Deze coronapandemie zorgt er niet alleen voor dat de verbinding soms ver te zoeken is, en dat eenzaamheid je zomaar ineens overkomt, maar ook dat ik zeer sterk en diepzinniger nadenk over ‘zelfverwezenlijking’.
Nu heb ik altijd al die neiging gehad. Bij alles wat ik doe, schijn ik mezelf direct af te vragen, maakt niet uit hoe goed ik ook presteer: “Is dit alles?” En daaruit vloeit automatisch voort, dat ik bij elke actie die ik onderneem, of ik nu een boek oppak of dat ik een andersoortige afleiding zoek, dat ik denk dat ik kostbare tijd aan het verliezen ben.
Het #WOT woord van deze week is:
Vertier = 1) Afleiding 2) Amusement 3) Beweeglijke drukte 4) Bezigheid 5) Het doen van leuke dingen 6) Levendigheid 7) Ontspanning 8) Pret 9) Vermaak.
Vertier
Maar natuurlijk is dat een absurde gedachtepatroon. Je kunt nu eenmaal niet altijd nuttig bezig zijn. Een boek oppakken en mezelf even helemaal kunnen verliezen zou dus een goede oefening zijn om dat definitief af te leren. Dat is, als ik al in staat zou zijn die verbinding met de hoofdrolspelers in het boek te aanvaarden.
Die gedachte laat me sinds kort niet los.
Met andere woorden: ik zit te veel in dat hoofd en ben maar weinig in staat om écht vermaak te vinden. Alles wat ik doe(n moet), blijkt een noodzakelijkheid nodig te hebben.
Ontspanning
Soms uit zich dat in innerlijke protesten, die er voor zorgen dat ik die routinematige klusjes zoals bijvoorbeeld het huishouden zoveel mogelijk vermijd. Als mantelzorger heb ik daar immers al genoeg taken in, zodat ik bij mij thuis er totaal geen zin meer in heb. Totdat het moment daar is, dat de chaos én wanhoop me boven het hoofd lijkt te groeien. En ik niet anders kan, dan het dan maar in een rap tempo weg te werken. Omdat ik nu eenmaal maar een paar dingen tegelijk kan.
Dus op het vlak van zelfverwezenlijking is het huishouden niet aan mij besteed. Maar goed, dat was het voor mijn moeder en waarschijnlijk ook haar moeder ook niet. Punt is, je moet het bijhouden. Of je het nu leuk vindt of niet. Terzijde: luieren kan ook ’s nachts.
Aard van het beestje
Ik kan me een periode herinneren dat ik me zelfs in mijn werk, destijds als secretaresse, nooit echt voldaan voelde. Er was altijd wel iets, wat me zorgen baarde. Of ik had het té druk of er was té weinig werk. Iets stond me altijd wel tegen, naast die dringende vraag: “Is dit het nu?”
En zelfs nu ik als autodidact als webdesigner vrijwillig, kruipt weer die routinematige sleur erin. Met als gevolg dat ik maar heel tijdelijk blij kan zijn met mijn eigen inventies en prestaties. Vandaar dat ik mezelf af en toe nogal hard aanpak en het zweepje op mezelf hanteer: “Zoek eens wat vertier!” en “Ga eens iets leuks doen voor je zelf!”
Kijk die documentaire
Totdat ik gisteravond deze documentaire (Alleen Verbonden van VPRO’s Tegenlicht) bekeek. Daarin vielen wat kwartjes én dubbeltjes op zijn plek.
Schrijf je mee?
#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzint Ali een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden kun je in het archief vinden.