Tag: nieuws

Het nieuws: praktische feiten of enkel fake en sensatie?

Met de hedendaagse, 24/7 doordraaiende nieuwsvoorziening kun je alle kanten op. Het zou zomaar eens de daadwerkelijke realiteit kunnen zijn. Maar alléén als het geen komkommertijd is.

Sensatiepers

Maar meestal vermoed ik zelf allang dat de gepropageerde ‘feiten’ nep zijn. Géén feiten dus, maar hooguit sensatie-triggers. Je brein blijft er echter mee bezig, in een non-stop poging om steeds maar weer het onderscheid tussen fake en echt te kunnen ontdekken. En daar schuilt ook meteen het beruchte addertje onder het gras; door het ontbreken van objectieve, niet sensatiegerichte informatie uit betrouwbare bronnen word je steeds afhankelijker van wat je dan wél voorgeschoteld krijgt.

Al weken worden we met dat ‘nieuwe en fatale’ coronavirus om de oren geslagen. Maar onbewust schaar ik de gestaag aangevoerde info daarover steeds vaker onder het knopje ‘sensatiepers’ of ‘komkommernieuws’. Vooral ook omdat het nog steeds zo ver van mijn bed gebeurt. Het zal allemaal wel.

Angst = clicks

Maar voor de media is het natuurlijk goud. Want ophef! Angst! En dus: Clicks! Hoera. Als je het nieuws mag geloven, leggen we binnenkort allemaal het loodje vanwege dit virus. Want karma en zo. De mensheid is gedoemd zichzelf te vernietigen. En dat, terwijl het ‘gewone’ griepvirus vele malen dodelijker is dan dat coronageval. Elk jaar krijgen in Nederland maar liefst een krappe miljoen mensen een influenza-infectie, waarvan zo’n 250 tot 2000 personen daadwerkelijk sterven. Dood door griep. Geen haan die ernaar kraait; dat wordt immers weer als totaal normaal beschouwd.

Al dat ‘nieuws’ heeft steeds weer een gigantische impact. En achteraf blijkt dan keer op keer dat er een verborgen agenda achter schuilt. Want subjectiviteit rules. En objectiviteit blijkt mijlenver weg. Net als dat gezonde boerenverstand, waarover ook de landelijke media niet langer lijken te beschikken.

Durf ik een mening aan?

En nét als je denkt dat het veilig is om uiteindelijk ergens tóch een mening over te vormen, lees of hoor je weer iets, waaruit blijkt dat de werkelijkheid toch 180º anders ligt. In hoeverre kun je het jezelf dan permitteren om – louter voor jezelf of in een geanimeerd gesprek – überhaupt nog een opinie te hebben?

En dan is het moment daar: de media vindt het nieuwe speeltje, in dit geval een of ander virus, niet langer interessant. Weg informatiestroom. De afloop van het opgediste nieuwsfeit blijft gissen. Enkel en alleen de nieuwsmedia bepalen immers of ‘nieuws’ voor ons nog wel of niet meer interessant is (lees: of het bij verdere berichtgeving nog voldoende clicks oplevert). Waarom laten wij dat journaille in hemelsnaam die keuze?

En zo moet ik vaker wel dan niet gewoon maar accepteren dat ik door de trends in de hedendaagse nieuwsvoorziening met meer vragen blijf zitten dan dat ik antwoorden krijg. Wat is dan nog de waarde van nieuws?

Natuurlijk wantrouwen

Al het nieuws lijkt momenteel een gigantische impact te hebben, ware het niet dat er bij mij een ietsiepietsie wantrouwen heerst. Immers, achter alles wat je hoort of leest, lijkt een soort van verborgen agenda te zitten.

Neem nu onze rijzende ster Greta Thunberg, ook daarachter schuilt dan weer een reusachtige marketingmachine.

Subjectiviteit heerst. Objectiviteit lijkt ver te zoeken. En, net als je denkt dat je ergens wel een mening over durft te vormen, spreek je iemand die je vertelt dat de werkelijkheid toch 180º anders ligt. In hoeverre kun je – louter voor jezelf of in een redelijk gesprek met die ander – dan nog wel een opinie aanmeten?

