De mist die ochtend maakte de wereld mysterieus en ongrijpbaar, dacht ik, terwijl ik mijn ochtendwandeling deed. Bijna als vanzelfsprekend kom je dan altijd dezelfde mensen tegen. En allemaal lopen ze daar met hun honden. Die honden zijn altijd even blij hun baasjes uit te mogen laten. Enthousiast onderzoeken ze elke boom en struik, en checken ondertussen ook even mijn watermerk.
Die mist betovert het bos en nabijgelegen park altijd een weinig, het maakt de wereld eromheen een stuk fantasierijker. Het maakt altijd weer dat ik even ga zitten op dat ene bankje. Ik kan daar úren zitten. Wachtend tot de zon dat spel met de mist uiteindelijk begint en omdat hij weet dat te winnen.
Ik kan dan beslist een beetje melancholisch worden, en elk gevallen takje en heftig gekleurd herfstblaadje aandachtig bekijken. En bedenken hoe treurig het voor een boom en het takje of blaadje moet zijn, elkaar zo te verliezen. Ben dan bijna in een stemming, elk gevallen takje en blaadje op te pakken, en weer vast te lijmen aan de moedertak van de boom die het verloor. Ware het niet, dat ik vrij weinig weet van de gangbare typen, en dus geheid een takje of blaadje aan de verkeerde boom zou bevestigen. Je bent en blijft toch een stadskind, after all.
Op dat bankje in dat park, zat ik niet alleen. Ergens voelde ik dat de eeuwenoude zielen van bomen, struiken en gevallen takjes en blaadjes me gezelschap hielden. En zij niet alleen, er waren ook feeën, engelen, en de zielen van reeds lang geleden overleden stervelingen, die daar met me mee genoten en het park een ongekende sereniteit schonken.
Die mist en dat onnavolgbare spel met de zon die dat wint, fluistert me altijd weer een ongelooflijke dankbaarheid in, waarna ik de dag kan beginnen met ongeveer de inhoud van deze quote:
Grant me the serenity to accept the things I cannot change,
the courage to change the things I can,
and the wisdom to know the difference