‘k Kreeg laatst een mail van iemand die wil gaan bloggen. ‘Maar eerst een LOI-cursus volgen!’ was haar stellige overtuiging. Ik ben dan niet iemand van het vingertje, dat moet je wel of juist niet gaan doen. Eigenlijk wilde ik haar alleen maar vertellen dat niets zo verwarrend is als een cursus.
En dat het misschien voor haar ook goed zou zijn om gewoon een begin te maken, dat spontane tot leven te brengen. Ergens vind ik het van de zotte dat men ervan overtuigd is dat bloggen iets is dat een ander je kan aanleren. Je leert het alleen maar, net als seks en fietsen, door het te dóén. Maar ik ben van nature erg dwars aangelegd, dus liet het er maar bij.
Het is een beetje hetzelfde laken een pak als je je abonneert op al die nieuwsbrieven over het thema schrijven. Ik betrap ze erop dat ik niets nieuws te lezen krijg. Het is allemaal al eens geschreven, omschreven, toegeworpen en steevast jatwerk. Wat ik lees heb ik elders reeds drie- tot vijfmaal eerder gelezen alleen wordt het steeds in een ander jasje gegoten. Alsof elke jus bij een maaltijd geserveerd niet alleen het sausje is, maar ook een redesign van hoe je zou moeten denken. En bestaat er werkelijk zoveel behoefte aan herhalingen?
Soms heb ik dan de neiging om een heel kritische reactie achter te laten, maar doe het niet. Soms wil ik ook het schrijven voorgoed naast me neer leggen. Wie ben ik immers om die kritische noot te leveren? Wie ben ik – als blogger – die de schouders ophaalt bij zoveel of weinig vernuft onder de schrijvers die menen de wijsheid in pacht te hebben en al die cursussen (weg)geven. Wat kan ik van hun leren dat niet reeds eerder ergens anders beschreven en benoemd is? Juist. Verzint eer ge begint…