Kan me herinneren dat men zich destijds verbaasde over Meryl Streep, omdat ze succes had als ‘niet al te mooie vrouw’ en toch maar ‘mooi wel’ over een giga acteertalent kon beschikken. En ergerde me er toen al aan dat – zelfs en zeker door het journaille – gestimuleerde ‘standaardidee’ dat vrouwen die niet zo mooi zijn, blijkbaar ook geen ’talent’ in wat dan ook zouden hebben. Alsof alleen mooie vrouwen zo worden geboren. En alsof talent iets is wat kant-en-klaar is, waar je niet aan hoeft te werken.
Dat je je stiekem afvraagt waarom je principieel zou denken dat er een ‘heksenjacht’ gaande is op een Bill Cosby of Harvey Weinstein, terwijl al die ‘mooie vrouwen’ die het alleen maar ver wilden schoppen in Hollywood daar heel hard voor hebben moeten knokken. Zelfs onoirbare zaken hebben moeten doorstaan om zover te komen. En dat je hoopt dat die vrouwen nu heel veel steun zullen krijgen. Eindelijk. Omdat men beseft – eindelijk – dat heren mét macht – waarvan men zich nooit afvraagt waarom hun nageboorte is weggegooid met het badwater – zich nu eenmaal willen gedragen als brute monsters als je alleen met ze bent.
Ooit maakte ik iets dergelijks ook mee. In het hotel waar ik werkte, kwam af en toe een beer van een vent aan om ICT-problemen te verhelpen. Vaak keek hij over zijn schouders om te kijken of we wel alleen waren en dan zat hij vaak ongegeneerd aan mijn borsten. Toen ik eindelijk het lef vond mijn bazin hierover te vertellen, keek ze me aan alsof ík degene was die om aandacht zat te smeken. Alsof ik sneu was. Alsof ik om een drama verlegen zat. Ten einde raad zorgde ik er sindsdien voor nooit meer ‘alleen’ in zijn buurt te vertoeven, en dat heb ik mijn bazin dan ook half stampvoetend mee moeten delen. Ze was er totaal overrompeld door.
Niet alleen was de man super onaantrekkelijk (kon hij ook niets aan doen), maar vond ik hem door zijn imposante bouw ook nog eens super beangstigend. Ik voelde me als klein ‘vrouwtje’ nu eenmaal kwetsbaar en was als de dood dat het uiteindelijk op een verkrachting zou uitdraaien.
Het verbaast me – nog steeds heel erg indringend – dat aan heren weinig of geen schoonheidsideaal wordt gekoppeld. Dat zij het zomaar – en dat je je afvraagt hoe dan – zo ver kunnen schoppen. Dat de heren een prachtig mooi bierbuikje mogen hebben en dat daar geen mening over heerst. Terwijl als een vrouw een kilootje of vijf zwaarder is, dat daar al gauw minachtende opinies over worden verspreid. Ik erger me aan het feit dat men ten aanzien van dames veel kritischer is. Dat concept gaat er bij mij niet in.
Mannen komen van Mars, en vrouwen van Venus, roept men dan half-spottend. Als in dat mooie woorden niet altijd waar blijken, en ware woorden niet altijd mooi hoeven te zijn…