Tag: dagvoorbijhoroscoop

Niets belemmerde u vandaag om eens stevig tegen de barricaden op te klimmen. Dat lag dan ook waarschijnlijk aan die twee uur slaap die u ’s nachts mocht krijgen. U prent zichzelf gedurende de dag steeds weer in, dat een chronisch slaaptekort verder niets moois in de weg zal staan. Al wordt uw temperament wel af en toe hevig aangesproken.

Naar alle waarschijnlijkheid kan dé hedendaagse zorg u genoeg prikkelen. Of het nu een brief schrijven en daarover soebatten met een dralende huisarts betreft, of een apothekersassistente uitfoeteren wegens bureaucratisch geneuzel, en ga zo maar even door.

Het feit wil dat u na drie bezoeken aan uw moeder op deze dag, omdat laatstgenoemde door een val in de revalidatiekliniek het onverdeelde genoegen kreeg weer even de sfeer in een ziekenhuis te mogen proeven, neerploft op de rand van uw boxspring en zich – ietwat achteloos – neer laat vallen. U laat zelfs het geklets in uw Whatsapp maar even voor wat het is.

U vindt het wel oké dat u even dromenland bezoekt. De wereld mag ook eens ronddraaien zonder uw bewuste toestand. Wat heet: het zal u verder even een rotzorg zijn.

Als u dan na een power nap weer heel even verfrist denk te zijn, snakt uw brein toch weer naar nieuw, nieuw en anders. U ziet dan gelijk weer een gruwelijke contradictie die deze dag lijkt te beheersen. Enerzijds wordt u gechoqueerd door heftige persoonlijke situaties, anderzijds stimuleert het uw brein grondig afleiding te zoeken.

Blijvend zwelgen is immers niet uw ding. Het voelt voor u alsof u door een situatie werd overmeesterd. Dan kan men twee dingen doen. Enerzijds kunt u zich gedragen als een slachtoffer en schijnbaar bloeden, of anderzijds: dringende zaken op- en aanpakken omdat u het dan toch maar even gedaan heeft en zich niet laat slachtofferen. Dat laatste geniet meestal uw voorkeur.

Ook twijfelt u er plotseling aan, of u inderdaad wel zo introvert lijkt te zijn, als u denkt. De momenten dat u toch weer dat extraverte uitstraalt, bepalen immers grotendeels uw goede stemming. En ook dit laatste triggert u genoeg, om hierover nog eens een luttele milliseconde te prakkiseren. Ooit zal u dat gaan uitkristalliseren, maar vandaag nog maar even niet…

Het is een ietwat onrustige dag. Uitslapen is een luxe die u sinds de aanloop van uw menopauze niet langer kent. Dat brein en alternatieve energiebronnen staan ook niet lang stil. Soms vraagt u zich – in een soortement van ‘Lief Dagboek’ stemming – af of u soms latent ADHD heeft ontwikkeld, zo hyper bent u. Vooral de laatste twee weken is het hommeles. U rent van het ene naar het andere hot topic. Wat nou, lief dagboek… als dat grootse dromen in combinatie met uw nieuwsgierigheid het ooit laat afweten? Hoe dood gaat u dan? :-p

Binnen een futiel uur is het dan ook snel schakelen aan deze magic box, zoals u uw iMac gedoopt heeft. Er moeten oplossingen worden geboden. Sites in uw beheer – heeft u zich voorgenomen deze afgelopen week – moeten allemaal dat beruchte SSL-certificaat (httpS) rijker worden. Met bijbehorende aanverwante artikelen, want potjandosie, elke webhost werkt toch weer net dat kleine beetje anders. En soms vergt het iets meer aanpassingen, door theme-perikelen. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken. Want hoewel u wat ongeduldig kan zijn, u leert toch net dat ene beetje meer als het een beetje tegenzit. Dan pas mag u spartelen. 😉

Tussendoor is er nog weinig te eten in dat ding dat door moet gaan voor koelkast. Gelukkig is de Jumbo hier pal onder, en kan uw voorraad rap worden ingeslagen.

Soms – als u weer eens te kortdurende uurtjes doorbrengt met uw grootste liefde dat Internet heet – krijgt u dan ook behoefte aan gruwelijk fysieke actie. U ziet zichzelf dan fietsen tegen die venijnig koude wind in. Dat duurt echter maar een seconde, zo’n vileine gedachte. Want voor u het weet, zit u weer in de wolken aan het volgende onderwerp.

