Gisteren vierde ik een halve verjaardag. En nee, ik hik niet aan tegen de 50. Valt reuze mee. Echt waar. Ondertussen lees ik stiekem wel eens de reacties van spammerts op deze blog. Zij bedanken me dan vaak voor de wijze (?!) levenslessen die ik hier zoal beschrijf. Dat bracht me natuurlijk op een geweldig idee.
And now for real:
Mijn 5 wijze levenslessen die je pas in praktijk mag brengen ná je veertigste (!) levensjaar:
Over je repliek geven en dan wegwezen
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, eer ik ad rem iemand lik op stuk kon geven. Ik heb dit onderwerp heel nauw onderzocht. En kwam tot de conclusie dat mensen die daar heel vaardig in zijn, hun ding zeggen, zich omdraaien en dan – hard – weglopen.
Uiteraard moest ik hier nog wat in oefenen, maar dat lukt me de laatste tijd wonderwel aardig.
Let wel: ik ben een voorstander van netjes blijven, te allen tijde. Zonder schelden, tieren of zelfs maar het fronsen van een wenkbrauw, waag ik die poging om mezelf toch op een indrukwekkende wijze te rechtvaardigen. Draai mezelf dan om, en loop gauw weg. De meeste mensen zijn hiervan wel heel even onder de indruk.Over verantwoording nemen voor wat je zegt, niet wat die ander begrijpen wil
Het overkomt je vast wel eens, dat jij iets zegt wat een ander evenwel geheel eigenzinnig anders interpreteert. Dat is een dingetje: referentiekader, ofwel die ander pakt het anders op dan dat je gedacht had. Je ontdekt dan plotseling – en tot je grote schrik – dat er een discrepantie ontstond, en vervolgens afstand. Ik ontwikkel daarvan wel eens een immense koppijn, maar als die ander niet komt vragen (‘Komt u maar door’) naar een verklaring blijft er een verschil in denkwijze, of ook wel genoemd een misverstand. Daar kun je vaak niets mee. Je kunt alleen maar hopen dat die ander ooit tot inzicht komt.
Ik leg dat vaak genoeg bij mezelf neer, om verantwoording over te nemen en ga onverhoeds nog twijfelen over mezelf ook. Totdat ik tot de conclusie kwam dat er wel degelijk een verschil is tussen jou en mij en mijn en dijn. En onze kaders, geschiedenis, en die eeuwige zoektocht.Over het halsstarrig vermijden van die eeuwige zoektocht naar jezelf
In Rücksicht beschouw ik de vorige twee decennia van mijn leven vooral als een innerlijke zoektocht naar mezelf. Daar schoot ik niet veel mee op. Ik ging naar mijn idee zelfs meer twijfelen over niet alleen mezelf, maar ook hét léven. Ergens – stiekem – was ik – misschien wel – op zoek naar een stuk focus.
Zoek een hobby, onderzoek dat terdege, en leef je erop uit. Daar vind je jezelf pas mee.Over focus en afleiding
Ik kan me werkelijk suf staren op louter één probleem, wat soms leidt tot koppijn. Totdat ik ooit die droom had, waarin ik werd aangevallen door wel minstens een miljoen andere problemen. Ik denk dat mijn innerlijke Sensei me probeerde te vertellen, dat ik die focus misschien wel voor eventjes los moest laten. Om een oplossing te bedenken voor die miljoenen andere zaken die mijn aandacht evenzogoed nodig hadden.
Na een aantal dagen, kreeg ik plotseling een brainwave. Die brainwave was dé oplossing voor koppijn nr 1, het initiële kopstuk waar ik in eerste instantie mijn hoofd over brak. Afleiding is goed. Afleiding is cool.Over het uitstellen van genieten op elk moment van je levenspad
Heel bijzonder ook is dat ik er voor mezelf achterkwam, dat ik zaken uitstel. Zo van: ik ga pas op zoek naar de geschikte levenspartner als ik mijn ideale streefgewicht heb, een baan, en een auto. Totdat ik die conclusie plotseling te belachelijk voor woorden vond. Je leeft nu, in dit moment, in deze wetenschap, met al je glorie. Geniet daarvan, nu. Niet later, maar nu!
Conclusie
Welnu, ik hoop wat duidelijkheid en inzichten te hebben gegeven in mijn denkwijze en psyche. Mocht je hierover willen discussiëren, dan graag in de reacties of via de mail.