De jonge hoogzwangere vrouw legde haar boodschappen op de band. En keek – terwijl de artikelen één voor één werden gescand – heel kritisch naar de monitor, waarschijnlijk had ze al een idee van het totaalplaatje. Haar gelaatsexpressie zakte werkelijk naar het nulpunt toen het totaalbedrag te zien was. Snel pikte ze drie artikelen op, groente en fruit, en vroeg die weer van het bedrag af te trekken waarna ze snel betaalde.
Toen werd het me te gortig. Een hoogzwangere vrouw notabene. En het leek of het kindje in de buggy iets van haar stemming aanvoelde, want die zette het op dat moment op een krijsen. Ze werd er helemaal wanhopig van. Ik vang die emoties dan plaatsvervangend op.
Dus sprong ik in. Ik vroeg de caissière de teruggegeven artikelen bij mijn boodschappen neer te leggen. Ze scande ze opnieuw in bij het overige, ik rekende ze af, en liep de inmiddels vertrokken zwangere vrouw met buggy hard hollend achterna. Dumpte de groente en fruit in haar mandje en zei: ‘Dit zul jij juist nu zo hard nodig hebben! Méér dan ik!’
De mond van de vrouw viel open, dat zag ik nog terwijl ik me al omdraaide. Ze was zowel verbaasd als verbijsterd. Maar ik gaf haar geen tijd om deze actie af te wijzen en liep op een holletje naar de bloemenwinkel verderop. En zwaaide nog even kort bij het binnengaan. Lachend.
Ik ben benieuwd of Karma door deze actie mijnerzijds positief beïnvloed wordt. Het kan me echter niet veel schelen. Op dat moment voelde ik dat dat het enige juiste was wat ik kon doen. Al was ik zelf ook ietwat verlegen in dat moment. Dat schijnt er dan weer bij te horen…