Van U2 wordt wel gezegd dat ze voor elke emotie en zelfs elk drama een liedje hebben geschreven. En dat ze over vrijwel iedere muziekgenre kunnen meepraten en het verrekt ook kunnen spelen. Hun ‘back catalogue’ schiet werkelijk en met groots respect alle kanten op.
Ze spreiden daarbij – naar mijn mening – ietwat te weinig humor (of nog liever: zelfspot à la Freddy Mercury van Queen destijds) tentoon. Zelfs in documentaires over deze band zul je maar weinig joligheid …
Je hebt zo van die liedjes die herinneringen, van die mooie diepzinnige, in je naar boven brengen. Maar het is natuurlijk nooit het geheel. Het is altijd een frase. Het is de tekst die je zo goed begrijpt als je maar in de juiste stemming bent. De muziek die je mooi vindt, als je vrolijk bent.
Er zijn van die uitzonderingen. Zo vind ik de hele tekst van Drops of Jupiter erg mooi. En dat is dus een van mijn …
Ik begreep het nooit die spreuk. Ik vond altijd dat je het mensen moest gunnen, dat leven. Zelfs als hun leven uit niets anders dan negativiteit bestaat. Ik begrijp ook de noodzaak tot het leven van een ander benemen niet. Ik voel die noodzaak niet. Als iets me niet bevalt, zet ik die ander heel even in een *negeerstandje*. Totdat ik – zelf – die ander weer op een plezante manier kan bejegenen, that is.
Vanmorgen las ik een artikel …
