Als ik iets danig mis in rock ’n roll these days, is het wel dat grootse koninklijke mantel meeslepende en tegelijkertijd de spot daarmee van Freddy Mercury. Die kroon die hij daarbij met een schalkse glimlach droeg, was maar al te kenmerkend voor zijn relativeringsvermogen. Maar weinig mensen, behalve Mick Jagger misschien én David Bowie, kunnen dat.
Soms mis ik het dan ook erbarmelijk, te midden van dat brave van de huidige rock ’n roll scènes. Waar blijven inderdaad de gossipverhalen? Het stukslaan van gitaren op de bühne? Waar blijven die verhalen over orgies en overdaad aan drank & drugs? Is het journaille plotseling volwassen geworden? Of andersom? Of is de hedendaagse rock ’n roll wereld verzonken in een diepe slaap, waaruit alleen maar halve wijsheden voortvloeien?
Dus, je begrijpt, moest ik deze film gaan zien. En wat de reviews tot dusverre laten lezen is het een film ‘met een lach en een traan’. Dat laatste vond ik nogal tegenvallen, al vond ik de humor wel overduidelijk aanwezig. En niet noodzakelijkerwijs alleen die van ‘Freddy’.
Ik was min of meer geamuseerd tijdens de persconferentie waarin louter ‘Freddy’ het hemd van het lijf werd bevraagd. En men zich geen zier scheen te interesseren voor hun meest recente plaat. Freddy scheen dat mystieke talent te hebben dat het het journaille meer over hem privé wilde weten, dan zijn real live prestaties op het podium. Laat staan dat men überhaupt interesse had in de overige bandleden. Of hun muziek. Maar ja, die muziek stond al als een huis, stevig te balanceren op een wiebelige rock.
En is het overduidelijk herkenbaar als blijkt dat ook ‘Freddy’ uiteindelijk verraden werd door een ‘yes-man(ager)’ die hem allesbehalve het goede pad liet bewandelen, tijdens zijn tijdelijke split van de band Queen.
Wat wel goed doorkomt is dat Freddy Mercury inderdaad een geweldig charisma had en overduidelijk die ruwe diamant in ’tha works’ bleek.
Wat ik een beetje jammer vond was dat het gezichtsuiterlijk van Freddy Mercury nadeliger werd opgevoerd dan het in werkelijkheid was. Maar misschien ligt dat aan mij, en heb ik Freddy als grootheid in gedachten in soort van een mooi en knap standbeeld geboetseerd.
Ik geef deze film dan ook maar 3 sterren omdat het hoe dan ook een leuke en goede waarschuwing voor bands is die hedentendage proberen het verder te schoppen in rock ’n roll dan Queen.