De rest van de dag rommelt u lekker een beetje zo door. U maakt zich nuttig door de logeerhond een paar keer uit te laten. Het beestje is inmiddels flink doof en wat slechtziend, waardoor een rondje in de buurt vechten tegen de bierkaai wordt. Immers, haar rasechte Shitzu-natuur zegt haar dat ze een hekel aan wandelen mag hebben.

U verzuimt ook deze zaterdag niet uw ‘plicht’ door eten te laten bezorgen, hoewel u eerst zuinig een bammetje kaas nuttigt. Recent ontdekte u dat een Surinaams broodje shoarma met groene pittige saus net toereikend genoeg is om de avond door te komen. Hoewel u ’s avonds de ijskast weer eens plundert, en glundert omdat u nog een ijsje vindt die eigenlijk voor de zondag bestemd was. Ook poeslief houdt van ijs, en bedelt om mee te mogen likken. Oogluikend staat u dat toe.

Zo zit u ’s avonds wat versuft naar een tv-scherm te kijken en valt u alras in een diepe slaap, zonder ook maar iets te hebben meegekregen van de film die u absoluut toch eens moest gaan zien. Ach ja, dat brein mocht dat boerenverstand eindelijk eens toelaten…

Soms ben ik oprecht verbaasd dat het regent, als ik weer eens een storm heb gecreëerd. De rug van di Mama (78) is geknakt en heel pijnlijk door liefst twee incidenten. Wij kregen een verwijsbrief voor de neuroloog, met het oog op een mri-scan. Maar daar kun je alleen met spoed terecht als de huisarts (?!) ook meent dat het zo niet langer kan.

Helaas vindt de huisarts – in opleiding – dat natuurlijk niet. Zij werkt liever een standaard protocol – nooit geweten dat de gezondheid van een mens te vergelijken met een protocol is – af. Eerst een pijnstillertje of drie per dag met aanvullend paracetemol. Mocht dat niet baten, dan fysiotherapie. Heb moeten smeken of er toch een foto kon worden gemaakt. En daarna ook gevraagd naar een mri-scan, waarvoor een huisarts geen opdracht mag geven: dus kregen we een verwijsbrief naar die neuroloog. Maar geen spoedafspraak, nee, daarvoor moet men eerst – half – doodgaan.

Ben ik nu cynisch? Jazeker. Intern ben ik hard op weg om te gaan gillen als een verwende hysterica die haar zin niet krijgt. En ook, vooral, ik maak me zorgen.

Van meerdere kanten hoor je dan adviezen, dat een chiropractor veel goeds kan betekenen voor een pijnlijke rug. Omdat we daar eerder terecht konden dan bij die neuroloog was dat mijn eerste andere optie. Scans zijn gemaakt. De onderste ruggewervel heeft het hard te verduren gehad. Volgens zo’n chiropractor betekent dat veel strekken en rekken. Oefeningen doen. Maar – ow, help – di Mama’s rug wordt met de dag steeds pijnlijker. Dus nu heerst alweer die vraag van mijn kant. Heb ik hier wel goed aan gedaan?

Ergens voel ik me een kat die nu in cirkels blijft rondrennen, na van grote hoogte te zijn gevallen. Ik run – en zou moeten stellen: met gemak maar nee, niet – twee huishoudens. En dat is, alweer oprecht, zeker niet een van mijn sterkste punten. Ik doe het met liefde, dat dan weer wel. En zo houd ik ook een oogje in het zeil.

Soms is het tussen de buien door even droog, maar ik weet nu dat zo’n storm tevens dat excuus is om je aan iemand vast te klampen. For better or worse.

Elke dag waag ik die poging om Cin’s dagvoorbijhoroscoop te volgen. Het is een té leuk thema om te laten liggen, en dus volg ik vanaf vandaag haar voorbeeld met mijn hopelijk – dagelijkse – terugblikken. Gewoon omdat wat in de sterren stond anders geïnterpreteerd werd door mezelf, of door de loop van het leven. Enjoy!

