Ik moet een jaar of twaalf zijn geweest, dat ik me voor het eerst gruwelijk ergerde aan het journaille van weleer. Volgens de kranten – en dan specifiek de entertainmentsector natuurlijk – heerste er namelijk een weerzinwekkende rivaliteit tussen dames Yoko (Ono) en Linda (Eastman). Ter info, ik was toen reeds fan van The Beatles, en ik heb het hier over de dames die respectievelijk uiteindelijk John Lennon en Paul McCartney wisten te strikken in een huwelijk. Neem twee volmaakt verschillende mannen die met twee nog onderscheidender dames in een bootje stappen. Waarom zou daar sprake zijn van rivaliteit, wieso, warum & weshalb?
Die ergernis betrof aldus het woord ‘rivaliteit‘. En hoewel ik reeds toen bewust was dames onderling met een gerust hart beheurlijk krengerig (lees: bitchy) en hatelijk kunnen zijn richting hun eigen geslacht, vond ik het begrip ‘rivaliteit‘ bespottelijk. En nog steeds.
Er gaat dus ergens iets mis, en waarschijnlijk zit dit nog niet eens tussen mijn eigen oren. Ik ben van mening dat een écht mooie vrouw – qua innerlijk – absoluut geen rivaliteit dan wel intriges en zeker geen vuile trucjes nodig heeft. Daarentegen realiseer ik me dat rivaliteit zich niet baseert op haat, het speelt in op een soort van vermomd partnerschap. Naar het schijnt is de heersende trend dat men denkt dat als je ergens heel goed in wil zijn, je beslist een rivale nodig hebt. Immers zonder heb je niks te winnen, dan wel te verliezen.
Ik hoopte ergens dat deze patstelling inmiddels uit dat dromenland van menig gossipjournalist verloren was gelopen. Maar niets is minder waar, als ik deze week op nu.nl lees – terwijl mijn ogen uitpuilden van verontwaardiging én verwondering – dat Taylor Swift haar muziek weer laat streamen op de grote online muziekplatformen op het moment dat voormalig close best friend Kate Perry met een nieuwe plaat op de proppen komt. Mijn haren rezen opnieuw huizenhoog ten berge. Je begrijpt.
God dank, komt de zon in ieder geval nog wel voor ons op!