Want, er is altijd iets wat overal spontaan lijkt te ontbreken: gezond boerenverstand.

Nieuws

Duizenden mensen gingen de afgelopen periode te voet de grens over. Van Venezuela naar Columbia. Omdat in hun eigen land de prijzen van levensonderhoud etc. buitenproportioneel waren gestegen en hun eigen centen én spaargeld niets, maar dan ook niets meer waard was. Door de een of andere politieke chaos daar, waar ik niets van snappen wíl. Omdat het er bij mij niet ingaat, dat onze politici geen hand uitsteken naar dit soort excessen.

Ik zag ze lopen. Ouderen. Jongeren. Zwangeren, met vaak nog twee of drie kindjes aan de hand. Allemaal mensen die de wanhoop nabij waren. Het raakte me diep, want ook bij mij biggelden warm omfloerste tranen over de wangen. Van medeleven. Het zal je maar gebeuren, immers.

En ik dacht nog, ‘Kunnen ze in Columbia allemaal aan de slag in het drugscircuit of eraan onderdoor’, en tegelijkertijd overviel me dat gevoel van intense schaamte. Want wat weet ik nu werkelijk van Venezuela of zelfs een Columbia, behalve dan datgene wat ik tussen neus en lippen wel eens opvang vanuit het schamele nieuws dat we hier krijgen?

De hele rest van deze afgelopen week volgde ik ook de rest van het nieuws. Ergens was ik wel benieuwd naar de afloop van die chaos in Venezuela, en inmiddels ook in Columbia, maar kreeg daar maar bitter weinig informatie over.

Als we dat nieuws al krijgen, wanneer het journaille bepaalt of het wel zo interessant voor ons zal zijn. En dan, waarom laten wij dat journaille bepálen wat überhaupt van belang is om ons over te informeren? Soms vraag ik me dat oprecht af, wie bepaalt dát?

Natuurlijk. Als het olie dan wel geldzaken betreft, of ons eigen gelukzalige wereldje wordt aangetast, dan zijn wij als eersten op de hoogte. Maar verder… Venezuela, wat boeit dat daar en de mensen die daar als vluchteling dat geluk in eigen richting proberen te sturen?

Soms laten die verhalen in het nieuws me niet los. Soms móet ik dan zoeken, en vaak tevergeefs, naar het vervolg op het verhaal van die hoogzwangere vrouw die met haar kroost elders een poging waagt een nieuw leven op te bouwen.

Soms weet ik dat het journaille het antwoord daarop nooit zal geven. Soms accepteer ik dat ik door het nieuws meer vragen dan antwoorden krijg, maar meestal niet…

Krant

Sinds jaar en dag lees ik de kranten niet langer. In de tijd die achter me ligt vond ik het een wat overbodige en indringende luxe. En eigenlijk ben ik toch voortdurend aanwezig op het Internet, dus lees ik nieuws via nu.nl of andere kanalen.

Vanmorgen werd ik in de wachttijd bij een lokale garage toch even afgeleid van een daar rondslingerende (hoera) krant. En dan plotseling besef je dat je die nuchtere ingezonden brieven zo mist. De rake columns. De strips ter verstrooiing. Je dagelijkse horoscoop. En het snel scannen van koppen en vooral dat vluchtige doornemen van hoofdartikelen.

Ik zou nu bijna zweren dat ik me toch weer ga abonneren op zo’n goedgevulde zaterdagkrant.

Want vroeger waren mijn zaterdagmiddagen met de krant me heilig. Toen werkte ik nog full time bij die broodheer. Dus betekende dat middagje de krant doorploegen voor mij even een rustpunt, terwijl de wasmachine op de achtergrond haar werk deed. Biertje erbij, hapje erbij.

Dat verwerd bijna tot een ritueel, wat ik dus onnodig geschrapt heb in dit leven.

Alleen, nu ben ik inmiddels op een leeftijd gekomen dat ik zelf zou mogen kiezen voor welke krant. En keuzes maken, dat is nou niet direct mijn sterkste kant. Ach, je kunt op elk moment van zo’n zaterdagochtend shoppen bepalen welke koppen je direct aanspreken. Ik laat het dus vooral lekker op me afkomen. En ga eens lukraak de diverse kanalen uitproberen.