Maar natuurlijk zijn wij – deze generatie – volgens de cursus ‘Science of Wellbeing’ een weinig verkeerd opgevoed; het materialisme heerst (nog) te veel. Ergens bevreemdt me dat, want ben ik immers niet een product van die hippie-generatie? En hoe komt het dan, dat ik niet echt ben opgevoed met het concept, dat ‘als je met een dubbeltje geboren wordt, je nooit echt een kwartje zult worden’? Dat daar juist míjn uitdaging zou liggen?
Dus gek genoeg geloofde ik nooit zo in ‘maar een dubbeltje en geen kwartje waard zijn’, en volgens de cursus is dat precies waar mijn intuïtie me (overigens lijkt dat zo te werken bij iedereen die een beetje materialistisch is ingesteld) in de steek laat. Met andere woorden, geloof niet alles wat je denkt, wat je gedachten je vertellen. En natuurlijk vermoedde ik al zoiets, ‘materialism stinks‘.
Het is nu zelfs zover gekomen, dat ik stiekem twijfel om weer een nieuwere en wellicht nóg betere smartphone aan te schaffen nu eerdaags mijn T-Mobile-abonnement ten einde is. Ergens voel ik aan mijn water al aan, dat die nieuwe smartphone niet per se zal bijdragen aan een (nog) gelukkiger leven.
Ja misschien heel eventjes, totdat ik ook daar weer een vervanger voor ga zoeken. En dat dan tijdelijke bevrediging schenkt. Totdat die verrekte ontevredenheid weer zal toeslaan. Terwijl je eigenlijk zou moeten kunnen genieten van die kleine momenten, die je heel even dat geluksgevoel schenken, waarvoor (je raadt het al) je best een beetje dankbaar mag zijn. Dat is om mee te beginnen.
De professor die deze cursus leidt, is trouwens niet heel complimenteus over Social Media. En ergens voel ik aan m’n boerenverstand al aan, dat Social Media niet echt bevorderlijk is voor mijn dagelijkse gemoedstoestand. Er lijken altijd ‘nog veel gelukkiger mensen’ te zijn die voorbijkomen in je tijdlijn, en wil ik me daar wel aan meten?
Dat jezelf willen meten aan anderen is voor de mens een gewoonte geworden, immers. Als een ander in jouw directe omgeving die nieuwe auto aanschaft, dan ben je immers genegen ook zo snel mogelijk een afspraak te boeken bij je nieuwste autodealer. Of als jij maar €100K verdient, en je buurman €250K, dan ruik je bij wijze van spreken al dat je snel moet gaan solliciteren naar nog een betere job. We willen immers niet onderdoen, en what’s worse, we willen steeds méér.
Mijn familie riep altijd al en niet voor niets; ‘als een ander in de sloot springt, volg jij hem dan in die waanzin?’ ‘Je moet doen waar jij je goed bij voelt, en hoe jij je pad wil (ver)volgen. Wees dankbaar voor wat je hebt, en geniet van al dat moois zolang het kan!’
Dus ja, ergens ben of werd ik wel gewaarschuwd. Ooit. Ik moest alleen nog even wakker geschud worden. Als in, dat die duivel, dat beest in mij, zo af en toe getemd moet worden. En ’t werkt in wezen net als die oerknal, die moest ook ergens (opnieuw) beginnen…