Coderen en programmeren brengt mij volmaakte sereniteit. Coderen is ook eerlijk: als je iets doet wat niet klopt, zegt het systeem: “Error!” Daarentegen, als dat coderen goed gaat, verloopt alles heerlijk gladjes alsof het een roerloos oppervlak van een beekje betreft.
Een spontane uitbarsting als iets fout gaat, zul je van mensen niet letterlijk krijgen. Die draaien altijd om de hete brij heen. Vaak moet je maar raden wat mensen nu werkelijk denken. En daar heb ik met coderen werkelijk geen sikkepitje ‘last van’.
Dus als de tijden wat exorbitante prikkelingen brengen, dan zul je mij niet gauw tussen de mensen vinden. Integendeel, ik sluit me op en maak een website of ga iets coderen tot zulks. Daarna voel ik me weer geheel verfrist en helder tot op het bot.
Iedereen zou roepen dat dat een hobby is, wat je zo lekker kalm maakt. In mijn geval geloof ik, dat het meer is verworden tot een eerste levensbehoefte. Net zoals je ’s morgens dat eerste kopje koffie met een sandwich nuttigt, en daarna doucht, en je aankleedt. Of dat je afspreekt met vrienden om leuke dingen te ondernemen, ter broodnodige ontspanning. Of sporten, dat ook. Net zoals anderen hun hart luchten door een dagboek bij te houden.
Wij mensen zijn immers maar rare wezens. Binnen communicatie roept men vaak niet wat men werkelijk denkt. Hetzij door verborgen agenda’s, hetzij omdat de beleefdheid dat vergt. Daar kan ik soms niet zo goed mee omgaan. Ik heb liever, dat men oprecht en eerlijkheidshalve altijd zegt wat men denkt. Zodat ik daarmee verder kan.
Toegegeven, soms wil dat een gewaagde stunt zijn om als stelling te brengen. Niet iedereen zal iets aardigs willen zeggen, ergo: “Error!” roepen als je de fout in schiet. Nog daargelaten, dat je ook uit lichaamstaal veel kunt halen. Mocht iemand al in staat zijn, mijn gesprekken te kunnen volgen.