Enigszins kreukelig word ik al vroeg gealarmeerd dat het tijd is om op te staan. In alle donkerte beweeg ik me met een suffig slaaphoofd richting de koffiemachine en zet het aan. Fout! Alle lampjes slaan op tilt. Dat belooft wat. De kou omarmt me als een warme deken als ik ook mijn iMac uit de slaapstand schud. Soms vertelt iets me, mijn horoscoop erop na te slaan: mijn humeur zou vandaag in opperbeste stemming moeten zijn. Maar hot damn, dat is het (nog) niet, maar wat niet is kan of mag nog komen. Vóór 9 uur stuurt di Mama me een Wh’app als teken dat ook zij wakker is en ik haar kan bellen. We nemen de nacht even kort door en bespreken het to-do lijstje voor de komende dag.

Hoewel ik er gruwelijk veel zin in heb om de dag in mijn Minnie Mouse shirt door te brengen, en zomaar wat te fröbelen aan een site ofzo, besef ik dat dát hem niet wordt. Dat het mirakel, zoals ik de auto altijd noem voordat ik hem weer bij mijn moeder inlever, best eens door een wasstraat kan. Dus schiet ik in mijn Noorse warme trui en spijkerbroek en begeef me op pad. Ik schaf de duurste wasbeurt aan. En aangekomen bij de wasstraat, wil de roldeur alvast niet openen. Dus bel ik met mijn smartphone even naar de winkel, omdat ik weiger die tien meter terug te lopen. Zij sturen iemand. Uiteindelijk komt het mirakel ongeschonden de strijd met water, sop en wax uit, en rijd ik naar di Mama.

Vorige week hebben wij haar Kerstdecoraties, wat bestaat uit een twee meter lang en anderhalve meter breed sneeuwdorp met piepkleine huisjes met veel lichtjes, in de woonkamer opgeruimd. En maar gestald in de logeerkamer, mochten we er ooit zin in krijgen om dit op te ruimen. Reeds bij binnenkomst zag ik in de ogen van di Mama dat vandaag die dag was gekomen. Enigszins uitgeteld zijgen we nadien neer in een stoel met een sterke bak koffie. Ik fiets voor de lunch met een gruwelijk zonnige en blauwe lucht, maar met stevige kou, weer terug naar huis.

Terwijl mijn ingezakte ruggenwervel danig protesteert vanwege al te veel belasting, en ik mezelf lui heel even neervlij à la sofa, word ik gebeld. Het is de overbuurvrouw van di Mama, die me enigszins in paniek vertelt dat ze niet snapt hoe een telefoontje te beantwoorden op haar vorige week vers aangeschafte smartphone. Geen wonder, denk ik nog, het kreng is een Android. Dus fiets ik die 3 kilometer helemaal terug, want telefonisch heb ik die oplossing niet voorhanden. Het lukt me een goede uitleg te geven. Ik kan tevens uitleggen wat het verschil is tussen de tabs ‘recent’ en ‘contacten’. En als dessert leer ik haar en passant nog hoe ze via Whatsapp ook smileys kan toevoegen. Als ik haar huis verlaat, zie ik de opluchting in haar ogen.

Ik besluit voor mijn moeder en mezelf een maaltijd te prepareren, want ben toch in de buurt. Gelukkig staan de geschilde aardappels al klaar voor gebruik. Hoef ik alleen nog zelf de snijboontjes door dat ouderwetse bonenapparaat te trekken. Tussendoor marineer ik de in stukjes gesneden varkenshaas. We nuttigen het eten aan tafel met een half oog gericht op de televisie. Dr Phil informeert een wat naïeve oudere dame dat ze bijna al haar geld verkeerd heeft geïnvesteerd in een relatie met een man die ze liefst zes keer telefonisch heeft gesproken. Ik verwonder me over zoveel consternatie, en vraag me af of er wellicht acteurs worden ingezet in die show. Na Dr Phil wordt er een nieuw reality tv-programma aangekondigd, waarin online shaming het onderwerp zal zijn. Mijn humeur zakt tot onder het nulpunt, zo’n hekel aan al die reality tv shows these days. Ik ruim de tafel en keukenzooi zwijgend op en fiets uitgeblust naar huis.

Om mezelf op te vrolijken kijk ik thuis naar enkele afleveringen van The Big Bang Theory, maar zak onverhoeds in een diepe slaap op mijn bank. Mijn conclusie is na een paar uur dutten, dat ik mijn energie te veel versnipper en mijn stemming daarvan afhankelijk maak. Puntje van aandacht voor morgen.