Met op de achtergrond het Nieuwjaarsconcert, en een fikse wandeling achter de boeg, laat ik me inspireren. Door vogels buiten die als in een balletdans op deze klassieke muziek schijnen mee te vliegen. Door de puinhopen buiten van vuurwerkresten die altijd symbool schijnen te staan voor de chaos dat de mens veroorzaakt.
Dat Nieuwjaarsconcert vind ik altijd een serene verademing the day after. Tussendoor ruim ik de Kerstrommeltjes op, die ook dit jaar weer veel gezelligheid hebben gebracht.
En vind je me ook weer gewoon hier op deze webstek als Pix with an attitude. Ik besloot gisteren in een impulsieve bui, dat ik deze geweldige domeinnaam eigenlijk te veel miste. Zo ook deze lay-out. En ik neem me gelijk voor, meer ‘eigen’ materiaal als in foto’s van mezelf als beeldmateriaal, mijn toekomstige blogposts te laten vergezellen.
Bijna had ik de brui gegeven aan het bloggen, trouwens. Ik kan mezelf vreselijk ergeren – achteraf – aan die talloos persoonlijk getinte blogposts waarop ik jullie trakteer. Soms wil ik louter schrijven over fictie en verhalen met een grappig karakter presenteren. Meestentijds is dat niet het geval, maar such is life, vergoelijk ik dat altijd weer.
Dus maakte ik met behulp van MAMP een serverruimte aan op mijn iMac. En besloot daarvan een gedeelte in te richten als persoonlijk ‘Lief Dagboek’. De bedoeling is, dat ik voordat ik een blogpost hier neerpen, eerst mijn persoonlijke geratel daar neer worstel. Zodat ik dan weer fris en fruitige blogposts – ja die fictie en grappig getinte blogposts – kan presenteren aan jou, zonder al te veel personal shit.
Tussendoor lunch ik een getoaste pita met overheerlijk gesmolten kaas en bedenk me wat mijn ‘plannen’ en ‘doelen’ voor het komende jaar zouden moeten zijn.
Plannen en doelen zijn nooit mijn sterkste punt geweest. Al vind ik dat ik wel eens wat meer dingen zou moeten ‘los’laten. Door mijn angsten en beren op de weg stevig te laten verdwalen. Elders.
Muziek doet dat met mij. Meer muziek toelaten in mijn leven is trouwens ook een van die stoutse plannen. De afgelopen jaren leek ik als door stilte – innerlijk én uiterlijk – te worden gedreven. Terwijl een beetje robuust mee swingen en gek doen met en op muziek altijd zo’n markant onderdeel van mijn leven was. Muziek verruimt je blik altijd zo fijn, en dat het zonder dat het pijn doet en dat luchtige element je altijd weer een tikkeltje tevredener lijkt te maken.
Zo, blijk ik toch weer met dat goede been in het nieuwe jaar te zijn gestapt en ik klap gezellig mee met de Radetzki-mars. Jij ook?