Muziekje (U2 – Running to Stand Still)

Van U2 wordt wel gezegd dat ze voor elke emotie en zelfs elk drama een liedje hebben geschreven. En dat ze over vrijwel iedere muziekgenre kunnen meepraten en het verrekt ook kunnen spelen. Hun ‘back catalogue’ schiet werkelijk en met groots respect alle kanten op.

Ze spreiden daarbij – naar mijn mening – ietwat te weinig humor (of nog liever: zelfspot à la Freddy Mercury van Queen destijds) tentoon. Zelfs in documentaires over deze band zul je maar weinig joligheid tegenkomen. Ze zijn vaak wat te serieus en verdomde zakelijk ingericht. Je zult dan ook geen kleedkamerscènes zien. Wat ik als rechtgeaarde fan vanzelfsprekend wél zou willen.

Ze gaan echter al wat jaartjes – sinds 1976 – mee. En ik mag in een melancholische bui of zelfs als ik weer eens met liefdesverdriet kamp, graag een CD van hen beluisteren. En ja, zelfs hard mee swingen en zingen. Met soms diep gevoelde tranen tot gevolg.

Op dit moment zijn ze alweer (en nog steeds) op wereldtournee met de naam The Joshua Tree tour. Ja, inderdaad: dat album dat ze reeds in 1987 produceerden en waarop de onvergetelijke nummers als: ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’, ‘Without or Without You’ en ‘Where The Streets Have No Name’ voorkomen.

Juist een van de minder bekende liedjes is een van mijn all-time favorieten van deze band: ‘Running to Stand Still’. Deze song gaat over een verslaafd meisje dat het uiteindelijk niet wint van haar verslaving.

Met de prachtige woorden “You gotta cry without weeping, talk without speaking, scream without raising your voice” is dit nummer voor mij één van de meest memorabele songs, een song die ik nog steeds bij herhaling graag mag luisteren. Naast ‘Love is Blindness’ en ‘So Cruel’ van een van de betere albums: Achtung Baby.

Geniet ervan!

Deze blogpost verscheen tezelfdertijd op hoevrouwendenken.nl.

Music Monday (deel 1)

Je hebt zo van die liedjes die herinneringen, van die mooie diepzinnige, in je naar boven brengen. Maar het is natuurlijk nooit het geheel. Het is altijd een frase. Het is de tekst die je zo goed begrijpt als je maar in de juiste stemming bent. De muziek die je mooi vindt, als je vrolijk bent.

Er zijn van die uitzonderingen. Zo vind ik de hele tekst van Drops of Jupiter erg mooi. En dat is dus een van mijn all-time favorieten.

Hieronder nog vijf liedjes die een onuitwisbare indruk achter hebben gelaten:

  1. Hello Stranger ~ Emmylou Harris

    Hello stranger
    Put your loving hand in mine
    Hello stranger
    Put your loving hand in mine
    You are a stranger
    And you’re a friend of mine
    etc

  2. With or Without you ~ U2

    My hands are tied
    My body bruised
    She’s got me with nothing to win and nothing left to lose
    And you give yourself away
    And you give yourself away

  3. Take my Breath Away ~ Berlin

    Through the hourglass I saw you
    In time you slipped away
    When the mirror crashed I called you
    And turned to hear you say
    If only for today
    I am unafraid

  4. Shape of my Heart ~ Sting

    And if I told you that I loved you
    You’d maybe think there’s something wrong
    I’m not a man of too many faces
    The mask I wear is one

  5. Rolling in the Deep ~ Adele

    Throw your soul through every open door (Whoa)
    Count your blessings to find what you’re looking for (Whoa-uh)
    Turn my sorrow into treasured gold (Whoa)
    And pay me back in kind- You reap just what you sow.

En jij? Wat zijn jouw favorieten en kun je ook uitleggen waarom?

Live and let die

Ik begreep het nooit die spreuk. Ik vond altijd dat je het mensen moest gunnen, dat leven. Zelfs als hun leven uit niets anders dan negativiteit bestaat. Ik begrijp ook de noodzaak tot het leven van een ander benemen niet. Ik voel die noodzaak niet. Als iets me niet bevalt, zet ik die ander heel even in een *negeerstandje*. Totdat ik – zelf – die ander weer op een plezante manier kan bejegenen, that is.

Vanmorgen las ik een artikel dat onze vrijheid van meningsuiting verdwenen is. En dat vind ik een heel kwalijke zaak. Ik begrijp dat we nu – als altijd – in een multiculturele samenleving wonen en dat we ons allemaal moeten aanpassen. Ik begrijp, dat er van oudsher gevoelige onderwerpen zijn, waar we – met z’n allen – niet over ‘mogen’ praten.

Wat ik niet begrijp is dat humor er niet – meer – is. Als er iets is, wat mensen bindt, dan is dat humor, naast muziek, maar dat terzijde. Dat laatste is ook weer zo smaakgevoelig.

Maar misschien moet ik zelfs dat begrip loslaten. Om een nieuw leven te beginnen. Het wordt alleen allemaal wel verdraaide saai op deze manier. Nee, ik wil je nu niet doodgooien met het principe dat een dag niet gelachen, niet geleefd is. En dat al die spieren die dan gaan werken als je al lacht je wezen met 1.001 procenten in de plus – dus geluk – stijgt. Ik wil je niet bewerken.

Ik wilde alleen dat men eens – minder – serieus naar zichzelf keek, en dan met een knipoog weet terug te kijken op zijn/haar eigen leven en patronen. En ook dat je dat koestert, maar niet genoeg om er niet om te kunnen lachen…

Love, rescue me

Ze gaan maar dood, die oude getrouwe beroemde en niet beroemde mensen. ‘k Vind dat bepaald beangstigend. Meer dan eens schiet een gevoel van zelfmedelijden door mijn kop en wilde ik dat ik de tijd even stil kon zetten.

Vandaag dacht ik opeens aan dat liedje van jaren terug van U2, Love Rescue Me, met lyrics die me kippenvel deed bezorgen. Onderstaand gedeelte hoor je aan het eind…

I’ve conquered my past
the future is here at last

I stand at the entrance
to a new world I can see

The ruins to the right of me
will soon have lost sight of me

Love, rescue me…