Van U2 wordt wel gezegd dat ze voor elke emotie en zelfs elk drama een liedje hebben geschreven. En dat ze over vrijwel iedere muziekgenre kunnen meepraten en het verrekt ook kunnen spelen. Hun ‘back catalogue’ schiet werkelijk en met groots respect alle kanten op.
Ze spreiden daarbij – naar mijn mening – ietwat te weinig humor (of nog liever: zelfspot à la Freddy Mercury van Queen destijds) tentoon. Zelfs in documentaires over deze band zul je maar weinig joligheid tegenkomen. Ze zijn vaak wat te serieus en verdomde zakelijk ingericht. Je zult dan ook geen kleedkamerscènes zien. Wat ik als rechtgeaarde fan vanzelfsprekend wél zou willen.
Ze gaan echter al wat jaartjes – sinds 1976 – mee. En ik mag in een melancholische bui of zelfs als ik weer eens met liefdesverdriet kamp, graag een CD van hen beluisteren. En ja, zelfs hard mee swingen en zingen. Met soms diep gevoelde tranen tot gevolg.
Op dit moment zijn ze alweer (en nog steeds) op wereldtournee met de naam The Joshua Tree tour. Ja, inderdaad: dat album dat ze reeds in 1987 produceerden en waarop de onvergetelijke nummers als: ‘I Still Haven’t Found What I’m Looking For’, ‘Without or Without You’ en ‘Where The Streets Have No Name’ voorkomen.
Juist een van de minder bekende liedjes is een van mijn all-time favorieten van deze band: ‘Running to Stand Still’. Deze song gaat over een verslaafd meisje dat het uiteindelijk niet wint van haar verslaving.
Met de prachtige woorden “You gotta cry without weeping, talk without speaking, scream without raising your voice” is dit nummer voor mij één van de meest memorabele songs, een song die ik nog steeds bij herhaling graag mag luisteren. Naast ‘Love is Blindness’ en ‘So Cruel’ van een van de betere albums: Achtung Baby.
Geniet ervan!
Deze blogpost verscheen tezelfdertijd op hoevrouwendenken.nl.