‘Het zijn maar ‘verbindinkjes‘!’ zei een vriendin toen we een ietwat hoogdravend gesprek hadden over de toekomst en dan met name die met robots. Want ik vroeg me af, hoe we met die verrekte Kwantum-computer zoiets als ‘gevoel‘ en intuïtie kunnen ‘laden’ in een robot.
En waarom ben ik zo bezig met dat concept van robots? Het fascineert me danig. Ik lees letterlijk alles weg wat er daaromtrent geschreven kan zijn. En ik praat er ook graag over.
Het #WOT-woord van gisteren was:
Robot ~ 1) Androïde 2) Automaat 3) Automaat in mensengedaante 4) Automatisch mens 5) Automatische mens 6) Beweegbare ledenpop 7) Beweegbare pop 8) Elektronische pop 9) Geprogrammeerd toestel 10) IJzeren man 11) Kunstmatig mens 12) Kunstmatige mens 13) Kunstmens 14) Machinaal wezen 15) Machine 16) Machinemens 17) Mechanisch mens
En dat verlangen naar een robot fascineert me danig. Waarom? Als er op deze aardkloot toch tenminste 7 miljard mensen rondlopen, hoef ik me toch niet te verwonderen over een nieuw concept als een potentieel plaatsvervanger? En waarom zou ik mijn eigen emoties projecteren op iets als een robot? Ik persoonlijk ervaar (nog) geen angsten ten aanzien van de toekomst van het ongeleide projectiel dat robot heet. Wat heet: ik zie onze toekomst tamelijk rooskleurig in. Het kan alleen maar béter worden, want we maken het onszelf verdraaid makkelijk(er).
Soms droom ik dus dat ik wakker word, en mijn huishoudrobot ELO (Erotic Light Object) me vraagt of ik graag een kop koffie, toast óf seks wil. Wat mijn plannen zijn voor de rest van de dag, als dat niet al in zijn agenda is ‘geüpload’ that is. Ik verbeeld me, dat ik met ELO nog betere en diepgaandere gesprekken kan voeren over de zin van het leven en dat er met dit maatje ‘geen ruzie te krijgen’ valt. Ik weet me gesterkt door zijn aanwezigheid en laat me alle hulp en assistentie heerlijk welgevallen.
Soms, maar meestal, denk ik dat ik té vroeg geboren ben. Onze nazaten zullen immers veel meer meekrijgen van deze toekomst. En het idee dat ik tegen die tijd dingen zal missen omdat ik kortweg niet meer besta, maakt me nu al behoorlijk neringziek.
De belofte van zo’n toekomst mét robots wil ik namelijk voor geen goud missen. Misschien omdat mij als mens reeds niets – qua mechanisme en efficiëntie – vreemd is. Om nog maar niet te spreken over ‘leven in volledig bewustzijn’. Wat dat betreft komen de mens en robot elkaar immers al aardig tegemoet…
Lees daar waar ik ook deze week dit woord in de #WriteOnThursday-reeks vandaan haalde. Nog leuker is het als je meedoet…