Mijn ego is op oorlogspad. Het voert een gevecht van leven op dood met mijn ID. Je moet weten, het woord vakantie is gevallen. En dat betekent voor mij plotseling een ware oorlogsverklaring aan die overtollige kilo’s die ik er afgelopen winter stilzwijgend aanvrat. Én mijn ietwat non-bourgeoise leefwijze.
Ik leef bijna elke dag alsof het mijn laatste is. Ik sta mezelf letterlijk alles toe. ‘Trek in een biertje? Joh, dat mág.’ ‘Proef je die bitterballen al? Joh, zet die Airfryer maar alvast aan.’ ‘Wil je liefst elke dag shoarma bezorgd hebben? Joh, start die app van Thuisbezorgd.nl maar weer op.’
En om je heel eerlijk te bekennen, beviel me dat alles reuze goed. For a little while.
Al wil mijn lijf wegens het mee te torsen extra lichaamsgewicht dan wel een weinig (lees: boel) protesteren.
Nu hoorde ik binnen tha family dat er een wat simpele wijze van dieetvoering is, wat mijn nichtjes succesvol volgen. Al roept mijn ID dan weer, dat al die kuurtjes en dieetrepen me wellicht wat sneller op het rechte pad zullen krijgen, maar dat ik toch ooit zal worden teruggeworpen op mijn eigenste gemakzucht.
Conclusie: voor mezelf zorgen, die tempel dat mijn lijf zou moeten zijn, de wijze waarop ik die tempel vereer, dat is zo eenvoudig nog niet.
Ik verzucht nu dus, dat die strijd met mijn gemakzucht allesbehalve makkelijk zal zijn, maar dat er ooit, en dat tijdstip is N.U., een einde moet komen aan mijn puberale doen (en niet laten). Nonchalance is wel een van mijn grootste charmes, maar het komt maar bitter weinig zwaan-achtig over.
Dus moet ik mijn ego even deze giga-titanen-strijd laten voeren, en ga ik zien waarheen dat pad leidt. Het zal ongetwijfeld een zware en lange weg zijn die ik heb te gaan, al weet ik dan wel, dat dat nieuwe avontuur nu al te aanlokkelijk is om niet aan te gaan…