Ik kan binnendoor richting de Jumbo. Alleen daarom al, meen ik nooit meer te willen verhuizen, want ik vergeet nogal eens wat. En met deze Coronashit, was het ook gewoon prettig als je je helemaal moederziel alleen op dat eilandje waande, en dan louter naar beneden kon gaan om even tussen de gewone mensheid te verkeren. Al lijkt die mensheid daar beneden wel iets te zijn veranderd. Gek genoeg.
Elke dag heb ik wel iets nodig. En dan neem ik de lift naar beneden, en via twee extra deuren ben ik dan buiten, in de hal vóór de Jumbo. En zie ik daar mensen al als vliegen om elkaar heen draaien om een gedesinfecteerde trolley te bemachtigen. Diezelfde mensheid die je met argusogen aankijkt, of jij je wel aan de anderhalve meter afstand houdt.
Laatst snauwde iemand verongelijkt tegen me, dat ik dat niet deed. En kon ik het niet laten om terug te bitchen:
‘Tjonge, jonge, als u niet plotseling die stap achteruit zet, is er niets aan de hand!’
Zo gaat dat elke gang in de supermarkt maar door. Zodra jij je, voorbij die nieuwe trend bij de ingang om hoge wc-rollen-bergen te bouwen, begeven hebt, dat is.
Er zijn ook mensen die wat meer lol in hun leven willen hebben, die lachen je toe of geven je dan een knipoogje en zie je met hun mond de term: ‘Sorry!’ fluisteren.
Naast dat ongelooflijke hamsteren van al die wc-rollen, mis ik nog steeds artikelen die blijkbaar niet kunnen worden aangevuld. De Opkikker met tomaatsmaak, namelijk. En dat doodgewone potje rode kool van Hak. Die kleinste, die kan ik net op, als ik het in mijn kleinste pannetje even op hitte breng. En Wasa-crackers zijn blijkbaar ook té geliefd.
In het begin van deze Coronaperiode dacht ik werkelijk waar dat ik in een of andere Derde Wereld land was beland, zo veel vakken die niet werden of konden worden aangevuld.
Al schrik ik toch steeds weer van de kassabon, als ik weer eens te veel artikelen in die trolley heb menen moeten te gooien. Dan nog blijken de caissières de uiteindelijke opluchting, want blijven vriendelijk. Wat ik met deze hachelijke maatschappij nogal hoog aansla. Dan durf ik tenminste nog een keer terug te komen.
Blijkbaar is het nog even afwachten totdat er ook zuurstof – naast de onmogelijk dure mondkapjes – verkocht zal worden. Dan kan ik nadien gelijk aan de beademing om bij te komen. En dat niet louter na een blik op die kassabon…
p.s. Deze tekst schreef ik naar aanleiding van de mini-weblogmeeting die ik had met Suffie.nl, Zijperspace.nl en Maanisch.com! Tijdens die meeting besloten we om, for old times’ sake, weer eens een stukje over de supermarkt te schrijven.