In het Verenigd Koninkrijk (VK) is er terecht een debat ontstaan over de veiligheid van vrouwen na de verdwijning en moord op Sarah Everard. Naar schatting blijkt dat ruim 70% van alle vrouwen in het VK wel eens (seksuele) intimidatie in publieke ruimtes hebben doorstaan.
Dat debat lijkt nu een pijnlijke vertoning te worden en ergens vind ik dat in- en intriest. Begrijpelijkerwijs vragen dames zich af hoe en wie ze ter verantwoording kunnen roepen, en wijzen op morele bewustwording en sociale normen bij de heren onder ons. Even buiten beschouwing gelaten dat het uitschot als moordenaars, verkrachters en overige geweldplegers totaal geen verantwoording willen voelen. En dat dan ook niet doen.
Ik pleit er al jaren voor dat het vrouwelijke geslacht zichzelf vanaf jongs af aan moet leren te verdedigen. Dat is vanaf de basisschool. De kracht van verrassing én gelijkwaardigheid als een vrouw zichzelf staande kan houden tegenover zo’n bruut, mag absoluut niet onderschat worden. Spontane weerbaarheid is een groot goed. Hoewel ik tegelijkertijd besef dat zelfverdediging voor veel dames nét de brug té ver zal zijn. Tenslotte is er niets charmanters als onschuld.
Maar angst tentoonspreiden kon weleens een slechte raadgever zijn, omdat juist dat gevoel opwinding veroorzaakt bij een potentiële moordenaar of verkrachter wat mijns inziens leidt tot die gevaarlijke waan van veiligheid. Immers, die potentiële moordenaar/verkrachter kickt op een ongelijke machtspositie (zichtbare gevoelens van angst) waarbij de geslachtofferde persoon uiteindelijk altijd het onderspit delft. (Ik benoem specifiek niet de term: slachtoffer, want ik ben van mening dat een slachtoffer zich schijnbaar ‘neerlegt’ bij de daad. En dat is meestal niet het geval. Zeker achteraf niet, als de boosheid zich aandient.)
Hoe dan ook, ben ik van mening dat je in het leven beslist ook een klein beetje geluk moet hebben om uit de grijpgrage vingers van zo’n monster te blijven. Helaas had Sarah Everard die mazzel dan weer niet.