Maar natuurlijk zijn wij – deze generatie – volgens de cursus ‘Science of Wellbeing’ een weinig verkeerd opgevoed; het materialisme heerst (nog) te veel. Ergens bevreemdt me dat, want ben ik immers niet een product van die hippie-generatie? En hoe komt het dan, dat ik niet echt ben opgevoed met het concept, dat ‘als je met een dubbeltje geboren wordt, je nooit echt een kwartje zult worden’? Dat daar juist míjn uitdaging zou liggen?
Dus gek genoeg geloofde ik nooit …
Een beetje strijd in een mensenleven is gezond, roept men. Maar allemachtig-nog-‘es-an-toe-zeg, wat ervaar ik een moeite met de wetenschap dat mensen die ooit innig op elkaar verliefd waren, zo’n hel voor elkaar menen te moeten creëren. En ik vraag me nog altijd af, waar de noodzaak voor zo’n vechtscheiding werkelijk is begonnen. En op welke manier denkt men elkaar blijvend te tacklen, zo’n kwart mensenleven lang, totdat men inziet dat haat en nijd toch niet dat antwoord kunnen zijn?…
Ik kleur tegenwoordig wat meer buiten de lijntjes. Stiekem. Ik bedoel, ik ben single. En potdorie, het leven gaat dóór. Ik sta niet stil. Het leven ook niet. Soms voel je die klik met een man. En je laat je dan behoorlijk ringeloren door zijn status. Van getrouwd zijn, met soms volwassen kids al. Hij heeft een leven, maar ík ook. En ergens tussendoor ontmoet je elkaar, kijk je diep in elkaars ogen, en weet je dat je weer die …
