijn verdriet of sores te delen. Al was het alleen maar vanwege dat gezonde boerenverstand…