We waren nog maar nauwelijks thuis gearriveerd van vakantie, of mijn moeder klaagde over helse buikpijn. Aldus volgde een bezoek aan een arts, die haar gelijk doorverwees naar een ziekenhuis, want het bleek een acute blindedarmontsteking.
De daarop volgende uren voltrokken zich als in een waas voorbij. Enerzijds nerveus was ik net 14 jaar oud, want een moeder in het ziekenhuis voor deze ingreep die eigenlijk routinematig wordt gedaan, vond ik nogal zorgwekkend. Ik was als de dood dat zij het leven zou laten. Anderzijds verbleef ik alleen thuis, wat me meer dan eens meer vraagtekens dan oplossingen opleverde.
Op een gegeven moment zat ik zelfs zonder geld. En ik wilde niemand tot last zijn, dus keek ik eens rustig om me heen hoe ik de komende dagen nog enigszins ongeschonden door kon komen. Gelukkig had mijn moeder altijd wat geld in haar kleine bescheiden knip. Dus waren de eerste dagen een piece of cake geweest.
En eigenlijk moest ik gaan stofzuigen, eens wat doen aan huishoudelijke klussen, en keek naar de wat stoffige vloer en de enorme Persische vloerkleden waar mijn moeder zo verzot op was. Ik niet. Ik had een gruwelijke hekel, al vanaf kinds af aan, aan elk soort kleed of vloerbedekking waar stof aan te pas kwam. En daar daagde me het licht.
Ik verschoof wat meubels, rolde het Persische vloerkleed onder de salontafel op en toog naar de markt, met het ding over mijn schouders. Terwijl ik de markt opliep, werd ik vrijwel gelijk aangesproken door een wat vreemd aandoende oudere man. Hij vroeg me, wat ik als ‘mooi’ meisje met dat enorme tapijt op de markt kwam doen. Ik vertelde prompt dat het vloerkleed te koop was.
Hij vroeg me het uit te rollen en keek er eens kritisch naar. Onderwijl besefte ik dat ik het beter eerst had kunnen zuigen.
“Wat wil je er voor hebben?” was zijn enige respons.
Ik had werkelijk geen idee. Mijn persoonlijke vraagprijs en de enorme hekel aan dit stofnest maakte daarom de vraagprijs niet al te hoog, vermoed ik. Dus riep ik dat hij het voor €175,- mocht hebben. Hij begon gelijk te onderhandelen, en even later liep ik trots naar huis met €150,- in mijn broekzak.
Ik kon het ongeveer een week uitzingen met dit bedrag, realiseerde ik me. En mijn moeder zou na tien dagen weer thuiskomen uit het ziekenhuis. Dus leefde ik bij de dag. En maakte me niet al te veel zorgen over morgen.
Totdat het moment een kleine week later kwam dat ik toch dat bosje bloemen wou aanschaffen voor als mijn moeder de volgende dag thuis zou komen. En mijn geld op. Maar geen nood, onder de eettafel lag een kleiner Persisch vloerkleedmodel. En dus hoopte ik ook die te kunnen slijten op de markt.
Aldus geschiedde en wonder boven wonder was dezelfde marktkoopman er weer en vroeg bijna dezelfde vraag. Ditmaal was hij iets behoudener. Ik kon aan zijn hoofd zien dat hij dacht dat hij met een dievegge te maken had.
Dus legde ik het verhaal uit van mijn moeders acute blindedarmontsteking en operatie. En dat ik louter tijdelijk wat geld nodig had.
Opnieuw vroeg hij wat ik voor dit kleinere model wilde hebben.
Als antwoord gaf ik €125,-, en dus liep ik een kleine vijf minuten later trots weg met weer €100,- op zak.
De volgende dag zou ik dan tenminste mijn moeder kunnen verrassen met een schoon huis en verse bloemen op tafel. Een betere thuiskomst zou ze zich vast niet kunnen wensen.
Ik nam me voor die dag van school te spijbelen. Stond er goed voor, dus een paar uurtjes minder aanwezigheid zou niet deren. Zo rond een uurtje of 11 reed de taxi de hoek om. Met een zucht van opluchting stapte di Mama de huiskamer in. En verschoot direct van kleur.
“Mijn Persische kleden?!” riep ze verontwaardigd uit. “Zijn ze gestolen?”
“Nee, tuurlijk niet,” haastte ik me te antwoorden. “Ik heb ze verkocht op de markt, zodat ik je niet om geld zou hoeven te vragen.”
Moeders beet op haar lip, toog naar de telefoon en belde mijn vader op. Onderwijl stak ze een dramatische tirade af tegen hem over mijn recente acties. Na zijn weerwoord, wat ik niet kon volgen, overhandigde ze mij de hoorn en liep driftig richting haar slaapkamer. Ik begreep met het dichtknallen van die deur, dat ze niet bijzonder in haar nopjes was.
Ook vaderlief was niet mals. Hij uitte een paar bedreigingen, als ‘als je ooit nog eens iets van je moeder verkoopt, dan breek ik je benen, hoogstpersoonlijk!’
En toen werd ik wakker, badend in het zweet. Gelukkig was het maar een droom geweest…