Was een beetje doorgeschoten in het omtoveren van mijn boudoir een paar jaar geleden. Alles was antraciet en zilver, en de donkerbruine glanzende gordijnen maakten het geheel compleet en donker. Het is grappig, althans dat vind ik dan, dat die donkerte je ook kan gaan tegenstaan. Vooral als het Lente is, schijn ik meer te snakken naar licht dan ooit. Dus nu zijn de hoofdkleuren: antraciet, zilver, wit en nog een keertje zilver keer drie. En oh ja, nog wat extra wit vanwege nieuwe vitrages.
Het was ooit messing, goud en koper wat hier overheerste, dus wees gerust, ik ga vrijwel altijd overboard met ‘all things shiny‘. Ik vraag me dus altijd af, of dat een aangeboren afwijking is. Alles moet hier blinken en shinen. Ik ben dus van de bling, bling.
Zo’n make-over van je huis is altijd weer een opkikker. Schilderen – je gelooft het niet – maakt me onwijs rustig. En dan heb ik het natuurlijk niet over kunstzinnig schilderen. Want hoewel ik vroeger best aardig kon tekenen heb ik dat trucje simpelweg verwaarloosd. Edoch, dan blijft er altijd nog die ruimte om een antracietkleurige muur wit te kalken. En dat is evenzo rustgevend. Alles wat maar lijkt op aaien, en rustig wegstrijken van een kwast, brengt me genoeg sereniteit om nog vrolijker van te worden. En het knapt er weer lekker van op.
Nu is het nog zoeken naar nog meer mooie spreuken – want verzamelwoede hier – die ik kan vereeuwigen in een zilverkleurige (what else?) lijst. En die aan de muur naast de eettafel te positioneren. Het mag de aandacht rustig afleiden van wat ik mijn gasten voorschotel. Wie weet, leidt dat zelfs tot diepzinnige filosofische gesprekken tijdens mijn dinertjes waar ik bij moet nadenken en waar ik doorgaans helemaal vervuld van raak.
Mocht jij nog een spreuk weten – nee, liefst niet zo’n alledaagse – aarzel dan niet deze in de reacties achter te laten. Eeuwige roem valt je alsnog ten deel. Ik vond er al een:
Ik kom thuis,
doe mijn zorgen uit,
hang mijn humeur aan de kapstok,
ik kijk in je ogen,
en trek je liefde aan.
~ Henk Renting